- 20 Eylül 2017
- 950
- 1.360
- 63
- Konu Sahibi Yumurtalik
-
- #261
inş esiniz size destek olur da boşu boşuna ayrılmazsınız. Sevgi zor bulunuyor da nedense bu öküzler anlamıyor.
inş esiniz size destek olur da boşu boşuna ayrılmazsınız. Sevgi zor bulunuyor da nedense bu öküzler anlamıyor.Aynı şeyleri yaşamış biriyle konuşmak bana iyi geliyor. İyi ki yazmışsınız.
Evet, ilerde “her yolu denedim mi, düzeltebilir miydim, erken mi bıraktım” gibi şeyler düşünüp pişman olmak istemiyorum. Bir yandan “keşke erkenden bıraksaydım” pişmanlığı yaşamak da istemiyorum. Son bir şans verip, bunun son şans olduğunu bilerek yaşamak mantıklı olabilir. Bazen düşünüyorum biz dünyanın öbür ucuna da gitsek eşime kızgınlığım içimde benimle birlikte gelecek. Onu nasıl yeneceğim? Bazı konularda ablasını koruduğu için O KADAR kızgınım ki öyle kelimeydi cümleydi bunlarla anlatılacak gibi değil yani. Önemli olan bu öfkeyi yenebilmek. Ama bunun için eşimin yardımı gerekiyor.
Sevenler ayrılmasınŞimdi abimle konuştum meğer abim arama demiş eşime. Olay tazeyken konuşup çözülecek olsa çözmüş olurdunuz şimdiye kadar demiş. O yüzden aramıyormuş eşim beni. Abimi arıyormuş. Özledim çok seviyorum ne isterse yapayım diyormuş. Mutlu oldum o da beni özlemiş demek ki. İçten içe hep dönsem başa saracağını düşündüğüm için kararsız kalıyorum. Keşke geleceği görebilsem.
ben çok daha beterini yaşadım ve benim için bitiş noktası aileme laf edilmesi idi. Nasıl ki karşı taraf ailesi ile ilgili tek kalemde bitirebiliyorsa ben de bitiriyorum arkadaş. Bu dünyaya es bile olsa kimsenin anne babasının memnun etmek için gelmedik. BEN DAHA kendimle zor baş ediyorum.Boşanın ya da boşanmayın rabbim kolaylık versin size bunlarla
Sevenler ayrılmasın
Ne güzel abiniz varmışmaşallah
Halden anlayan,düşenin elinden tutan birini bulmak çok zor(kardeş bile olsa)
Yukarda çok güzel yazmış yaşayanlar. Keşke tahammül eğitimi falan verilse küçükken bizlere(özellikle kızlara),evlenince çok lazım oluyor.
Sizin mesele,eşinizin bazı sözlerini hazmedip,ailesini kabullenip tahammül etmek. Mümkün mertebe az görüşmeyle. İnşallah başarırsınız.
Bir de bence eşlerimizden bizi seviyor diye herşeyi halletmesini beklememeliyiz,onlar bizden çok daha dayanıksız böyle konularda. Bu dünya hassaslara göre bir yer değil. İnsanlar temiz kalpli birini görmeyegörsün,hemen içindeki kini akıtıveriyor. Fırsat vermeyin.
Bir de yanlış anlamayın ama bu kadar ezik olmayın. Benim eşim aileme karşı bile bu kadar ezik olsa “ıyyyyy” derim yani. Adabıyla kendini savunsun,bravo derim,gurur duyarım. Bebek değilsiniz,o da babanız değil sürekli herşeyden korusun sizi.
Sizde biraz tahammül sınırlarını artırın belli ki eşinizi seviyorsunuz konuşun o sana sen ona anlayışlı olun orta bir yol bulunur siz çok naif bir ailede yetişmiş siniz belli fakat ne yazikki ailelerimizi secemiyoruz sizin aileniz onunki gibi olabilirdi sizde hep aile ve eş arasında kalabilirdiniz biraz empati yapin bakın eşiniz ne isterse yapayım diyormuş tamamen ailesiyle bağını koparamaz ama bir orta yol bulunur inşallah herşey duzelir
Aynı şeyleri yaşamış biriyle konuşmak bana iyi geliyor. İyi ki yazmışsınız.
