Geçmişiniz değil geleceğiniz kıymetli.Merhaba arkadaşlar, hepimiz burada kimseye anlatamadığımız sorunlarımızı anlatıyoruz. Bende sizlerin yaşadıklarıma karşı düşüncelerinizi merak ediyorum. Öncelikle belirteyim oldukça sabırlı bir insanım. Eşimle 8 yıllık sevgililik dönemimiz oldu, evleneli ise 8 ay oldu.8 yıllık sevgililik dönemimizde en uzun ayrı kalışımız bir gün bile değildi öyle bir ilişkiydi.Evlendik ilk gecem tam bir kabustu o kadar yorgundum ki ve topuklu ayakkabı azizliğine uğradım ayaklarım yara bereydi ve ilk gece korkusundan istemediğimi söyledim ama anlayışla karşılanmadım.Hersey burada başladı. Yapamadıkça yapamamaya devam ettim. İlk birkaç ay doğal olmayan yolla ilişki olduğunu anladım(maalesef bazı konulardaki cahilliğime verin). Tabi ilk zamanın stresiyle yapamama endişesiyle ben bunu resmen anlamamışım bu benim doğru yolummuş gibi belkide vücudum buna alışkanlık gösterdi.Daha sonra vajinismus olduğumu anladım eşime anlattım ve yok ya öyle şey mi olur yapıyoruz yaptık gibi bir tepki aldım ama aslında yok. Sonra doktora randevu aldım ve ilişki yaşanmadığını zarın durduğunu kalın ve esnek olduğunu söyledi. Bu sorun beraberinde kavgaları çok getirdi. Tahammülü hiç olmayan bir eş vardı karşımda aynı zamanda hiçbir sorumluluğu almayan, eve dair herşeyi benim düşündüğüm kendisi sadece uyur ve saatlerce sabahlara kadar oyun oynar. O zaman iştende çıkmıştı.Kavgamiz şiddete dönüştü ve ilk şiddeti cinsellik sırasında yataktan atılarak yaşadım aşırı üzüldüm öfkelendim karşılık verdim sen bana nasıl yaparsın diye. En ufak şeyde sinirleniyor ben bu kadar herşeyi üstlenmişken, ki vajinismusla bile tek mücadele veriyorum aşmak için afedersiniz üstüne çıktığımda bir kez yavaş yavaş almayı denedim tahammülü yok in başka şekilde devam edelim dedi. Kendi fikirlerimi savunduğum bir gün kavgamız maalesef yine şiddetle sonlandı onuda anlamaya çalışıyorum ben ona çok istediği şeyi veremiyorum ama yanımda olsa belki aşacağım olmuyor. Psikoloğa gittik bir seans psikologla laf yarışı yapan bir insan düşünün o kadar inanamıyor ki bizi iyileştirebileceğine devam de edemedik bu yüzden. Herşeye bir cevabı var. Gece çalışıyor eşim sabah geliyor uyuyor akşama kadar akşam yemeği hazır oluyor kalkıyor hemen kalkınca yiyemiyorum diyor onun istediği vakitte yemekler ısınıyor ve inanın bir saatte bir çorbayı içiyor benimde keyfim kaçıyor. Akşama kadar uyanmasını bekle kalkınca acıkmasını bekle, sofrayı kur yemeğini yemesini bekle. Böyle bir insan. Çok kez ayrılmayı düşündüm ama gecmisimiz benim için kıymetli ve bir türlü ondan geçip aile evime gidemiyorum sanki buna bir şeyler engel ayaklarım geri geri gidiyor.(Ailemle farklı şehirlerdeyiz) Psikolojik olarak çok fazla yıprandım kimseyle konuşmak görüşmek bile istemiyorum.Ne yapardınız?
