Kızlar gunaydın. Öncelikle herkese hayırlı kandiller. Bu mübarek günde hepimizin duaları kabul olur insallah. Konumu okuyunca belki bana da bir dua etmek gelir icinizden.
İkı gecedir sacma sapan kabuslar görüyorum, moralim bozuk uyanıyorum, kendimi mutsuz, ümitsiz kısacası kötü hissediyorum.
Konuyu uzatmak istemiyorum ama ben gerçekten hala eski sevgilimi unutamıyorum. O bana ilk adım attıgı zaman daha 3. sınıftaydım, 19 yasındaydım. Simdi ekimde 24 olacagım ama hala hayatımın basrolünde o var, gecmiyor bitmiyor. Evet, bunu bu hale de ben getirdim, onun bana bu kadar hükmetmesine ben izin verdim, ama ben onu gercekten COK SEVIYORUM.
Kac kere ayrıldık, barıstık, baskaları girdi hayatımıza, onu unuttugumu dusunup baskalarıyla görustum, konustum vs ama olmuyor. Baskasıyla görussem bile günün sonunda aklıma hep o geliyor.
Yazın biriyle cıkmıstım mesela, onda olmayan her sey vardı o cocukta, ama sonradan fark ettim ki asıl onda olanları arıyormusum ben.
Birbirimizin hayatından cıkmadık, o beni arar sorar, ben de onu. Aşkın, tutkunun ötesinde bir sevgimiz, saygımız var birbirimize. Onun benim hayatımda olması benim başkalarıyla olmamı engellemiyor öncelikle bunu söyleyeyim, hani hayatından cıkarmadan bir baskasıyla olamazsın diye dusunmeyin. O benim hayatımda olsa da olmasa da ben yine aynı ikilemleri yasayacagım. Baska biriyle olunca vicdan azabı degil de, böyle bir icime sinmiyor sanki, birbirleriyle karsılastırmak da degil de nasıl anlatsam, baskasına ait olabilecegimi dusunmuyorum kalben, ruhen.
Onun yeri benim icin cok farklı, dolduramayacagımı biliyorum. Birçogunuz eski konularımdan da biliyordur, yası benden bayagı buyuktu, o yuzden onun o sahiplenmesi, sevmesi, sarılması, şefkati, verdigi güven, yeri gelince abi gibi baba gibi yaklaşması. Hayatımda onun eksikligini gercekten cok hissediyorum. Onu cok arıyorum. Herkesin yeri, yarattıgı bosluk farklı, anahtar gibi. Kimse onun yerini dolduramaz zaten, ama en azından onu aratmayacak biri olacak mı?
Başkasıyla olmayı denedim, onu unutmak icin degil ama, kendime bir şans verip başkasıyla da mutlu olabilecegimi görmek icin, atlatacagıma inanmak icin. Beni sevdigine inandıgım insanlarla oldum ama bir süre sonra içim kaldırmadı, rahatsız oldum. Belki gercekten ben de sevebilsem devam ederdi. Kim bilir. Bir daha birini bu kadar sevebilir miyim, bilmiyorum. Başkasıyla olunca mutlu olabilir miyim, gerçekten? İçime siner mi, onun yanında buldugum huzuru bulabilir miyim? Aynı tamamlanmışlık hissini yaşayabilir miyim?
Herkesin kalbi kırık aslında, ardında bıraktıgı biri var. Böyle bir arkadasım su an sözlendi, yakında evlenecek. Evlenecegi cocugu eski sevgilisi kadar sevmedigini de biliyorum, ama diyor ki beni bu kadar seven birini bulamam, beni sevip rahat ettiriyorsa el üstünde tutuyorsa zaten önemli olan bu. Ben de biraz o düşüncedeyim aslında, evlendikten sonra bazı duygular köreliyor, gunun sonunda sadece seni seven birini ve kafanın rahat olabilecegi bir yuvayı arıyorsun.
Ben biraz duygularını yoğun yaşayan bir insanım, becerebilir miyim bilmiyorum. Su an evlilik gibi bir dusuncem bir planım bir adayım yok da, ister istemez cevreden veya karsı taraftan bir sey hissedince herkes gibi ben de dusunuyorum. Evlendikten sonra geriye dönüp acaba demek istemiyorum, birinden evlenebilecek kadar emin olabilir miyim onu da bilmiyorum. Bana o kadar uzak geliyor ki bir insanla bir olabilmek, mutlu olabilmek dusuncesi.
Uzun oldu ama içimdekileri dökmek icin yazdım, okuduysanız tesekkür ederim. Gerçekten su an kendimi kötü hissettigim icin dertlesme amaclı yazdım, incitici yorumlar yazmazsanız mutlu olurum, ihtiyacım olan sadece biraz umut.