Evet, ilerde “her yolu denedim mi, düzeltebilir miydim, erken mi bıraktım” gibi şeyler düşünüp pişman olmak istemiyorum. Bir yandan “keşke erkenden bıraksaydım” pişmanlığı yaşamak da istemiyorum. Son bir şans verip, bunun son şans olduğunu bilerek yaşamak mantıklı olabilir. Bazen düşünüyorum biz dünyanın öbür ucuna da gitsek eşime kızgınlığım içimde benimle birlikte gelecek. Onu nasıl yeneceğim? Bazı konularda ablasını koruduğu için O KADAR kızgınım ki öyle kelimeydi cümleydi bunlarla anlatılacak gibi değil yani. Önemli olan bu öfkeyi yenebilmek. Ama bunun için eşimin yardımı gerekiyor.
Gerçekten çok iyi anlıyorum. Bende bu duygular içindeydim. Dediğim gibi o kadar bunalmıştım ümidimi kesmiştim ki ayrılma düsüncesiyle evi terk etmiştim aslında. Bir araya gelsek bile bu kırgınlıklarım nasıl geçecek kocasını sevmeden evli kalan bir kadın olacağım diye düşünüyordum. Burda dediğiniz gibi eşinizin tavrı çok önemli ki kendisi ne yapmam gerekiyorsa yaparım demiş. Benim eşim de böyle çok pişman olmustu. Samimi olarak hatalarının farkında olduğuna beni ikna etti. Bu bana bir umut oldu. Sonuçta insanlar neler yaşayıp neler atlatıyorlar.
Samimiyetine , pişmanlıgına inanırsanız zamanla öfkenizde küllenebilir. Hatta belki eskisinden bile daha iyi olursunuz :)
resmi olarak hayır ama kafa ve birliktelik olarak ayrıyım. Ben x kaynanaya cevabını hep verdim ama benim x'e isine geldiği gibi anlattı eminim o da bana saldırıp anneme ne diyorsun dedi hep. Sizin durum farklı o yüzden anlattımTeşekkür ederim. Ayrıldınız mı siz de?
resmi olarak hayır ama kafa ve birliktelik olarak ayrıyım. Ben x kaynanaya cevabını hep verdim ama benim x'e isine geldiği gibi anlattı eminim o da bana saldırıp anneme ne diyorsun dedi hep. Sizin durum farklı o yüzden anlattım
Bence ciddi manada dik dur, seni kaybetmekten korksun ve ailesine haddini bildirsin. Sen de onu arada bırakma bu erkek milleti bizden binkat güçsüz aileye özellikle görümcene cevabını ver içten içe seni kıskandığı için bu tarz davranıyor. Eviniz de mutlu olun ki disardaki güçler sizi yıkamasın inş çok çok mutlu olursun. Boşanmaya çalışan biri olarak çok zor durumda kalmasam ümidim olsa ayrılmam evlenmekten zor o seçeneği hemen düşünme kafadan atmaya çalış.
İlkelerinizden benliğinizden ödün vermişsiniz. Madem sizin için savaşmaya razı, aile terapisti gibi, bırakın o savaş versin kıymetinizi bilsin. Dengeli olarak ağırdan satın kendinizi.Abimle konuşuyorlar. Abim bir süre kendi aramızda konuşmadan sakinleşmemizin daha iyi olacağını söylemiş. Hafta sonu gelsin burada konuşalım diye düşünüyoruz. Ne zaman gelmem gerekirse geleyim ne yapmam gerekiyorsa yapayım demiş abime. Aile terapisi gibi bir şey gerekiyor belki de. Haklısınız dengeyi kurmak en büyük yetenek ve çözüm.
İlkelerinizden benliğinizden ödün vermişsiniz. Madem sizin için savaşmaya razı, aile terapisti gibi, bırakın o savaş versin kıymetinizi bilsin. Dengeli olarak ağırdan satın kendinizi.
Dilerim böyle severken Allah size bir yol gösterir.
Ah canım ama benim ona duygum ve güvenim kalmadı ki özlemek diye bir kavramım da yok ona karşı 1 yılda tüketti beni.Siz mutsuz olunca oğlu mutlu olmadı ki. İnsan öz oğlunun yuvasına böyle zarar verir mi. Yazık olmuş. Kendim için söylediklerinizi yapacağım. Size de kolaylıklar dilerim. Belki eşiniz kendine gelir.
Ah canım ama benim ona duygum ve güvenim kalmadı ki özlemek diye bir kavramım da yok ona karşı 1 yılda tüketti beni.
O hala mutlu değil...
olur mu onu da bilemem, çok zorladılar beni her anlamda.
