Şuan ağlayarak yazıyorum bunları. Öyle üzgünüm ki, içim acıyor. Ben bir öğretmenim 29 yasındayım. Ailemin olduğu ilde ,yasıyorum ama onlar ilçede. Annem ben tek kalmıyım diye yanıma geliyor bazen. Babam istiyor bunu, tek kalmam kız olarak sorun olurmus. Hep evlen baskıları vardı, görücüler de geldi hep reddettim. Biriyle görüstüm sadece ama babam 5 gün icinde karar ver dedi. Ben de tanımadan yapamam diye hayır cevabını verdim. uzun yıllar süren bir ilişkim vardı, o da çeşitli sebeplerden bitti. Ayrıca ailem de istemiyordu.Annem yanımda zaten hasta da.Burdan hastaneye gidiyor. Babamla ceşitli sorunlarımız vardı. Bir haftadır konusmuyoruz. Abim bugün beni aradı. Ne zaman evleniyorsun diye. Sanki ha diye olacak bir seymis gibi..Ben de düsünmüyorum dedim. Artık evlen yaşın geçiyor dedi. ZAten üzüldüğüm bir konu. Yani evlenip bir yuva kurmayı herkes ister. Ben de istiyorum. Babam olacak adam, annen orda ben tek kalıyorum, o evlenseydi böyle olmazdı demis benim icin. Abim de üstüme geldi. Anneni babanı düsün evlen dedi bana. Ben de sırf babam yalnız kalmasın diye evlenemem, eğer koca alınıyorsa gidip parasını verip alayım dedim. Nasip bu işler dedim. Yok sen görücüleri gör birine evet de dedi. Bizimkiler görücü geldiğinde 1 haftada karar ver diyorlar bana. Böyle nasıl tanıyayım diyorum şans o da diyor. Ben simdi ne yapayım ? Çevreden aileden hep bu yaşn geçti mevzusu var. Kimse psikolojimi düsünmüyor. Üzüldüğümü görmüyorlar. Ne yaapcağım, basımı alıp gideyim kimseyi görmek istemiyorum artık.
Düzgün yazamamıs olabilirim simdiden kusura bakmayın.
Haklısınız iste ailemin kafa yapısı böyle
