Sana kendimi ornek vermek icin yazmiyorum bu yaziyi ama cevrende neler oldugunu bil diye yazmak istedim.
Ben de 2009 ekim annesiyim,kizim simdi 14 aylik,kizim dogduktan 2 hafta sonra esimi acile kaldirdik,tetkikler sonucu kanser oldugunu ogrendik,esim daha 34 yasindaydi,hic konduramadik inanamadik,ne guzel aile olmustuk ama 2 hafta surdu mutlulugumuz,sonrasi cok zordu,kemoterapi,tetkikler, korkulu bekleyisler oylece 1 sene gecti,hep kizim babasiz buyuyecek korkusuyla yasadim asla ama asla ikinciyi dusunmedim cunku durumumuz belliydi zaten esim de kemoterapi gordugu icin cok zor bir ihtimaldi.Gecen ay tekrar tetkikler yapildi,zaten esim de kendini iyi hissetmiyordu bu arada,sonuc kotu cikti,bagirsaginda buyuk bir tumor buldular ve ben gecen ay hamile oldugumu ogrendim,cok uzuldum Allah yukarda aglamak istedim ama esim cok sevindi.Benim neden uzuldugum belli,esim kanser olmasaydi asla hamile olduguma uzulmezdim.Gercekleri kabul etmek istemesemde bu hastaligin ne kadar sinsi ve ilk duyuldugunda akla olumu getiren bir hastalik oldugunu hepimiz biliyoruz.Esim 1 aydir hastanede yatiyor,hastane ve kizim arasinda ikiye bolundum,esimi birakiyorum kizima,kizimi birakiyorum esime,1 aydir kotu gunler yasiyorum.
Buna ragmen cok dusundum ve aldirmaktan vazgectim ,esim istemedigi icin degil ben bir cana kiyamayacagim icin ,simdi 8 haftalik hamileyim,ne gelirse Allahtan,ben her gece Allaha esimi benden ayirma ona uzun omurler ver diye yalvarirken onun verdigi baska bir cana kiyamadim.Herseye ragmen,cekecegim strese ragmen dogurmaya karar verdim.
O yuzden saglikli olmak ve aile gibisi gibi olmak yok,hani cok zor olacak diyosun ya,Allah saglik versin yeterki gerisi bos.Allah oyle zorluklar yasatsin,senin yasayacaklarin aslinda cok guzel zorluklar.Keske benimde zorluklarim seninki kadar kolay olsaydi.
Lutfen iyi dusun.Ayrica 2. hamilelik o kadar zor gecmiyor ilkinde oldugu gibi,ben simdi hic hamile degilmisim gibi.
Ben de 2009 ekim annesiyim,kizim simdi 14 aylik,kizim dogduktan 2 hafta sonra esimi acile kaldirdik,tetkikler sonucu kanser oldugunu ogrendik,esim daha 34 yasindaydi,hic konduramadik inanamadik,ne guzel aile olmustuk ama 2 hafta surdu mutlulugumuz,sonrasi cok zordu,kemoterapi,tetkikler, korkulu bekleyisler oylece 1 sene gecti,hep kizim babasiz buyuyecek korkusuyla yasadim asla ama asla ikinciyi dusunmedim cunku durumumuz belliydi zaten esim de kemoterapi gordugu icin cok zor bir ihtimaldi.Gecen ay tekrar tetkikler yapildi,zaten esim de kendini iyi hissetmiyordu bu arada,sonuc kotu cikti,bagirsaginda buyuk bir tumor buldular ve ben gecen ay hamile oldugumu ogrendim,cok uzuldum Allah yukarda aglamak istedim ama esim cok sevindi.Benim neden uzuldugum belli,esim kanser olmasaydi asla hamile olduguma uzulmezdim.Gercekleri kabul etmek istemesemde bu hastaligin ne kadar sinsi ve ilk duyuldugunda akla olumu getiren bir hastalik oldugunu hepimiz biliyoruz.Esim 1 aydir hastanede yatiyor,hastane ve kizim arasinda ikiye bolundum,esimi birakiyorum kizima,kizimi birakiyorum esime,1 aydir kotu gunler yasiyorum.
Buna ragmen cok dusundum ve aldirmaktan vazgectim ,esim istemedigi icin degil ben bir cana kiyamayacagim icin ,simdi 8 haftalik hamileyim,ne gelirse Allahtan,ben her gece Allaha esimi benden ayirma ona uzun omurler ver diye yalvarirken onun verdigi baska bir cana kiyamadim.Herseye ragmen,cekecegim strese ragmen dogurmaya karar verdim.
O yuzden saglikli olmak ve aile gibisi gibi olmak yok,hani cok zor olacak diyosun ya,Allah saglik versin yeterki gerisi bos.Allah oyle zorluklar yasatsin,senin yasayacaklarin aslinda cok guzel zorluklar.Keske benimde zorluklarim seninki kadar kolay olsaydi.
Lutfen iyi dusun.Ayrica 2. hamilelik o kadar zor gecmiyor ilkinde oldugu gibi,ben simdi hic hamile degilmisim gibi.
Son düzenleme: