bence özgüvenini kazanmak, güçlü bir kadın olmak, kendi ayaklarının üzerinde durabilmek, hayatını idare etmeyi öğrenmek için çalışmalısın, hassasım ama ben yapamıyorum demek çözüm değil. yarın eşinle, kv ile, komşunla, çocuğunun öğretmeniyle illa ki birileriyle sorunun olacak. hep kaçacak mısın? nereye kadar? sen öğren bunları da sonra yapmazsan yine yapma.
eşinin ailesinin evinde oturacaksan, diyelim kardeşi varsa evden hak isterse ya da ailesi bizim evimizde bedavadan oturdunuz derse, herhalde intihar edersin sen -ki şu devirde kimse kimseye ev vermek zorunda değil. "benim" demek istiyorsan çalışıp yapacaksın, değilse insanlara katlanmayı öğreneceksin. başka türlü bir alternatif yok, sadrazam torunu değilsen.
eşin iyi bile olsa sana çalışmadın diye sitem bile etmese çok çok iyi kazanmıyorsa standardınız düşecek ve eşin demese birileri bak sen de çalışsaydın şunu bunu yapardınız diyecek, o zaman onlarla görüşmeyecek misin? işten istifa ediliyor da sosyal ilişkilerden istifa edilmiyor işte.
çalışan bekar bir kadınım, kendi işim var, kendi evim var, kendi düzenim var. ailemi de çok severim sayarım ama kendi dünyama kimseyi karıştırmam. yaşın 30ları bulunca (benim gibi) daha da fazla kendine ait şeyler isteyeceksin. 40 olunca neler oluyor bilmiyorum, herhalde daha da artıyordur. "Birey" olmak istiyorsun, kendi hayatının kurucusu ve idarecisi olmak istiyorsun vs. Ev hanımı olarak birey olunmaz demiyorum ama daha zor diyorum. (keza çalışan her kadın da güçlü bireydir demiyorum ama oran daha fazladır diyorum). Çalışan kadın olduğunda çocukların kadın-erkek eşitliğini, annenin bir işi olduğunu, bunun modern dünyanın bir normali olduğunu, saat mefhumunu, disiplini daha fazla öğreniyorlar. Ev hanımı olup bunları kazandırmak imkansız değil ama daha az kadın yapıyor bunu. Çocuk psikiyatrisi uzmanı arkadaşlarım var, anne ev hanımı bile olsa 3 yaşından sonra kreşe gitsin çocuklarınız, sosyalleşsin, paylaşmayı öğrensin vb. diyorlar.
Üstelik bir kariyerin varsa her zaman bırakmak mümkün ama yoksa her zaman kariyer inşa etmek mümkün olmuyor, iş piyasasının çok zorlu olduğu bir ülkemiz var. Sırf hassasım diye kariyeri tepersen, atıyorum 35 yaşına geldiğinde burası benim evim diye gelip evine yerleşmiş bir kayınvaliden, 2 çocuğun, masraflara yetişmek için fazla mesai yapan ve yüzünü görmediğin bir eşin, evde giyilmekten dizi çıkmış esofmanlarla bütün gün koşturan ancak günün sonunda yemek-temizlik-çocuklara eşe kayınvalideye hizmet etmekten iyi de ben en son ne zaman kendime vakit ayırmıştım ki diye kendini sorgulayan bir kendin olabilir. Yok canım deme, aç oku buradaki konuları...