Çok değil bikaç gün önce eşimle yaşadığımız sorunlara dair bi konu açmıştım. Bikaç arkadaşım sağolsun destek olmaya çalıştıklar, ilk yılın sancılı sürecinden bahsettiler birazda olsa beni rahatlattılar. Ancak biz hala bitmek tükenmek bilmeyen tartışmalarımıza bi çözüm bulamadık karşılıklı oturup konuşsakta. Ve benim anksiyetelerim aldı başını gidiyor artık...
Bu tartışmaların beni evliliğimle ilgili, yaptığım seçimle ilgili şüpheye düşürdüğünden bahsetmiştim.
Mesela çoğu zaman tartışamıyoruz bile. Ben A diyosam o B anlıyo bide açıklama yapmak zorunda kalıyorum; ben gezmek için araba şart değil diyorum mesela şuraya gidelim diyorum, ık mık ediyo neticede gitmiyoruz.
Ben hayatı ıskalamak istemiyorum evliliği bişeylere engel olarak görmek istemiorum, şu kursa gidelim veya gideyim dediğimde onun vakti yok benide tek göndermiyor. Konuşurken oda çok istiyor bnim istediğim şeyleri yapmayı ama ya paramız yok ya vaktimiz yok anlayacağınız bahanesi çok. ...gibi şeyler...Eşim bana çok düşkündür hayatının merkezinde hep ben varım, evine ailesine çok bağlı bi adamdır bunuda esgeçmiyorum.
Zaten ortada bellli bi gerginlik var, tartışmalar var bu sefer ben yanlış bir adamla mı evlenmişim diyorum. Ortak hiçbşeyimiz yok diyorum - yada ben mi öyle görüyorum-
Şimdi size sorum, eşinizle nekadar uyumlusunuz nekadar ortak zevke sahipsiniz ve mutlu bi evlilik için bu şart mı?
Bu durum erkeklerin genel halimidir, erkeklerle kadınların apayrı varlıklar olduğunu herzaman kabul etmişimdir, ama evliliklerde bu durum nasıl olduğunda mutluluk yakalanıyor? Siz çokmu uyumlusunuz, yoksa değilsiniz de bu durmu kabullendiniz mi.