vajinismus teşhisi konmuş ama eşinizin de ilişki için yeterliliği var değil mi? Yani yanlış anlamayın tecrübe olmayınca misal bi arkadaşım da öyle zannederken eşinde sorun olduğunu öğrendi? Bide 8 sene cinsellik konusunda sabretmiş birinin yine o esnada öfke patlaması yaşaması da garip geldi bana; bu denli anlam yüklemesi yani madem bu kadar sabırlı? Hassasiyet göstermiş gibi feldi..Merhaba arkadaşlar, hepimiz burada kimseye anlatamadığımız sorunlarımızı anlatıyoruz. Bende sizlerin yaşadıklarıma karşı düşüncelerinizi merak ediyorum. Öncelikle belirteyim oldukça sabırlı bir insanım. Eşimle 8 yıllık sevgililik dönemimiz oldu, evleneli ise 8 ay oldu.8 yıllık sevgililik dönemimizde en uzun ayrı kalışımız bir gün bile değildi öyle bir ilişkiydi.Evlendik ilk gecem tam bir kabustu o kadar yorgundum ki ve topuklu ayakkabı azizliğine uğradım ayaklarım yara bereydi ve ilk gece korkusundan istemediğimi söyledim ama anlayışla karşılanmadım.Hersey burada başladı. Yapamadıkça yapamamaya devam ettim. İlk birkaç ay doğal olmayan yolla ilişki olduğunu anladım(maalesef bazı konulardaki cahilliğime verin). Tabi ilk zamanın stresiyle yapamama endişesiyle ben bunu resmen anlamamışım bu benim doğru yolummuş gibi belkide vücudum buna alışkanlık gösterdi.Daha sonra vajinismus olduğumu anladım eşime anlattım ve yok ya öyle şey mi olur yapıyoruz yaptık gibi bir tepki aldım ama aslında yok. Sonra doktora randevu aldım ve ilişki yaşanmadığını zarın durduğunu kalın ve esnek olduğunu söyledi. Bu sorun beraberinde kavgaları çok getirdi. Tahammülü hiç olmayan bir eş vardı karşımda aynı zamanda hiçbir sorumluluğu almayan, eve dair herşeyi benim düşündüğüm kendisi sadece uyur ve saatlerce sabahlara kadar oyun oynar. O zaman iştende çıkmıştı.Kavgamiz şiddete dönüştü ve ilk şiddeti cinsellik sırasında yataktan atılarak yaşadım aşırı üzüldüm öfkelendim karşılık verdim sen bana nasıl yaparsın diye. En ufak şeyde sinirleniyor ben bu kadar herşeyi üstlenmişken, ki vajinismusla bile tek mücadele veriyorum aşmak için afedersiniz üstüne çıktığımda bir kez yavaş yavaş almayı denedim tahammülü yok in başka şekilde devam edelim dedi. Kendi fikirlerimi savunduğum bir gün kavgamız maalesef yine şiddetle sonlandı onuda anlamaya çalışıyorum ben ona çok istediği şeyi veremiyorum ama yanımda olsa belki aşacağım olmuyor. Psikoloğa gittik bir seans psikologla laf yarışı yapan bir insan düşünün o kadar inanamıyor ki bizi iyileştirebileceğine devam de edemedik bu yüzden. Herşeye bir cevabı var. Gece çalışıyor eşim sabah geliyor uyuyor akşama kadar akşam yemeği hazır oluyor kalkıyor hemen kalkınca yiyemiyorum diyor onun istediği vakitte yemekler ısınıyor ve inanın bir saatte bir çorbayı içiyor benimde keyfim kaçıyor. Akşama kadar uyanmasını bekle kalkınca acıkmasını bekle, sofrayı kur yemeğini yemesini bekle. Böyle bir insan. Çok kez ayrılmayı düşündüm ama gecmisimiz benim için kıymetli ve bir türlü ondan geçip aile evime gidemiyorum sanki buna bir şeyler engel ayaklarım geri geri gidiyor.(Ailemle farklı şehirlerdeyiz) Psikolojik olarak çok fazla yıprandım kimseyle konuşmak görüşmek bile istemiyorum.Ne yapardınız?
Lütfen kendiine bunu yapma,sonra sana yaşattıklarına izin verdiğin için yine kendine kızacaksın.Gerçekten öyle. Üstelik aileside biliyor görüyor yanımda olduklarını söylüyorlar hatalı diyorlar ama karşılarına alıp ciddi bir konuşma yapmıyorlar anladığım kadarıyla onun böyle olduğunu biliyorlardı ,yani anlayacağınız çok yalnızım. Yerimde kim olsa çoktan hasta olmuştu zaten neyse ki akıl sağlığımı korumaya çalışıyorum bu insanların içinde...
