Arkadaşlar ben 5 yıllık evliyim ve 2.5 yaşında bir kızım var. Benim sorunum eşimle ilgili. Biraz uzun yazdım ama inşallah kusuruma bakmazsiniz.
Eşim bir sene öncesine kadar eviyle ve benimle çok ilgili birisiydi. Küçük sürprizler yapardı tatilleri gidilecek yerleri ayarlardı. Kızıyla daha çok vakit geçirirdi. Bana daha çok teşekkür ederdi. Şimdi ise evin bütün sorumluluğunu bana yıkmaya çalışıyor gibi. Sağlık alanında çalıştığı için evet yoğun ve yoruluyor o konuda hak veriyorum. Ama önceden de aynı işi yapiyordu. Şuan sürekli beni eleştiriyor oturup konuşmaya başladığımız andan itibaren her söylediği incitici olmaya başladı. Ben bekarken şunları yapardım, annem bize şöyle yapardı, ev neden dağınık, sen evdesin şunu şunu yap hallet ( bu arada ben de ögretmenim.) nereye gidecegimize karar ver sürekli boyleyiz.
Ben artık üzülmemek için daha az iletişim kurmaya çalışıyorum. Benimle paylaştığı tek konu araba ve ev. Tek ortak noktamız bu. Oturup bana saatlerce araba mekaniği anlatabilir. Benim ne kadar ilgili olduğum umrunda değil. Sürekli emir vermeye başladı. Önceden ya rica eder ya kendisi yapardı.
Ve kızımız en çok canımı acıtan konu. O kadar az birlikte birşeyler yapıyorlar ki ama kızımla ilgili her şeyde yine beni suçluyor; yemesi, konuşması, oyuncaklarıyla oynaması. Her şeyi ile tek tek ilgilenmemi istiyor. Kızım surekli benim yanıma gelmek istediğinde ise bu kız neden bana da böyle davranmıyor diyor.
İnanın artık ne yapacağımı nasıl yaklaşacagimi bilmiyorum. Hayattaki tek yasam kaynağım artık kızım ve öğrencilerim oldu. Bu böyle giderse sonumuzu düşünemiyorum.
Şuan çok üzgün ve kırgınım ve öğrencilerimin üniversite sonuçlarıyla mutlu olmaya ve ayakta kalmaya çalışıyorum.
Sizden onerilerinizi bekliyorum. İlk aklıma gelen uzun bir mektup yazıp kendisindeki değişimin farkına varmasini sağlamayı ive hissettiklerimi söylemeyi düşünüyorum.
Eşim bir sene öncesine kadar eviyle ve benimle çok ilgili birisiydi. Küçük sürprizler yapardı tatilleri gidilecek yerleri ayarlardı. Kızıyla daha çok vakit geçirirdi. Bana daha çok teşekkür ederdi. Şimdi ise evin bütün sorumluluğunu bana yıkmaya çalışıyor gibi. Sağlık alanında çalıştığı için evet yoğun ve yoruluyor o konuda hak veriyorum. Ama önceden de aynı işi yapiyordu. Şuan sürekli beni eleştiriyor oturup konuşmaya başladığımız andan itibaren her söylediği incitici olmaya başladı. Ben bekarken şunları yapardım, annem bize şöyle yapardı, ev neden dağınık, sen evdesin şunu şunu yap hallet ( bu arada ben de ögretmenim.) nereye gidecegimize karar ver sürekli boyleyiz.
Ben artık üzülmemek için daha az iletişim kurmaya çalışıyorum. Benimle paylaştığı tek konu araba ve ev. Tek ortak noktamız bu. Oturup bana saatlerce araba mekaniği anlatabilir. Benim ne kadar ilgili olduğum umrunda değil. Sürekli emir vermeye başladı. Önceden ya rica eder ya kendisi yapardı.
Ve kızımız en çok canımı acıtan konu. O kadar az birlikte birşeyler yapıyorlar ki ama kızımla ilgili her şeyde yine beni suçluyor; yemesi, konuşması, oyuncaklarıyla oynaması. Her şeyi ile tek tek ilgilenmemi istiyor. Kızım surekli benim yanıma gelmek istediğinde ise bu kız neden bana da böyle davranmıyor diyor.
İnanın artık ne yapacağımı nasıl yaklaşacagimi bilmiyorum. Hayattaki tek yasam kaynağım artık kızım ve öğrencilerim oldu. Bu böyle giderse sonumuzu düşünemiyorum.
Şuan çok üzgün ve kırgınım ve öğrencilerimin üniversite sonuçlarıyla mutlu olmaya ve ayakta kalmaya çalışıyorum.
Sizden onerilerinizi bekliyorum. İlk aklıma gelen uzun bir mektup yazıp kendisindeki değişimin farkına varmasini sağlamayı ive hissettiklerimi söylemeyi düşünüyorum.
