- 23 Kasım 2008
- 1.898
- 6.363
- 683
- Konu Sahibi kataraktpenguen17
-
- #41
Çok duygulandım ve endişenizi yüreğimden hissettim. Rabbim kolaylık versin size inşallah
Çok duygulandım ve endişenizi yüreğimden hissettim. Rabbim kolaylık versin size inşallahKardeşleri muhakkak psikolojik destek aldırın, ben açıkçası durumumu iyi görmüyorum ama işim gereği herhangi bir tanı almam mümkün değil, siz bir an önce kızlarınızı bu umutsuzluk silsilesinden kurtarın
Öte yandan sakın onları kınamayın, üzgünüm gerçek dünyada insanlar anormali gördükleri şeylere tepki verebiliyorlar onlar daha çocuk, ben bile açıkçası özel bir gün olduğunda kardeşimden çok çekiniyorum acaba bir anda hırçınlaşır bağırır kızar ağlar rezil olur muyuz diye... Ablaları benim yerime öp onları seviyorum
Kardeşinizin engeli nedirAmin kızlar bu kız kardeşinize de dua edin lütfen
Anneniz eşiniz faktörünü düşünmeden yorum yapıyor. Otizmli çocuklarla çalışıyorum ben, ben günde 5-6 saat görüyorum. Bir de evdeki yaşantıları var bu çocukların. Ki siz bu yaşantıya bu vakte kadar tabiydiniz. Fakat müstakbel eşiniz daha iç yüzünü bilmiyor. Çok masum çok tatlı oluyorlar evet her çocuk gibi. Ama ağlamalar, krizler vs hafife alınacak şeyler değil. Öz bakımını yapabilen var yapamayan var mesela, davranış problemleri de eşlik edebilir. Uyku düzeni de büyük bir sorun olabilir. Gecenin bir yarısı kalkabilir, o an uyumak istemeyebilir, dolayısıyla bakım veren de uyuyamaz.Mecbur bir miktar yardım muhakkak yaparım diye düşünüyorum nişanlım da merhametli biridir ama eskisi kadar olmaz
Allah annene uzun ömür versin yoksa sana dert kalacakMerhabalar kızlar,
Sanırım ilk defa bu derdimi kafamdaki düşünceleri dökeceğim, şimdiden gözlerim dolmaya başladı
3 kardeşiz, en büyükleriyim, ortancamız ile aramızda 7 yaş var, çok da iyi anlaşırız, en küçüklerimiz ile aramda 17 yaş var...
Biz asla bir kardeş istemiyorduk, düzenimiz oturmuştu, annemin yaşı vardı ve bir gün bize haberi verdiler
Annemin doğumu aşırı zordu, yaklaşık 4-5 saat sürdü, uzun süre ayağa kalkamadı
Kardeşimiz tabiiki, sevdik halen de çok seviyoruz ama düzenimiz bozulmuştu, 1 yıl sonra evlenen arkadaşlarımın yanında ben de kardeşimle ilgileniyordum ( o zamanlar büyük gözüküyordum bir de komik bir şekilde) zorlasan benim çocuğum gibi duruyordu
Kardeşim büyüdü ve 3 yaşında otizm tanısı aldı, o zamandan sonra hayatımız hiçbir şekilde aynı olmadı
Yıllardır kardeşimle ilgileniyoruz, özel eğitimler dersler özel sınıflar kurslar vs vs süreç açısından bizi hem bireysel hem de ailevi olarak aşırı zorladı, annem ve babam psikolojik destek alıyorlar ama ne kadar destek alırsan al somut durum değişmiyor, gittikçe daha kötü oldu daha agresifleşti
Erkek çocuğu olduğu için gücü de çok fazla, bana vurduğunda müthiş canım acıyor, eve gelen herkes kaçmak için vakit arıyor gibi, kardeşim üniversiteye gitmeye başladı, bizi çok seviyor görebiliyorum ama çocuk evden uzaklaştığında mutlu oluyor bildiğin huzura eriyor bağırtı gürültü olmuyor
Aynı şey ne kadar kabul etmek istemesem de benim içinde geçerli, bende çalışıyorum ve bazı günler sadece kafamı dinlemek için fazladan işyerinde kalıyorum
Otizm hayatımızı ailemizi mahvetti annem babam o kadar yıprandılar ki artık eski a nem babam değiller dışarı dahi çıkıp 1 saat huzurla gezemiyoruz aklınıza gelecek her türlü HER TÜRLÜ terapi ilaç vs vs denedik