Sadece ben gidip göründüm, onda bir problem olsa doğal olmayan yolla da yapamazdı diye düşünüyorum onun için gitmedik hiç doktora. Arkadaşınızın eşinde nasıl bir problem cıktı acaba? Evet maalesef sekiz yıl sabredip sonra bende bu şekilde problem çıkınca bir süre yine sabırlıydı ama sonra patlama yaşadı maalesef. Sonra pişman oldu çok üzüldü ama iş işten geçti tabi.vajinismus teşhisi konmuş ama eşinizin de ilişki için yeterliliği var değil mi? Yani yanlış anlamayın tecrübe olmayınca misal bi arkadaşım da öyle zannederken eşinde sorun olduğunu öğrendi? Bide 8 sene cinsellik konusunda sabretmiş birinin yine o esnada öfke patlaması yaşaması da garip geldi bana; bu denli anlam yüklemesi yani madem bu kadar sabırlı? Hassasiyet göstermiş gibi feldi..
Ana konuya gelirsek.. yani kaç kurtar kendini deriz çocuk galan olmadan hiç oluru yok gibi malesef..
Ben kendime hep kızıyorum zaten bunu nasıl anlatayım kendi karakterim kötü insanı zarar veren insanı ne pahasına olsun bir kez sevdiği için yok sayamıyor bu konuda o kadar iradesizim ki.Lütfen kendiine bunu yapma,sonra sana yaşattıklarına izin verdiğin için yine kendine kızacaksın.
Bu şekilde ömür tükeniyor haklısınız. Ama baktığınız da bir evliliğin yüzde sekseni doksanı cinsellik. Bu problemli yaşanıyor ve ilk zamanlar gayet sabırlı biriydi zamanla olur diye akışına bıraktı ama bende düzelme olmadı hep daha çok çektim kendimi geri. Bu yüzden zamanla patlamalar yaşandı.Geçmişiniz değil geleceğiniz kıymetli.
Siz şaka mısınız? Adam yataktan atıyor, şiddet uyguluyor, zerre kadar kocalık vasfı yok. Siz hala vajinismus diyorsunuz, adamı anlıyorum istediğini veremiyorum diyorsunuz.
Cidden bu hanzoyla ömür tüketmeyi mi düşünüyorsunuz?
Yani iktidarsız mı deniyor öyle çıkmıştı o; yaşı da küçüktü arkadaşımın ilaç desteği alınca adam hiç anlamamış. Belki eşinizde o denli sorun yoktur da hani sertleşme süresi, miktarı azdır..Sadece ben gidip göründüm, onda bir problem olsa doğal olmayan yolla da yapamazdı diye düşünüyorum onun için gitmedik hiç doktora. Arkadaşınızın eşinde nasıl bir problem cıktı acaba? Evet maalesef sekiz yıl sabredip sonra bende bu şekilde problem çıkınca bir süre yine sabırlıydı ama sonra patlama yaşadı maalesef. Sonra pişman oldu çok üzüldü ama iş işten geçti tabi.
genel olarak hayatta özel olarak ilişkilerde her şey istediğimiz gibi ilerlemez maalesef. birçok engel çıkabilir karşımıza ama burada asıl önemli olan bu engeller karşısındaki davranış şeklimiz. eşinizin bu davranışlarını bir sebebe bağlamaya çalışmayın, olaylar değişir ama bu davranış şekli değişmez. Yarın ekonomik sorunlar yaşarsınız, çocuk olur onun stresi olur, İş yoğunluğu olur, hastalık olur vs vs uzar gider. daha ilk engelde bu şekilde davranan bir adamla koca bir hayatı geçirmek istiyor musunuz buna siz karar vereceksiniz.Dediğim gibi doktordan bunu duyunca üzüldü olamadığı için. Sekiz yıl boyunca da olurdu ama saygı duydu ben istemediğim için evlenmemizi bekledi. Sonuca gelirsek ben sekiz aylık evli ve vajinismusum ve ona normal olandan yüzde yüz bir ilişki yaşatamıyorum ve yaşayamıyorum sorunlarımızın temelini bu oluşturuyor gibi geliyor.Hangi erkek veya hangi kadın böyle olsun ister ki zaten
hala bir sebebe dayandırmaya çalışıyorsunuz. Zannediyorsunuz ki o sorun çözüldüğünde tüm problemleriniz çözülecek. Eşiniz bambaşka bir insan olacak. Kendinizi kandırmayın lütfen. Eşiniz ilişki esnasında karısına şiddet gösterebilecek tiynette bir adam. Şurada 8 aylık evliliğinizde yaşamadığınız kalmamış. İnsanlar senelerce vajinusmusla baş etmeye çalışıyor, normal bir eş de bu süreçte karısının yanında oluyor el üstünde tutuyor üzerine daha fazla titriyor hatta. Siz ne yaşıyorsunuz peki?Bu şekilde ömür tükeniyor haklısınız. Ama baktığınız da bir evliliğin yüzde sekseni doksanı cinsellik. Bu problemli yaşanıyor ve ilk zamanlar gayet sabırlı biriydi zamanla olur diye akışına bıraktı ama bende düzelme olmadı hep daha çok çektim kendimi geri. Bu yüzden zamanla patlamalar yaşandı.
