Eşim öldü.. Gözlerimin önünde öldü gitti, yanımda değil sesi yok kokusu yok o kadar zor ki dayanamıyorum.. Hala inanamıyorum ve delirdigimi düşünmeye başladım. Bazen yanımda eşim varmış gidi davranıyorum, konuşuyorum ve korkutuyor bu beni. Yatağımızda tek başıma uyuyamıyorum ya gidip kızımın yanına yatıyorum ya da onu bizim yatağımıza taşıyorum. Eşimin cenazesinin gecesi uyudum ve uyumak o uyumak 5 gün sonra kendime geldim Ara ara arkadaşlarım gelip birşeyler yedirip iciriyor ilaçlar veriyordu ve ben geri uykuya dalıyordum 5 gün boyunca bu döngü sürdü ve tam olarak uyandığımda bunların hepsini hayal meyal hatırlıyordum, rüya gibi. Kızımı da yanlız bırakmıştım o sırada istemeden.. Eşim öleli tam 2 hafta oldu bugün, iyileşmek için çok erken bunu beklemiyorum ama ben hiçbir zaman iyi olacağımı düşünmüyorum. Eğer kızım olmasaydı çoktan intihar ederdim sadece onun için yaşıyorum. Bebeğim daha 2 yaşında.. sadece 2 yaşında ve babasını kaybetti. Onu hiçbir zaman tanıyamayacak ama en azından fotoğrafları var. Peki ya karnımdakinin? Ben bugün hamile olduğumu öğrendim. Reglim gecikmisti ama farkında değildim, rüyamda eşimi gördüm. Sensiz yapamıyorum diyordum o da çocuklarımızın güçlü bir anneye ihtiyacı var diyordu ama sadece bir çocuğumuz var. Uyandığımda tarihlere baktım ve 3 gün gecikmisti. Bir koşu test aldım ve çift çizgi..
Ne yapacağımı bilmiyorum herşey bu kadar zorken..bundan sonraki hayatımda kızıma hem anne hem baba olacağım ama bir çocuk için daha bunu yapabilir miyim? Ona kıymak en son isteyeceğim şey ama şu anki psikolojimi anlamak çok zor ruhsal bunalımdayım. Antidepresan kullanıyorum onunla ayakta duruyorum, şimdi onuda bırakmam gerekecek iyice kötü olacağım. Sadece morale ihtiyacım var.