Bunun nereye gittiğini soruyorsunuz kızlar ama bilmiyorum sadece çok dardayım ve çok bunaldım, şu an 1 saattir bağırarak ağlıyor neden biliyor musunuz, tırnaklarını kestirmemek için, psikolojik olarak çok yorgunum, Allahın gücüne gitmesin evet çok seviyoruz ama bu kadar istemediğimiz birşeyi yaptılar ve sonunda piyango bize patladı, bunun bir de ilerisi var, annem daha şimdiden kardeşinize siz bakacaksınız yoksa gözüm arkada kalır hakkımı helal etmem vs demeye başladı, şu an evlilik sürecindeyim, nişanlım kardeşimle tanıştı ama kötü dönemlerini henüz görmedi, erkek kardeşimle aynı evde durmak bir çocuk yetiştirmek imkansız gibi duruyor ne yapıcam ne düşünmeliyim bilmiyorum sadece içimi dökmek istedim önerilere ve yorumlara açığım
Bizimkinde davranış bozuklukları var, Sabah çok erken uyanır uyutmaz, kendi öz bakımını yapamaz... Bilmiyorum nişanlımın istememesi de açıkçası isabet olur bende yargılayamam... Yapamam o da insan böyle bir durumu bile isteye yaşamayı kim seçerAnneniz eşiniz faktörünü düşünmeden yorum yapıyor. Otizmli çocuklarla çalışıyorum ben, ben günde 5-6 saat görüyorum. Bir de evdeki yaşantıları var bu çocukların. Ki siz bu yaşantıya bu vakte kadar tabiydiniz. Fakat müstakbel eşiniz daha iç yüzünü bilmiyor. Çok masum çok tatlı oluyorlar evet her çocuk gibi. Ama ağlamalar, krizler vs hafife alınacak şeyler değil. Öz bakımını yapabilen var yapamayan var mesela, davranış problemleri de eşlik edebilir. Uyku düzeni de büyük bir sorun olabilir. Gecenin bir yarısı kalkabilir, o an uyumak istemeyebilir, dolayısıyla bakım veren de uyuyamaz.
Kısacası birlikte yaşamak o kadar da kolay değil. Otizmle yeni tanışan birisi için hemencecik kabul edilebilir bir şey mi? Bence hayır. Kısacası nişanlınız adına anneniz karar verebileceğini düşünüyor ama pek olası değil maalesef. Ha bilemeyiz belki de nişanlınız seve seve bakmak isteyecek. Ama dediğim gibi ben pek sık rastlamadım bu duruma.
Sizin için de çok üzgünüm, Allah kolaylık versin diyorum.
Öyle demeyelim ben onu çok seviyorum sadece içinde bulunduğumuz durum bana çok dert oluyor, kardeşime dert demeyi yakıştıramadımAllah annene uzun ömür versin yoksa sana dert kalacak
Atipik otizmliKardeşinizin engeli nedir
devlet bu durmdaki kişilere nerede nasıl bakıyor?Devlet öyle yada böyle bakar kardeşine. Annende sana hakkını helal eder. Daha öncede dediğim gibi yaşadığı çaresizliğin etkisiyle asıp kesiyor. O da biliyordur içten içe gerçeği ama onun için yüzleşmek onun için çok acı.
Sen yaşadığın zorlukları anlattıkça benimde içim buruldu. Benimde büyük oğlum 11 yaşındaydı kardeşi doğduğunda. 14,15 yaşından sonra yaşadığı kaygı ve belirsizliklerine şahit oldum. Kardeşlerinde işi zor. Ama elden birşey gelmez.
Evet bencede öyleBen ailemde engelli bireylerle büyüdüm.
Bunu yaşamayan asla ama asla anlamaz.
Hele aklen engeli olan en en en en zoru.
Yaşadıklarımızı anlatsam… Kardeşlerimle neler yaşadık… Hiçbir mecburiyetimiz yokken neler yaşadık.
Öncelikle bakamazsınız. Bakamayacağınızı anneniz, babanızda biliyor ama bildikleri halde “bakacaksınız” zorbalığını kabul edemeyeceğinizi söyleyeceksiniz.
Söylemezseniz evlendiğinizde kardeşinizi size gönderecekler evliliğinizde problem yaşayacaksınız.
Bakamayacağınızı kabul etmeleri gerekiyor.
Birde bu ortadoğu coğrafyasında var sadece, birilerinin yükünden kurtulmak için birilerini kurban seçmek…
Şimdi okurken aaa ooo diyecek insanlar olacaktır ama yaşananları anlatsak…
Bundan bir kaç yıl önce ailemdeki engelli bireyi evime yatılı olarak aldım. Yaptıkları karşısında eşim şoklara girdi çıktı. Bana hiç enteresan gelmedi biz neler gördük neler…
Neyse eşim evine yolcu etti, eve geldi bir süre sessizce oturdu ve çok haklısın dedi sadece.
Allah korusun onların aklı dügün değil kimse öyle şeyler yaşamasın tabi ama benim bildiğim de yok ondan sonrası tamamen senin sorumluluğundevlet bu durmdaki kişilere nerede nasıl bakıyor?