Yakında sağlık sorunları yaşamaya başlayınca anlarsınız doğal olup olmadığını, bu herif için dıyecek kelime bulamıyorum. Geçmişinize de geleceğinize de söveceksiniz zamanı gelince, çok acil boşanmalısınız.Seks var ama maalesef doğal olmayan yolla var, ben bunu ilk zamanlar anlayamıyordum zaten yapamama endişesi ve korkusuyla bunu doğal olan yerden sanmıştım.Bu konulara ilgisi olan araştıran biri değildim evlenmeden önce maalesef.
Çok doğru anlattınız teşekkür ederim. Umarım kendim için en doğru kararı verebilirimgenel olarak hayatta özel olarak ilişkilerde her şey istediğimiz gibi ilerlemez maalesef. birçok engel çıkabilir karşımıza ama burada asıl önemli olan bu engeller karşısındaki davranış şeklimiz. eşinizin bu davranışlarını bir sebebe bağlamaya çalışmayın, olaylar değişir ama bu davranış şekli değişmez. Yarın ekonomik sorunlar yaşarsınız, çocuk olur onun stresi olur, İş yoğunluğu olur, hastalık olur vs vs uzar gider. daha ilk engelde bu şekilde davranan bir adamla koca bir hayatı geçirmek istiyor musunuz buna siz karar vereceksiniz.
Burada bu konuyu anlatmamın sebebi de buydu farketmemiş olsam da tek sorunumuz bu değil. Bunu halletsekte yine bana ters bana uygun olmayan bir karakterde. Bunu geç farkettim aynı evin içinde gerçek yüzü göründü maalesef. Ben el üstünde tutulmadım tabiki hırpalandım bir de üzerine. Zaten var olan bir sorunum çokça ilerledi.. Kendimi düşünmedim hiç.hala bir sebebe dayandırmaya çalışıyorsunuz. Zannediyorsunuz ki o sorun çözüldüğünde tüm problemleriniz çözülecek. Eşiniz bambaşka bir insan olacak. Kendinizi kandırmayın lütfen. Eşiniz ilişki esnasında karısına şiddet gösterebilecek tiynette bir adam. Şurada 8 aylık evliliğinizde yaşamadığınız kalmamış. İnsanlar senelerce vajinusmusla baş etmeye çalışıyor, normal bir eş de bu süreçte karısının yanında oluyor el üstünde tutuyor üzerine daha fazla titriyor hatta. Siz ne yaşıyorsunuz peki?
Hayır kaba gelmiyor. Buraya yazmamın sebebi kendi kendime anlatamadığım ama yüzde yüz görülebilen bu kötü durumu kabullenmeye çalışmak zaten ve yolumu çizebilmek, o evden gidebilmek...Kendini suçlamak ezikçe. Bu üslubum sana kaba gelecek. Bana kızacaksın. Ne zaman ki yaşın 40 olacak. Heh o zaman beni anlayacaksın. Pişmanlıktan öfkeden delireceksin. Ah vah kar etmiyor. Yıllar hızlı geçiyor.
Duygusal isteklerine kayıtsız kalan bir adam asla değişmez. Daha da kötü olur. Sorun duygusal alt yapınızda. Seni bu zor süreçte bu hale getiren adamın 1 gr haklılık payı yok. Hala kendini suçluyorsun.
Halbuki eşin kaba, bencil ve sorunlu. Büyümemiş. Olgun değil.
