Aslında nasıl anlatırım bilemiyorum. Ayıplayan yargılayan mutlaka olacaktır. Herkesin hayatında unutmadığı herhangi bir insan vardır. Fakat benim durumum biraz başka. Aynı şeyleri yaşamış yahut yaşayanlarda vardır muhakak. Mesele şu. 25 yaşındayım evliyim ve gerçekten çok iyi bir eşim ve karşıdan bakıldığında çok iyi giden bir evliliğim var. Fakat gel gelelim 3 yıllık bir ilişkinin akabinde hemen evlendim. Ayrılmak zorunda kaldık ve severek ayrıldık. Neden ayrılmak zorunda kaldınız derseniz. Çok fazla sevip pek anlaşamıyorduk. Hep şiddetli bir birlikteliğimiz vardı. Aşırı kıskançtı vs. vs. ama her şeye rağmen çok seviyorduk. Üniversitede tanıştık ve 3 yıl boyunca süren birlikteliğimiz oldu ve bitti. Sıkıntılı bir ayrılık oldu. Olaylı bir şekilde ayrıldık. Fakat sonrasında barışır gibi olduk ama barışmadık. Çok uzun zaman geçmeden ailem birisiyle tanıştırdı ve ben asla istemiyordum. ailem kararlarıma saygı duyacak insanlar. Fakat o'nu bekleyişim hep olumsuzdu ara sıra konuşup sürekli beni yeriyor bir istiyorum bir istemiyorum diyordu. Bardağı son konuşmamız taşırdı ve ben ani bir kararla ailemin bahsetmiş olduğu insanla tanıştım 1 yıl geçmeden evlendim. Nişanlılık sürecimde sadece o'nunla bir kez konuştuk ve bana yapma dedi. Ama içten içe ona o kadar kızgındım ki onu hiç dinlemedim. Evlendim aradan 6 ay geçti ve benim hep aklımda olan ve hiç aklımdan çıkaramadığım o'nu özelden aramak istedim. Sesini duymak istedim. Ben onun sesini duyduktan sonra daha kötü oldum. Bu şekilde evliliğim ilerlerken 3-4 ay sonra arkadaşlarımla gittiğim bir gezi sırasında çok başka bir şehirde karşıma o çıktı. nutkum tutuldu nefesim kesildi. Sadece birbirimize baka kaldık. Sadece gözlerimiz konuşuyor biz susuyorduk. Sonra birlikte yürümeye başladık ve bir yere oturup konuşmaya başladık. Benden sonra beni daha çok özlediğini gözlerinden okuyordum. O da anlıyordu onu özlediğimi. Ama ben evliydim ve çok kötü şeyler hissediyordum. Sadece ağlıyorduk. Neden yaptın? Seve seve neden gittin dedi. Bunun cevabı bende de değildi çünkü neden yaptığımı ben bile kestiremiyordum. Çünkü çok iyi bir insandı ve onunla evlenirsem mutlu olacağımı düşündüm. Ki oluyordum da ama asla o'na hissettiklerimi hissedemiyordu. Ve bunu evlendiğim adam da biliyordu. Çünkü o da başka birisine kör kütük aşık olduğumu biliyor ama onu bana unutturabileceğini düşünüyordu. Ve öylede sanıyor. Biz onunla o görüşmemizde sadece sarılıp ağlaştık. Ve ben çok karışığım mantığımla kalbim aynı şey söylemiyor. Kalbim o'nu isterken mantığım sen artık evlisin düşünmen bile kocana haksızlık diye avaz avaz bağırıyor da kalbimi susturamıyorum. Şimdi soruyorum size ne yapmalıyım? Belki de hiç bir şey ama anlatmak istedim sadece. Uzunca oldu biraz hakkınızı helal edin..