İnş çok çok mutlu olursunuz kendinizden taviz vermeyin, taviz tavizi getiriyor bu hayatta bunu anladım seven de her türlü orta yolu bulur inş esiniz de akıllanır bu süreçte
Bazen annesinde 1-2 saat oturup çıkardık “Ben bile çok daralıyorum sen kim bilir nasıl oluyorsun teşekkür ederim” derdi. “İyi misin??” diye sorardı her seferinde. Genelde iyiydi aslında eşim. Ben iyi kalpli biri olduğunu düşünüyorum yani. Benim böyle düşünmem normal tabi sevdiğim için. Ne bileyim. Ayrılmazsak dediğiniz gibi yaparım.
Ayrilmak en kolayi. Bence tek bunlar ise asilabilir. Karsilikli saygisadece esinle iyi bir konuşma yapman lazim. Bir evlilik ne hayallerle kuruluyor bence vazgecmemek lazim ve esiniz anlayana kadar konusmaniz lazim. Esinizin ailesi her laf soylediginde de verin cevabini. Ben az gorusmeme ragmen icim daraliyor ve cok laf sokup herseye karışmaya calisiyorlardi. Ben hep kirmadan tepkimi verdim esimde hep iyi yaptin yoksa elini kolunu alamazsin dedi. Ama benim esim 4 4 luk mu hayir neler yasadik. Esini seviyorsan yuvana sahip cik ve diret esine fikirlerini paylas acik ve net bir sekilde. Ve dedigim gibi kibarca lafini soyle sakin ailesine ezdirme kendini
Daha uzağa taşının. Bence dönmek için şartınız bu olsun
esimin ailesinden yana cok bunalmis ve zamaninda cinmette gecirmis biriyim. bunlara guleryuz gosterdikce sizi daha da eziyorlar daha da yipratiyorlar alttan aliyosunuz hatalarini ortuyosunuz aptal yerine koyuyorlar. restini kocanda dahil cekicen canim yoksa anlamiyorlar. ne kadar gulwryuzlu iyi olursan aman esim uzulmesin huzurumuz kacmasin diye dusunursen okadar evinde huzursuzluk olur . kiz bagir cagir restini cek. ben oyle kurtuldum simdi agzini acamiyolarKalbim sıkışıyor düşününce.
Kısa yazayım dedim beceremedim.
1,5 yıl önce evlendim. Nişanlı olduğumuz dönemde farklı şehirlerdeydik. Ben ev eşyası almak için onun olduğu şehre giderdim hafta sonları. Gittiğim hafta sonları eşimin ailesiyle görüşüyordum ve her şey yolunda görünüyordu. Bir ablası var, o zamanlar ablasını hiç görmüyordum denk gelmiyordu. Ya da hafta sonları ben varım diye gelmiyordu belki şimdi böyle de olabilir diye düşünüyorum. Tanışır tanışmaz yaşımla dalga geçti (90lıyım. Beğenemedi genç buldu. Kardeşinin 50 yaşında biriyle evlenmesi onu mutlu edecekti büyük ihtimalle). Nişanda da öyleydi, sade olmamla dalga geçti o zaman da. Görür görmez herkesin içinde “O kadar sadesin ki sanki benim nişanım ahahahaha” gibi. Ondan sonra da sık sık benimle ilgili “şaka”ları vardı.
Evlendik. Ablası boşandı. Annesi durmadan bizi çağırmaya başladı. Hayır’dan anlamadı. Annesi çağırmadıysa babası çağırdı. Babası çağırmadıysa ablası çağırdı. Ben kendi ailemi ayda bir görüyorum. Nasıl daha sık görmek istersem onun da hakkı tabii ki ailesiyle vakit geçirmek. Ama ben kendi ailemle de bu kadar sık görüşmek istemezdim evliyken. Çünkü bir cumartesi akşam üstü eşimle marketten bir şeyler alıp evimize gidip pişirip yiyemiyoruz. Çünkü annesinin o gün yine pişirdiği ve benim hiç de yemek istemediğim bir şey oluyor. Bizim evimizde de var yemek. Niye evimizde yemeyelim? Sıkılıyorum. Sevgiliykenki halimizi özlüyorum.
Ablası boşandığından beri her gün sporda stepte. Boşandığı günden başlayarak istisnasız kendisini her gördüğümde rejimini sporunu vücudunu bir şeyini anlattı. Çok sıkılıyorum bu muhabbetlerden ben. Hiç sevmem böyle kilo konuşup duran kadınları. Yapamıyor da zaten. Bir yıldır günde bin tane ip atlamak gibi şeyler yapıyor. Bir yüzmeye bir jimnastiğe bir mekiğe vs vs sarıp “çok kontrollü şeker tüketiyorum geçen gün bir mısır yedim nasıl şekerli geldi ıyy” gibi şeyler konuşup bir yandan ne zaman görsem pasta tatlı falan yiyor aslında. Kilosunda tipinde de bir değişiklik yok. Yani demek istediğim şu: Madem yapamıyorsun da neden kafa ütülüyorsun bununla? Dillendiremiyorum bunu. Haksız ve huysuz durumunda kalacağımı düşünüyorum.