Doğal olmayan yol derken? Anal mi?Merhaba arkadaşlar, hepimiz burada kimseye anlatamadığımız sorunlarımızı anlatıyoruz. Bende sizlerin yaşadıklarıma karşı düşüncelerinizi merak ediyorum. Öncelikle belirteyim oldukça sabırlı bir insanım. Eşimle 8 yıllık sevgililik dönemimiz oldu, evleneli ise 8 ay oldu.8 yıllık sevgililik dönemimizde en uzun ayrı kalışımız bir gün bile değildi öyle bir ilişkiydi.Evlendik ilk gecem tam bir kabustu o kadar yorgundum ki ve topuklu ayakkabı azizliğine uğradım ayaklarım yara bereydi ve ilk gece korkusundan istemediğimi söyledim ama anlayışla karşılanmadım.Hersey burada başladı. Yapamadıkça yapamamaya devam ettim. İlk birkaç ay doğal olmayan yolla ilişki olduğunu anladım(maalesef bazı konulardaki cahilliğime verin). Tabi ilk zamanın stresiyle yapamama endişesiyle ben bunu resmen anlamamışım bu benim doğru yolummuş gibi belkide vücudum buna alışkanlık gösterdi.Daha sonra vajinismus olduğumu anladım eşime anlattım ve yok ya öyle şey mi olur yapıyoruz yaptık gibi bir tepki aldım ama aslında yok. Sonra doktora randevu aldım ve ilişki yaşanmadığını zarın durduğunu kalın ve esnek olduğunu söyledi. Bu sorun beraberinde kavgaları çok getirdi. Tahammülü hiç olmayan bir eş vardı karşımda aynı zamanda hiçbir sorumluluğu almayan, eve dair herşeyi benim düşündüğüm kendisi sadece uyur ve saatlerce sabahlara kadar oyun oynar. O zaman iştende çıkmıştı.Kavgamiz şiddete dönüştü ve ilk şiddeti cinsellik sırasında yataktan atılarak yaşadım aşırı üzüldüm öfkelendim karşılık verdim sen bana nasıl yaparsın diye. En ufak şeyde sinirleniyor ben bu kadar herşeyi üstlenmişken, ki vajinismusla bile tek mücadele veriyorum aşmak için afedersiniz üstüne çıktığımda bir kez yavaş yavaş almayı denedim tahammülü yok in başka şekilde devam edelim dedi. Kendi fikirlerimi savunduğum bir gün kavgamız maalesef yine şiddetle sonlandı onuda anlamaya çalışıyorum ben ona çok istediği şeyi veremiyorum ama yanımda olsa belki aşacağım olmuyor. Psikoloğa gittik bir seans psikologla laf yarışı yapan bir insan düşünün o kadar inanamıyor ki bizi iyileştirebileceğine devam de edemedik bu yüzden. Herşeye bir cevabı var. Gece çalışıyor eşim sabah geliyor uyuyor akşama kadar akşam yemeği hazır oluyor kalkıyor hemen kalkınca yiyemiyorum diyor onun istediği vakitte yemekler ısınıyor ve inanın bir saatte bir çorbayı içiyor benimde keyfim kaçıyor. Akşama kadar uyanmasını bekle kalkınca acıkmasını bekle, sofrayı kur yemeğini yemesini bekle. Böyle bir insan. Çok kez ayrılmayı düşündüm ama gecmisimiz benim için kıymetli ve bir türlü ondan geçip aile evime gidemiyorum sanki buna bir şeyler engel ayaklarım geri geri gidiyor.(Ailemle farklı şehirlerdeyiz) Psikolojik olarak çok fazla yıprandım kimseyle konuşmak görüşmek bile istemiyorum.Ne yapardınız?
