Bence çocuğun psikolojik yardımdan önce sevgiye ilgiye ihtiyacı var.. Tabiki sevgiyi en başta verecek olan annesi ve babasıdır, Ancak; Bu evlilik 7 yıllıkmış, yani bu çocuk daha 6 yaşındayken bu evlilik gerçekleşmiş, çocuklu bir adamla evlenirken, o çocuğu da sevmek ablalık yapmak gerektiğini bilmeliydi konu sahibi -ki bence eğer biraz sevgi verebilmiş, birşeyler paylaşılabilmiş bir ilişkileri olsaydı çocuk o ablanın çocuğunu da sever korur kollardı. Ha bunca yıldır hiç sevgisi ilgisi eksik edilmemiş yine de çocuk durduk yerde böyle bir kin nefrete bürünmüşse o zaman çaresine çok daha önce bakılmalıydı, dediğin gibi pedagog desteği çok çok önceden alınmalıydı. Ama nedense konu sahibinin 7 yıldır evli olduğu, hakaretlerine, öküzlüklerine rağmen kapıya koymayacak kadar bayıldığı kocişkosunun kızını bir türlü kabullenemediği izlenimi edindim özellikle başlıktan ve anlatımından. Sanki kv den görümceden veya bir rakipten bahseder gibi bahsetmiş. Zaten bu çocukların anne babaları bir olsa da bu tarz kıskançlıklar yaşanabilir aralarında. Çok dikkatli davranmak ve çaktırmadan sürekli gözetmek gerekir o ayrı bir konu. Ama çocuğa da katil muamelesi yapmak değil, bunun kardeşine zarar verme ihtimali olduğunu uygun bir dille anlatmak gerekir diye düşünüyorum. Ben konu sahibinde o olgunluğu asla görmüyorum.
Sevgi zaten her çocuğun ihtiyacı; ya koca koca yetişkinleriz de yine ara ara sevilme ihtiyacımız azmıyor mu? Bazı olaylar, bize taa eskileri, çocukluğumuzu hatırlatıp hüzünlendirmiyor mu? Oluyor yani, insanız. Daha ergenliğin başında bir çocuk, ilgiyi, sevilme ihtiyacını toplayabilecek yerler arıyor elbette ve bebeğin, payına düşen sevgiyi çaldığını dahi düşünüyor olabilir (Bunları bilinçli düşünmüyor elbette çocuk, hissediyor sadece incinmişlik olarak) Çocuk durduk yere kin ve nefrete bürünmez, onu geçelim zaten.
Ancak ben bu halde babayı suçluyorum, en çok babayı, her hareketiyle; kızının durumunu gözlemek, en çok onun sorumluluğunda. Baktı kızında bozulmalar var, hemen terapi, gerekse aile terapisi, gerekse çocuğun anne-babasıyla bir arada terapi, "Nerede hatalıyız" diyebilme, öğrenme... Çocuk anne-baba arasında çekişme olmuş ki anlatıma göre. Anne-baba boşanma sürecini doğru yönetememiş, baba ikinci evlilik sürecinde ne yaptı o da belli değil, şimdi de her davranışına onayla suçluluk duygusunu bastırmaya çalışırken çocuklarının başına çıkacak.
Konu sahibinin nasıl davrandığını bilmiyorum, dediğin gibi olabilir; bebeği doğduktan sonra değişmiş dahi olabilir. Bazı insanlarda oluyor ya, bebeği oluyor, tamam üvey bitiyor, bazı anneler öz çocukları arasında kardeş ayırımı dahi yapabiliyor. Bunların hepsi tahmin; salt bu konuya bakacak olursam evet, o havanın olduğunu da inkar edemem, başlıktan seziliyor "Biz minik üç kişilik tatlı bir aileyiz ama eşimin kızı bozuyor hep" geçiyor, sana katılıyorum.
Ve boşanmama konusunda bir inadı sürdürdüğünü düşünüyorum. (Açıkça yazayım madem ben de)
"Boşanırsam, o kız ve annesi kazanmış olacak" bu.