Kısacası bunaldım çok. Annesini tanıyamamışım. Bu kadar ağzını açınca hayat emen biri olduğunu anlamamıştım. Bazen ailemle ilgili çok zoruma giden şeyler söylüyor. Mesela annem rahatsız etmemek için evimize gelip kalmıyor pek. Onun için diyor ki “Gelmiyor hiç bu nasıl annelik”. Çok zoruma gidiyor annemin anneliğine laf edilmesi. Ne yapacağımı şaşırıyorum. Bunun gibi şeyler oluyor görüşünce. O yüzden susup bir kenarda oturup vakit geçirmek bile zor geliyor onlarla. Bir dönem bu görüşmeleri susup bir kenarda vakit geçirerek atlatmaya çalışıyordum. Bu sefer de sessiz olmamdan şikayetçi olmuşlar eşime. Ablası zaten dillendirmekten çekinmiyor. Hepimiz oturuyoruz mesela diyor ki “Sizin çocuğunuz olsa konuşmayı öğrenemez böyle mivvv mivv diye oturur miyavlar” diyor sonra kendi kızına “nasıl miyavlar kızım çocukları?” Diyor kızı miyavlıyor buna gülmemiz gerekiyor.
Eşim genelde bana destek oluyor hak veriyor. Ama durum engellenemezken haklı olmanın ne önemi var? Üstelik her zaman hak da vermiyor. En son yine bir “Börek yaptım gelin. Gelin. Gelin. Gelin” vakasında “Bak yine bu yüzden tartışıyoruz güzel bir gün geçirirken” dedim eşime. “Senin yüzünden. Güleryüzlü olsan anlayışlı olsan böyle olmaz.” dedi. Yemin ederim ki bir insan ne kadar güleryüz gösterebilirse o kadar gösterdim. Dahası yok bende. Yaşadığımız şehirde arkadaşım yok, iş bulamadım, evde kpss’ye hazırlanıyorum. Güleryüzlüyümdür.
Gitmek istiyorum. Siz olsanız gider miydiniz? Zaten benim yüzümden olduğunu duyduğumda çıkıp ailemin yanına geldim. Zoruma gitti çok. 2 gün oldu.
Teşekkür ederim okuduysanız.
Bende ailemden memleketimden uzzagim burayada alisamadim zaten banada gelin cok sessiz dyodular gorumcem basta kaynanam basta en sonunda dayanamadm ne konuscam ben sizle.sizin cevrenizi akrabanizi hicbiseyinizi blmyorm siz konusuyo uz ben dinlyorm bilmedgm kisi hakkinda ne konuscam bi dusunun diyom ama hala devam yani istedgn kadar sole ama gelin cok sessizdir o degosmez istedgm.kisoylede konusurum kendi ailemle akrabalarmla konuscak konu buluyom onlarla ne konuscam burda benimde kimsem yok durmadan onlara gitmek istemyom yani tam kendi ailen gibi goruyosun bi bakmissin senin hakkinda baskasina laf anlattgni duyuyosun bu olaydan sonra ne konuscan ne yaknlik gostercem guvenim yok.he deyip gecyorm.ve bu insanlar benim sessiz oldgmu dusunurken birden bi laf sokuncada agliyolar ve suan ben bisey dicem diye korkyolar.ben sabir eder eder en sonunda guzelliklede solemem yeter diye cigririm 2 yila yakindir evliligim bu bagrmam 2 oldu ole devamli agran kizan deglm sabir ederim anlamyolarsa solenirim ve kendmi yalniz hissedyorm cok skldm yetmyo aileye bigun gitmek memleketmde yasamak istyorm ama olmyo iste.kocalarda auni dengeyi buluyolar sonra bulamiyolar kocamizda bizden yana cokmayinca temelli yalniziz disari cikamyom tek basima nereye gezcemKalbim sıkışıyor düşününce.
Kısa yazayım dedim beceremedim.