Ona da hak verme.verilecek hakkı yok çünkü.sanki diğer insanlar istemiyor mu cinsellik? Diğer erkekler böyle mi davranıyor? Ne yapacaktım.şimdiye çoktan eşyalarımı toplayıp gitmiştim.tartışılacak, şöyle yap böyle yap denilecek bir konu bile değil.Merhaba arkadaşlar, hepimiz burada kimseye anlatamadığımız sorunlarımızı anlatıyoruz. Bende sizlerin yaşadıklarıma karşı düşüncelerinizi merak ediyorum. Öncelikle belirteyim oldukça sabırlı bir insanım. Eşimle 8 yıllık sevgililik dönemimiz oldu, evleneli ise 8 ay oldu.8 yıllık sevgililik dönemimizde en uzun ayrı kalışımız bir gün bile değildi öyle bir ilişkiydi.Evlendik ilk gecem tam bir kabustu o kadar yorgundum ki ve topuklu ayakkabı azizliğine uğradım ayaklarım yara bereydi ve ilk gece korkusundan istemediğimi söyledim ama anlayışla karşılanmadım.Hersey burada başladı. Yapamadıkça yapamamaya devam ettim. İlk birkaç ay doğal olmayan yolla ilişki olduğunu anladım(maalesef bazı konulardaki cahilliğime verin). Tabi ilk zamanın stresiyle yapamama endişesiyle ben bunu resmen anlamamışım bu benim doğru yolummuş gibi belkide vücudum buna alışkanlık gösterdi.Daha sonra vajinismus olduğumu anladım eşime anlattım ve yok ya öyle şey mi olur yapıyoruz yaptık gibi bir tepki aldım ama aslında yok. Sonra doktora randevu aldım ve ilişki yaşanmadığını zarın durduğunu kalın ve esnek olduğunu söyledi. Bu sorun beraberinde kavgaları çok getirdi. Tahammülü hiç olmayan bir eş vardı karşımda aynı zamanda hiçbir sorumluluğu almayan, eve dair herşeyi benim düşündüğüm kendisi sadece uyur ve saatlerce sabahlara kadar oyun oynar. O zaman iştende çıkmıştı.Kavgamiz şiddete dönüştü ve ilk şiddeti cinsellik sırasında yataktan atılarak yaşadım aşırı üzüldüm öfkelendim karşılık verdim sen bana nasıl yaparsın diye. En ufak şeyde sinirleniyor ben bu kadar herşeyi üstlenmişken, ki vajinismusla bile tek mücadele veriyorum aşmak için afedersiniz üstüne çıktığımda bir kez yavaş yavaş almayı denedim tahammülü yok in başka şekilde devam edelim dedi. Kendi fikirlerimi savunduğum bir gün kavgamız maalesef yine şiddetle sonlandı onuda anlamaya çalışıyorum ben ona çok istediği şeyi veremiyorum ama yanımda olsa belki aşacağım olmuyor. Psikoloğa gittik bir seans psikologla laf yarışı yapan bir insan düşünün o kadar inanamıyor ki bizi iyileştirebileceğine devam de edemedik bu yüzden. Herşeye bir cevabı var. Gece çalışıyor eşim sabah geliyor uyuyor akşama kadar akşam yemeği hazır oluyor kalkıyor hemen kalkınca yiyemiyorum diyor onun istediği vakitte yemekler ısınıyor ve inanın bir saatte bir çorbayı içiyor benimde keyfim kaçıyor. Akşama kadar uyanmasını bekle kalkınca acıkmasını bekle, sofrayı kur yemeğini yemesini bekle. Böyle bir insan. Çok kez ayrılmayı düşündüm ama gecmisimiz benim için kıymetli ve bir türlü ondan geçip aile evime gidemiyorum sanki buna bir şeyler engel ayaklarım geri geri gidiyor.(Ailemle farklı şehirlerdeyiz) Psikolojik olarak çok fazla yıprandım kimseyle konuşmak görüşmek bile istemiyorum.Ne yapardınız?