Aslında nasıl anlatırım bilemiyorum. Ayıplayan yargılayan mutlaka olacaktır. Herkesin hayatında unutmadığı herhangi bir insan vardır. Fakat benim durumum biraz başka. Aynı şeyleri yaşamış yahut yaşayanlarda vardır muhakak. Mesele şu. 25 yaşındayım evliyim ve gerçekten çok iyi bir eşim ve karşıdan bakıldığında çok iyi giden bir evliliğim var. Fakat gel gelelim 3 yıllık bir ilişkinin akabinde hemen evlendim. Ayrılmak zorunda kaldık ve severek ayrıldık. Neden ayrılmak zorunda kaldınız derseniz. Çok fazla sevip pek anlaşamıyorduk. Hep şiddetli bir birlikteliğimiz vardı. Aşırı kıskançtı vs. vs. ama her şeye rağmen çok seviyorduk. Üniversitede tanıştık ve 3 yıl boyunca süren birlikteliğimiz oldu ve bitti. Sıkıntılı bir ayrılık oldu. Olaylı bir şekilde ayrıldık. Fakat sonrasında barışır gibi olduk ama barışmadık. Çok uzun zaman geçmeden ailem birisiyle tanıştırdı ve ben asla istemiyordum. ailem kararlarıma saygı duyacak insanlar. Fakat o'nu bekleyişim hep olumsuzdu ara sıra konuşup sürekli beni yeriyor bir istiyorum bir istemiyorum diyordu. Bardağı son konuşmamız taşırdı ve ben ani bir kararla ailemin bahsetmiş olduğu insanla tanıştım 1 yıl geçmeden evlendim. Nişanlılık sürecimde sadece o'nunla bir kez konuştuk ve bana yapma dedi. Ama içten içe ona o kadar kızgındım ki onu hiç dinlemedim. Evlendim aradan 6 ay geçti ve benim hep aklımda olan ve hiç aklımdan çıkaramadığım o'nu özelden aramak istedim. Sesini duymak istedim. Ben onun sesini duyduktan sonra daha kötü oldum. Bu şekilde evliliğim ilerlerken 3-4 ay sonra arkadaşlarımla gittiğim bir gezi sırasında çok başka bir şehirde karşıma o çıktı. nutkum tutuldu nefesim kesildi. Sadece birbirimize baka kaldık. Sadece gözlerimiz konuşuyor biz susuyorduk. Sonra birlikte yürümeye başladık ve bir yere oturup konuşmaya başladık. Benden sonra beni daha çok özlediğini gözlerinden okuyordum. O da anlıyordu onu özlediğimi. Ama ben evliydim ve çok kötü şeyler hissediyordum. Sadece ağlıyorduk. Neden yaptın? Seve seve neden gittin dedi. Bunun cevabı bende de değildi çünkü neden yaptığımı ben bile kestiremiyordum. Çünkü çok iyi bir insandı ve onunla evlenirsem mutlu olacağımı düşündüm. Ki oluyordum da ama asla o'na hissettiklerimi hissedemiyordu. Ve bunu evlendiğim adam da biliyordu. Çünkü o da başka birisine kör kütük aşık olduğumu biliyor ama onu bana unutturabileceğini düşünüyordu. Ve öylede sanıyor. Biz onunla o görüşmemizde sadece sarılıp ağlaştık. Ve ben çok karışığım mantığımla kalbim aynı şey söylemiyor. Kalbim o'nu isterken mantığım sen artık evlisin düşünmen bile kocana haksızlık diye avaz avaz bağırıyor da kalbimi susturamıyorum. Şimdi soruyorum size ne yapmalıyım? Belki de hiç bir şey ama anlatmak istedim sadece. Uzunca oldu biraz hakkınızı helal edin..
Aslında nasıl anlatırım bilemiyorum. Ayıplayan yargılayan mutlaka olacaktır. Herkesin hayatında unutmadığı herhangi bir insan vardır. Fakat benim durumum biraz başka. Aynı şeyleri yaşamış yahut yaşayanlarda vardır muhakak. Mesele şu. 25 yaşındayım evliyim ve gerçekten çok iyi bir eşim ve karşıdan bakıldığında çok iyi giden bir evliliğim var. Fakat gel gelelim 3 yıllık bir ilişkinin akabinde hemen evlendim. Ayrılmak zorunda kaldık ve severek ayrıldık. Neden ayrılmak zorunda kaldınız derseniz. Çok fazla sevip pek anlaşamıyorduk. Hep şiddetli bir birlikteliğimiz vardı. Aşırı kıskançtı vs. vs. ama her şeye rağmen çok seviyorduk. Üniversitede tanıştık ve 3 yıl boyunca süren birlikteliğimiz oldu ve bitti. Sıkıntılı bir ayrılık oldu. Olaylı bir şekilde ayrıldık. Fakat sonrasında barışır gibi olduk ama barışmadık. Çok uzun zaman geçmeden ailem birisiyle tanıştırdı ve ben asla istemiyordum. ailem kararlarıma saygı duyacak insanlar. Fakat o'nu bekleyişim hep olumsuzdu ara sıra konuşup sürekli beni yeriyor bir istiyorum bir istemiyorum diyordu. Bardağı son konuşmamız taşırdı ve ben ani bir kararla ailemin bahsetmiş olduğu insanla tanıştım 1 yıl geçmeden evlendim. Nişanlılık sürecimde sadece o'nunla bir kez konuştuk ve bana yapma dedi. Ama içten içe ona o kadar kızgındım ki onu hiç dinlemedim. Evlendim aradan 6 ay geçti ve benim hep aklımda olan ve hiç aklımdan çıkaramadığım o'nu özelden aramak istedim. Sesini duymak istedim. Ben onun sesini duyduktan