Biz 2 senelik evli ve 27 yasimizdaydik. Bizle ayni vakitte evlenen arkadaslarimizin 1 senedir deneyip bebegi olmamisti. Doktor baska bi arkadasim da onu teselli ediyordu , bi sure korunduktan sonra en az 6 ay olmaz genelde sakin ol vs diye. Qslinda bebek fikrine o an icin haizr hissetmiyor ve erken goruyorduk. Ama 30 yaş sonrasina da birakmak istemiyorduk bir yandan da , denemeye baslayalim zten en az 6 ay olmuyomus, sonra hamilelik vs derken nerdeyse 30 olcaz zaten, artik vakti geldi gibi bi kafayla korunmayi bıraktık
korunmayi biraktigimiz ilk ay oldu
yani biz korunmadigimiz halde, hamile kalinca oyle bir şok ve hayal kırıklığı yasadim ki. Noluyoruz dedik bi an. Tek hissettigimiz saskinlik ve korkuydu sanki.daha cok erken diye düşünüyorduk gibi. Pek sevinemedik. Esim de ben de . Ama zamanla alistik. Oyle cok duygusal bi insan degilim, "bebegin icinde hissettikce, annelik duygulari vs vs" diye baslamicam, cunku dogurmak uzereyim hala bana iyle muthis bi duygu falan yuklenmedi. Ama karamsar degilim. Hayatimda hep rahat bir insandim. Cocugumu da oyle yetistirmeyi, onunla da raahat olmayi umuyorum insallah. Evet benim de hala gezmek istediğim yerler , yapmak istedigim seyler var mesela. Cocukla gezmek belki zor, ama hayatinin odagjna cocugu oturtan bri de olmicam. Bu yonlerden hic karamsarliga dusmedim acikcasi. Oncelikle bu fikirleri kafanda yenmelisin bence. Insanlar her seyi cok abartiyor. Abartili ebeveynlik gercekten ebeveynlerin hayatini bitiriyor. Bir cocugun etrafinda bitik iki insana donusuyorlar. Ben asla oyle olmicam. Allah saglik vermisse , ozel bir ilgiyi gerektiren bir durumu oksa cocugumun, allah korusun, ful time mesaisi, hayati annelikten ibaret bir insan olmicam ben. Sadece biz cocuga degil, cocuk da biraz bize ayak uydurmali bence. Karamsar olma. Enjnde sonunda zaten yapacaktiysan biraz erken oldu sadece, once kafanda barisman gerekiyor anne oa fikriyle