ben artık kızmak istemiyorum insanlara. tamam tahammülümüz kalmadı bizimde, sabrımızında son raddesine gelmiş gibi, boğazımızda düğüm düğüm olmuş gibi hissetsekde başına gelmeyen yine de bilmez, yine de anlayamaz. istediği kadar ince düşünsün. illaki bir yerden cayırtı çıkar.. bazen çok anlamlar yüklüyoruz karşımızdakilere, ama beklentileri düşürerek önümüze bakmamız lazım... komşumuz geçen yıl bu aylardaydı sanırım... kadın beni mahallede ya, yanına çağırıp bir parpaladı. anlatamam sana. sanırsın onun kızıyım bebek yapmamakda diretiyorum.. kadına nasip kısmet dedim, bırakmadı konuşmadı, nasip birazda snein elinde dedi. bende nasibi yaratan Allahc.c., o faktörü kimse es geçemez dedim... baktım senin git tedavi ol dedi? Ya tedavilik bişi değilse dedim... o zaman yapcak bişi yok tabii diyip sustu... eve girdim. ama sersem gibiydim...Annemde çok iyi konuşur ve anlaşır ... anneme direk ve net bir şekilde söyledim. eğer o kadın bir daha aynı şekilde bana konuşacak olursa, hatır gönül dinlemem. mahalle onu yere yatırır a*zına s*çarım... kimsede elimden alamaz dedim... annem ben koşurum onunla dedi. ve bi daha da şimdi kadını görmek dahi istemiyorum... kendisi yıl yeni, çocuk yeni diyip çıkartmış meydana... Allah vermişki çıkartmış . vermeseydi?arasaydı? bu kadar rahat kouşabilir miydi? bide sen kimsin yanii... o günden beri takmıyorum ...