Kıymetli geçmişiniz nedeniyle geleceğinizi yakmaya devam mı edeceksiniz?Merhaba arkadaşlar, hepimiz burada kimseye anlatamadığımız sorunlarımızı anlatıyoruz. Bende sizlerin yaşadıklarıma karşı düşüncelerinizi merak ediyorum. Öncelikle belirteyim oldukça sabırlı bir insanım. Eşimle 8 yıllık sevgililik dönemimiz oldu, evleneli ise 8 ay oldu.8 yıllık sevgililik dönemimizde en uzun ayrı kalışımız bir gün bile değildi öyle bir ilişkiydi.Evlendik ilk gecem tam bir kabustu o kadar yorgundum ki ve topuklu ayakkabı azizliğine uğradım ayaklarım yara bereydi ve ilk gece korkusundan istemediğimi söyledim ama anlayışla karşılanmadım.Hersey burada başladı. Yapamadıkça yapamamaya devam ettim. İlk birkaç ay doğal olmayan yolla ilişki olduğunu anladım(maalesef bazı konulardaki cahilliğime verin). Tabi ilk zamanın stresiyle yapamama endişesiyle ben bunu resmen anlamamışım bu benim doğru yolummuş gibi belkide vücudum buna alışkanlık gösterdi.Daha sonra vajinismus olduğumu anladım eşime anlattım ve yok ya öyle şey mi olur yapıyoruz yaptık gibi bir tepki aldım ama aslında yok. Sonra doktora randevu aldım ve ilişki yaşanmadığını zarın durduğunu kalın ve esnek olduğunu söyledi. Bu sorun beraberinde kavgaları çok getirdi. Tahammülü hiç olmayan bir eş vardı karşımda aynı zamanda hiçbir sorumluluğu almayan, eve dair herşeyi benim düşündüğüm kendisi sadece uyur ve saatlerce sabahlara kadar oyun oynar. O zaman iştende çıkmıştı.Kavgamiz şiddete dönüştü ve ilk şiddeti cinsellik sırasında yataktan atılarak yaşadım aşırı üzüldüm öfkelendim karşılık verdim sen bana nasıl yaparsın diye. En ufak şeyde sinirleniyor ben bu kadar herşeyi üstlenmişken, ki vajinismusla bile tek mücadele veriyorum aşmak için afedersiniz üstüne çıktığımda bir kez yavaş yavaş almayı denedim tahammülü yok in başka şekilde devam edelim dedi. Kendi fikirlerimi savunduğum bir gün kavgamız maalesef yine şiddetle sonlandı onuda anlamaya çalışıyorum ben ona çok istediği şeyi veremiyorum ama yanımda olsa belki aşacağım olmuyor. Psikoloğa gittik bir seans psikologla laf yarışı yapan bir insan düşünün o kadar inanamıyor ki bizi iyileştirebileceğine devam de edemedik bu yüzden. Herşeye bir cevabı var. Gece çalışıyor eşim sabah geliyor uyuyor akşama kadar akşam yemeği hazır oluyor kalkıyor hemen kalkınca yiyemiyorum diyor onun istediği vakitte yemekler ısınıyor ve inanın bir saatte bir çorbayı içiyor benimde keyfim kaçıyor. Akşama kadar uyanmasını bekle kalkınca acıkmasını bekle, sofrayı kur yemeğini yemesini bekle. Böyle bir insan. Çok kez ayrılmayı düşündüm ama gecmisimiz benim için kıymetli ve bir türlü ondan geçip aile evime gidemiyorum sanki buna bir şeyler engel ayaklarım geri geri gidiyor.(Ailemle farklı şehirlerdeyiz) Psikolojik olarak çok fazla yıprandım kimseyle konuşmak görüşmek bile istemiyorum.Ne yapardınız?
Burda nasıl bir geçmişiniz var anlayamadım.Ayrı şehirlerde yaşıyorduk sadece üniversite zamanı birlikte vakit geçirebildik o da pandemi dönemiyle yarım kaldı.8 yılın üç yılı yanyanaydı yani sonra birkaç ayda bir buluşma oluyordu uzak mesafe ilişkisiydi yani. Şiddete eğilimini göremedim yoktu, evlendikten sonra yaşadım. Sorumsuzdu hep, ben hep düzelir olgunlaşır dedim ama ne bir olgunlaşma ne bir gelişme olmadı bu konuda maalesef.İnsan aynı evin içine girmeden bazı şeyleri anlayamıyor gerçekten.
Aynen öyleyim zaten eş gibi değil de bir anne bir çocuğuna bakıyormuş gibi herşey benim kafamda çünkü market alışverişi evde biten alınacaklar, eve dair alınacak her şey, temizlik, çamaşır yıkama asma, yemek yapma vs vs.. Kendimi sevdiğimde her şey daha güzel olacak farkındayım.Kıymetli geçmişiniz nedeniyle geleceğinizi yakmaya devam mı edeceksiniz?
Ben bu evlilikte anne, bakıcı rolü üstlenmiş bir kadın görüyorum sadece.
Siz bu dünyaya kocanizi memnun ve mutlu etmek için gelmediniz. Sizin tek taraflı cabanizla yürüyen bu ilişki bir evlilik değil malesef.
Zararın neresinden dönerseniz kardır. Önce kendinizi sevin lütfen.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?