sonra daha kötü oldum. Bu şekilde evliliğim ilerlerken 3-4 ay sonra arkadaşlarımla gittiğim bir gezi sırasında çok başka bir şehirde karşıma o çıktı. nutkum tutuldu nefesim kesildi. Sadece birbirimize baka kaldık. Sadece gözlerimiz konuşuyor biz susuyorduk. Sonra birlikte yürümeye başladık ve bir yere oturup konuşmaya başladık. Benden sonra beni daha çok özlediğini gözlerinden okuyordum. O da anlıyordu onu özlediğimi. Ama ben evliydim ve çok kötü şeyler hissediyordum. Sadece ağlıyorduk. Neden yaptın? Seve seve neden gittin dedi. Bunun cevabı bende de değildi çünkü neden yaptığımı ben bile kestiremiyordum. Çünkü çok iyi bir insandı ve onunla evlenirsem mutlu olacağımı düşündüm. Ki oluyordum da ama asla o'na hissettiklerimi hissedemiyordu. Ve bunu evlendiğim adam da biliyordu. Çünkü o da başka birisine kör kütük aşık olduğumu biliyor ama onu bana unutturabileceğini düşünüyordu. Ve öylede sanıyor. Biz onunla o görüşmemizde sadece sarılıp ağlaştık. Ve ben çok karışığım mantığımla kalbim aynı şey söylemiyor. Kalbim o'nu isterken mantığım sen artık evlisin düşünmen bile kocana haksızlık diye avaz avaz bağırıyor da kalbimi susturamıyorum. Şimdi soruyorum size ne yapmalıyım? Belki de hiç bir şey ama anlatmak istedim sadece. Uzunca oldu biraz hakkınızı helal edin..[/QUOTE
sadece kocana yazık olmuş, size acımadım, boşanın, çocuk yapmayın, evlilik takıları vs kocanıza verin, tazminatı olsun bari
Aslında nasıl anlatırım bilemiyorum. Ayıplayan yargılayan mutlaka olacaktır. Herkesin hayatında unutmadığı herhangi bir insan vardır. Fakat benim durumum biraz başka. Aynı şeyleri yaşamış yahut yaşayanlarda vardır muhakak. Mesele şu. 25 yaşındayım evliyim ve gerçekten çok iyi bir eşim ve karşıdan bakıldığında çok iyi giden bir evliliğim var. Fakat gel gelelim 3 yıllık bir ilişkinin akabinde hemen evlendim. Ayrılmak zorunda kaldık ve severek ayrıldık. Neden ayrılmak zorunda kaldınız derseniz. Çok fazla sevip pek anlaşamıyorduk. Hep şiddetli bir birlikteliğimiz vardı. Aşırı kıskançtı vs. vs. ama her şeye rağmen çok seviyorduk. Üniversitede tanıştık ve 3 yıl boyunca süren birlikteliğimiz oldu ve bitti. Sıkıntılı bir ayrılık oldu. Olaylı bir şekilde ayrıldık. Fakat sonrasında barışır gibi olduk ama barışmadık. Çok uzun zaman geçmeden ailem birisiyle tanıştırdı ve ben asla istemiyordum. ailem kararlarıma saygı duyacak insanlar. Fakat o'nu bekleyişim hep olumsuzdu ara sıra konuşup sürekli beni yeriyor bir istiyorum bir istemiyorum diyordu. Bardağı son konuşmamız taşırdı ve ben ani bir kararla ailemin bahsetmiş olduğu insanla tanıştım 1 yıl geçmeden evlendim. Nişanlılık sürecimde sadece o'nunla bir kez konuştuk ve bana yapma dedi. Ama içten içe ona o kadar kızgındım ki onu hiç dinlemedim. Evlendim aradan 6 ay geçti ve benim hep aklımda olan ve hiç aklımdan çıkaramadığım o'nu özelden aramak istedim. Sesini duymak istedim. Ben onun sesini duyduktan sonra daha kötü oldum. Bu şekilde evliliğim ilerlerken 3-4 ay sonra arkadaşlarımla gittiğim bir gezi sırasında çok başka bir şehirde karşıma o çıktı. nutkum tutuldu nefesim kesildi. Sadece birbirimize baka kaldık. Sadece gözlerimiz konuşuyor biz susuyorduk. Sonra birlikte yürümeye başladık ve bir yere oturup konuşmaya başladık. Benden sonra beni daha çok özlediğini gözlerinden okuyordum. O da anlıyordu onu özlediğimi. Ama ben evliydim ve çok kötü şeyler hissediyordum. Sadece ağlıyorduk. Neden yaptın? Seve seve neden gittin dedi. Bunun cevabı bende de değildi çünkü neden yaptığımı ben bile kestiremiyordum. Çünkü çok iyi bir insandı ve onunla evlenirsem mutlu olacağımı düşündüm. Ki oluyordum da ama asla o'na hissettiklerimi hissedemiyordu. Ve bunu evlendiğim adam da biliyordu. Çünkü o da başka birisine kör kütük aşık olduğumu biliyor ama onu bana unutturabileceğini düşünüyordu. Ve öylede sanıyor. Biz onunla o görüşmemizde sadece sarılıp ağlaştık. Ve ben çok karışığım mantığımla kalbim aynı şey söylemiyor. Kalbim o'nu isterken mantığım sen artık evlisin düşünmen bile kocana haksızlık diye avaz avaz bağırıyor da kalbimi susturamıyorum. Şimdi soruyorum size ne yapmalıyım? Belki de hiç bir şey ama anlatmak istedim sadece. Uzunca oldu biraz hakkınızı helal edin..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?