Teşekkür ederim.
Ben çok sinirleniyorum "çocuklarım için" bahanesine.
Tamam hayat kolay değil, geçim kolay değil. Herkes aynı güçte de değil.
O zaman çık de ki "ben bunu başarabileceğime inanmıyorum, mecburen çekiyorum.", o zaman "neden güçlü değilsin" demez kimse.
Başarabileceği söylenir, yöntemler anlatılır, motive edilir; gerisi kişinin kendisine kalır.
Ama çıkıp "çocuklarım için, çocuklar aç mı kalsın, ama çok iyi bir baba, ama çocuklarım babalarına çok düşkün, boşanıp babalarından koparamam, aile sıcaklığı alsınlar" diyen hiç kimse inandırıcı değil, kimse kusura bakmasın.
Ortada aile mi var, sıcaklık mı var, baba mı var?
Hangi çocuk annesini boynu bükük şekilde babasından izin alırken görmek ister?
Hangi çocuk annesinin dayak yediğini, aldatıldığını, küfür yediğini görmek, duymak ister?
O çocuğun mutlu olabilmek için bunları normalleştirmekten başka ne çaresi kalır?
"Çocuklarım için" diyen herkes en büyük kötülüğü çocuklarına yapıyor.
Hem onları böyle bir ortama mahkum ederek kötülük yapıyorlar hem de yaşanan her şeyin sebebi çocuklarmış gibi davranarak.
"Ben sizin için nelere katlandım" cümlesi ne kadar ağır farkına varsalar keşke.
Sonuna kadar haklısın.
Mesela konu sahibi, kendimde bu gücü bulamıyorum, ben ayrı kalamam kcoama ihtiyacım var dese herkes seferber olup yol gösterir.
Ama konu sahibi "çocuklarım için" dediği için tepki çekiyor.
Bozuk bir aile yapısına sahibim, belki sende okumuşsundur.
Açıkçası annem bizi bahane ederek babamın yanında dursaydı anneme olan saygımı ve sevgimi yitirebilirdim.
Daha doğrusu o bozuk aile de annem bana gelip "sizin için katlandım" dese ona neden diye sorardım.
Neden yahu neden?
Anne babanın kavgaları, anneye uygulanan fiziksel ve psikolojik şiddet, içkici bir baba anne babanın boşanmasından daha mı kötü?
Huzursuz bir ortam anne babanın boşanmasından daha mı iyi?
O huzursuz ortamda ne kadar iyi olabilir bir çocuk, vallahi aklım almıyor.
Babam istediği kadar benimle ilgilensin, eşiyle, beni doğuran annemle ilgilenmediğin, hakaret ettiği onu aşağılayıp dövdüğü sürece ne kadar iyi olabilirim ki ben?
Hiçbir çocuğunda "babam annemi eziyor ama olsun babam bizimle ilgileniyor" diye düşündüğünü sanmıyorum.
Ve çocuk aile bireylerinden babasını rol model alarak o da annesine saygısızca davranmaya başlayabilir.
Bir anne, her şeyden önce bir kadındır.
Önce kendini ama en çok çocuklarını düşünmesi, bunun için ayakta dimdik durabilmesi gerekir.
Aslında ben bir yerde konu sahibine de katılmak durumundayım, çünkü ülkede ciddi anlamda hala boşanan insanlara kötü gözle bakılıyor.
Bunu benim annem bile yapıyor, iş yerinde hala annemi evli ama kocası şehir dışında bilirler. Çünkü o da çekiniyor. Bu biraz toplum baskısından kaynaklanıyor.
Bizim toplumda şu düşünce hakim :
"kadın acaba ne yaptı ki, kocası onu boşandı?"
Ataerkil bir toplum olduğumuz için konu ne olursa olsun kadın susmalı, kadın sineye çekmeli, kadın unutmalı. Aslında o kadar kötü ve acı bir durum ki. Keşke böyle olmasa. Keşke toplum o anneye, o çocuklara ne kadar zarar verdiğinin farkına varsa.
Benim okulumda bile vardı, annesi babası boşanmış bir çocuğa babası olmayan anlamına gelen bir argo kelime kullanıyordu. Çocuk kimden öğreniyor bunları, tabiki o zihniyete sahip anne babadan..