çok benzer şeyler yaşaıyoruz benimde 6 aylık bir oğlum var.bebeğim 4 aylıkken çalışmaya başladım.zaman zaman günün stresi yorgunluğu yaşadığım tüm sıkıntıları bende eşimden çıkarmaya çalışıyorum.bunun farkındayım ve bazen elimde olmadan kontrolümü kaybedebiliyorum.sonuçta dünyaya getirdiğimiz bir can var ve bize muhtaç bu dönemdeki bize olan ihtiyacı ona yeterli bakımı sağlayamayacağımız düşüncesi çeşitli endişelerle birleşince böyle kendimizi tanıyamadığımız bir ruh durumuna girmemiz çok normal.etrafıma bakıyorum bebeği olan tüm anneler bu süreçten geldi geçtiii.bizimde bir kaç ay sonra atlatacağımız bir durum bu aslında.sen bu durumda ne yapıyorsun dersen çalıştığım için yorgunlıktan eşime sarmaya bile vakit bulamıyorum zaten.sende kendini oyalıyacak aktiviteler yarat. havalar çok güzel al bebişini parka git çarşı pazar gez.komşularını arkadaşlarını dolaş bir süre eve misafir kabul etme kafanı dinle.kendine özen göster mesela kuaföre gir baştan aşağı kendini yenile (ben öyle yaptım) böylece geçmişi arkada bırakman kolaylaşır.inşallah çabuk atlatırsın bu günleri ama geçicek bunu bile bilmek rahatlatıyor beni sende öyle düşün.