18 yaşına gelene kadar okulları özel eğitimleri var
ama 18 yaştan sonra ben devletin bişey yaptığını hiç görmedim
ancak belki şiddet uyguladığı bir olay platlar o zaman alır ilaç verir uyuturlar, ama bu kişilere sürekli bakacak merkez nerede var?
benim de kuzenim var 2 tane bu şekilde (biri annemin kuzeni)
biri zihinsel engelli
diğeri ağır otizmli
18 yaşı geçtiler
hiç duymadım ben bakan bir yer, neresi olduğunu merak ediyorum.
Öyle ama erkek çocuk sevdasına 40 dan sonra doğurmak doğan çocuğa da haksızlık bence
Hadi kişinin hiç çocuğu olmaz anne olmak ister vs omu anlarım
işte o yüzdenAllah korusun onların aklı dügün değil kimse öyle şeyler yaşamasın tabi ama benim bildiğim de yok ondan sonrası tamamen senin sorumluluğun
Amin bütün kalbimle ablaların iyi olmasını, miniğin de şifa bulmasını diliyorum, ama en çok sana sarılıyorum, sen iyi bir annesin çocukların sana sahip oldukları için şanslı güçlü dur ❤Çok duygulandım ve endişenizi yüreğimden hissettim. Rabbim kolaylık versin size inşallah
İnsanlar durumuma üzüldü, bir başkasından yaşadıklarımı duysaydım ben oturur ağlardım muhtemelen, bu hayata 1 kere geliyoruz onlar da haklı ☺bu kadar sinirlenme ben senin ne demek istediğini anladım teşekkür ederim en iyi şekilde elimden ne geliyorsa yapacağımişte o yüzden
devlet bakar diyenler ya da annenize kızanlar
ne biliyor da neye binaen diyor bunu çok merak ettim?
anneniz ölünce (Allah gecinden versin) bu çocuk ortada kalacak
devletimiz birden (15-20 sene sonra, neyse) sınıf atlamazsa, birden Norveç olmazsak olacak olan bu...
bu arada benim 2 kuzenim de ailenin büyük çocuğu, küçük kardeşi var (birinin hem ikizi hem küçüğü var)
bu durumda da "zaten özel bir çocuğun var bir daha neden doğurdun" mu diyelim? bazen bu kadar sivri sivri konuşmamak lazım.
Olabilir ağlayabilir, hırçınlaşabilir. Çok yorumunuzu okudum. Ben sevdiğinizi hissedemedim. Rezillik olarak düşünmek? Rahatsız olan kalksın gitsin, ben varım kardeşim var. O benim her şeyim derim, sahiplenmek böyledir bence. Evet zordur illa ki ama ilk başta istememişsiniz ya, belki de sizin de sınavınızdır bu. Anneniz bence ‘benden sonra ne olacak’ diye düşünmüş ve üzülmüş. Aile böyle bir şey ama ya.. Kardeşiniz de umursamaz olmasa iyi olur. Miras gibi paylaşılması gereken bir şey sorumluluk da.. Hangi ailenin neyi miras bırakacağı belli değil. Her aile ferdinin bir arada olmasının kadersel nedenleri var ben böyle düşünüyorum. Hiç kırmak da istemedim sizi yanlış bir şey söylediysem özür dilerim.Kardeşleri muhakkak psikolojik destek aldırın, ben açıkçası durumumu iyi görmüyorum ama işim gereği herhangi bir tanı almam mümkün değil, siz bir an önce kızlarınızı bu umutsuzluk silsilesinden kurtarın
Öte yandan sakın onları kınamayın, üzgünüm gerçek dünyada insanlar anormali gördükleri şeylere tepki verebiliyorlar onlar daha çocuk, ben bile açıkçası özel bir gün olduğunda kardeşimden çok çekiniyorum acaba bir anda hırçınlaşır bağırır kızar ağlar rezil olur muyuz diye... Ablaları benim yerime öp onları seviyorum
Önemli değil, sadece sevdiğimi hissetmemiş olmanız beni üzdü, gerçekten sevdiğim bence nelerden fedakarlık yaptığımdan belli diye düşünüyorumOlabilir ağlayabilir, hırçınlaşabilir. Çok yorumunuzu okudum. Ben sevdiğinizi hissedemedim. Rezillik olarak düşünmek? Rahatsız olan kalksın gitsin, ben varım kardeşim var. O benim her şeyim derim, sahiplenmek böyledir bence. Evet zordur illa ki ama ilk başta istememişsiniz ya, belki de sizin de sınavınızdır bu. Anneniz bence ‘benden sonra ne olacak’ diye düşünmüş ve üzülmüş. Aile böyle bir şey ama ya.. Kardeşiniz de umursamaz olmasa iyi olur. Miras gibi paylaşılması gereken bir şey sorumluluk da.. Hangi ailenin neyi miras bırakacağı belli değil. Her aile ferdinin bir arada olmasının kadersel nedenleri var ben böyle düşünüyorum. Hiç kırmak da istemedim sizi yanlış bir şey söylediysem özür dilerim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?