1,5 yıl önce evlendim. Nişanlı olduğumuz dönemde farklı şehirlerdeydik. Ben ev eşyası almak için onun olduğu şehre giderdim hafta sonları. Gittiğim hafta sonları eşimin ailesiyle görüşüyordum ve her şey yolunda görünüyordu. Bir ablası var, o zamanlar ablasını hiç görmüyordum denk gelmiyordu. Ya da hafta sonları ben varım diye gelmiyordu belki şimdi böyle de olabilir diye düşünüyorum. Tanışır tanışmaz yaşımla dalga geçti (90lıyım. Beğenemedi genç buldu. Kardeşinin 50 yaşında biriyle evlenmesi onu mutlu edecekti büyük ihtimalle). Nişanda da öyleydi, sade olmamla dalga geçti o zaman da. Görür görmez herkesin içinde “O kadar sadesin ki sanki benim nişanım ahahahaha” gibi. Ondan sonra da sık sık benimle ilgili “şaka”ları vardı.
Evlendik. Ablası boşandı. Annesi durmadan bizi çağırmaya başladı. Hayır’dan anlamadı. Annesi çağırmadıysa babası çağırdı. Babası çağırmadıysa ablası çağırdı. Ben kendi ailemi ayda bir görüyorum. Nasıl daha sık görmek istersem onun da hakkı tabii ki ailesiyle vakit geçirmek. Ama ben kendi ailemle de bu kadar sık görüşmek istemezdim evliyken. Çünkü bir cumartesi akşam üstü eşimle marketten bir şeyler alıp evimize gidip pişirip yiyemiyoruz. Çünkü annesinin o gün yine pişirdiği ve benim hiç de yemek istemediğim bir şey oluyor. Bizim evimizde de var yemek. Niye evimizde yemeyelim? Sıkılıyorum. Sevgiliykenki halimizi özlüyorum.
Ablası boşandığından beri her gün sporda stepte. Boşandığı günden başlayarak istisnasız kendisini her gördüğümde rejimini sporunu vücudunu bir şeyini anlattı. Çok sıkılıyorum bu muhabbetlerden ben. Hiç sevmem böyle kilo konuşup duran kadınları. Yapamıyor da zaten. Bir yıldır günde bin tane ip atlamak gibi şeyler yapıyor. Bir yüzmeye bir jimnastiğe bir mekiğe vs vs sarıp “çok kontrollü şeker tüketiyorum geçen gün bir mısır yedim nasıl şekerli geldi ıyy” gibi şeyler konuşup bir yandan ne zaman görsem pasta tatlı falan yiyor aslında. Kilosunda tipinde de bir değişiklik yok. Yani demek istediğim şu: Madem yapamıyorsun da neden kafa ütülüyorsun bununla? Dillendiremiyorum bunu. Haksız ve huysuz durumunda kalacağımı düşünüyorum.
Kısacası bunaldım çok. Annesini tanıyamamışım. Bu kadar ağzını açınca hayat emen biri olduğunu anlamamıştım. Bazen ailemle ilgili çok zoruma giden şeyler söylüyor. Mesela annem rahatsız etmemek için evimize gelip kalmıyor pek. Onun için diyor ki “Gelmiyor hiç bu nasıl annelik”. Çok zoruma gidiyor annemin anneliğine laf edilmesi. Ne yapacağımı şaşırıyorum. Bunun gibi şeyler oluyor görüşünce. O yüzden susup bir kenarda oturup vakit geçirmek bile zor geliyor onlarla. Bir dönem bu görüşmeleri susup bir kenarda vakit geçirerek atlatmaya çalışıyordum. Bu sefer de sessiz olmamdan şikayetçi olmuşlar eşime. Ablası zaten dillendirmekten çekinmiyor. Hepimiz oturuyoruz mesela diyor ki “Sizin çocuğunuz olsa konuşmayı öğrenemez böyle mivvv mivv diye oturur miyavlar” diyor sonra kendi kızına “nasıl miyavlar kızım çocukları?” Diyor kızı miyavlıyor buna gülmemiz gerekiyor.
Eşim genelde bana destek oluyor hak veriyor. Ama durum engellenemezken haklı olmanın ne önemi var? Üstelik her zaman hak da vermiyor. En son yine bir “Börek yaptım gelin. Gelin. Gelin. Gelin” vakasında “Bak yine bu yüzden tartışıyoruz güzel bir gün geçirirken” dedim eşime. “Senin yüzünden. Güleryüzlü olsan anlayışlı olsan böyle olmaz.” dedi. Yemin ederim ki bir insan ne kadar güleryüz gösterebilirse o kadar gösterdim. Dahası yok bende. Yaşadığımız şehirde arkadaşım yok, iş bulamadım, evde kpss’ye hazırlanıyorum. Güleryüzlüyümdür.
Gitmek istiyorum. Siz olsanız gider miydiniz? Zaten benim yüzümden olduğunu duyduğumda çıkıp ailemin yanına geldim. Zoruma gitti çok. 2 gün oldu.
Teşekkür ederim okuduysanız.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?