- 1 Ağustos 2013
- 293
- 363
- 123
- 41
Merhaba kızlar,
Ben 8 yıl özel sektörde çalışmış evli bir kadınım. 4 ay önce, tam 3 yıldır çalıştığım firmadan işten çıkarıldım. Tazminatımı aldım çok şükür ve dağ gibi birikmiş bir sürü borcumuzu da onunla kapattım. İşsizlik maaşı da alıyorum. Nisan ayına kadar da alacağım. Şu anda bir sıkıntımız yok çok şükür.
Ancak 1 ay önce öğrendim ki bir bebişimiz olacak. Eşimle mutluluktan deli olduk tabi. Yaşım 32. Artık anne olmayı çok istiyordum. Her ne kadar bir işe girmeden hamile kalmayı istemiyor olsam da bu sürpriz bize çok iyi geldi.
Şimdi ise bizi bir korku sardı. Benim doğumum kısmetse Temmuz ayında. Ama işsizlik maaşım Nisan ayında kesilecek. Ondan sonra eşimin tek maaşı, ev kirası, faturalar, bebeğin masrafları vs. maddi yönden çok zorlanacağız.
Ben iş aramaya devam ediyorum tabi. Ama aradığım işin nitelikleri değişti doğal olarak. Çok ayakta kalıp yorulmayacağım, haftada 2 gün iznimin olacağı bir iş bakıyorum. Maaş akmasa da damlasın yeter.
Dün bir iş görüşmesine çağrıldım. İşi görümcem bulmuş. Bu sabah gidip görüştüm adamla. Hamile olduğumu söylemedim. Teklif edilen iş benim otobüsle gidebileceğim bir mesafe değil. 3 otobüsle 2 buçuk saatte filan gidilebiliyor. Yani sabah 8'de işte olabilmek için 5 buçukta yola çıkmam lazım. Haftada 6 gün, akşam çıkış saatleri de iş ne zaman biterse o zaman. Yol konusu beni çok zorlar dedim adama, sen bir başla da, sonradan ayarlarız bir şeyler, araba veririz sana birkaç ay sonra, gider gelirsin dedi adam. Düşüneceğim diyip çıktım.
Şimdi düşünüyorum da, ben bu işe başlasam, ilk zamanlar o yolu, üç otobüs, kar-kış, 2,5 saat, hamileliğimin ilk ayları, sürekli midem bulanıyor zaten. Mahvolurum yollarda.
Adam araba verse, göbeğim büyüyünce arabayı nasıl kullanacağım. Az değil, arabayla da 1 saatlik yol.
Zaten adama desem ki şimdi, ben hamileyim, beni istemeyecek kesin. O yüzden saklarım 1 ay filan diyorum. Sonra söylerim. O zaman da adam bana derse ki sen bunu bana baştan söylemedin, bu şekilde olmaz, işsizlik maaşımdan da olurum bu sefer.
Sabahtan beri görümcem ve kayınvalidem tutuşmuş gibi beni arıyorlar, işi kabul etmem için bin bir dil döküyorlar. "İlk biraz gider gelirsin otobüsle ne olacak. Sonra adam araba da verirmiş zaten. Bu hamile halinle başka iş de bulamazsın zaten. Bu fırsatı kaçırma. " vs. vs. Telefonum susmadı. Hamileyken çalışmak zorunda mıyım? Bu durumda ne yapmalıyım? Ben o yollarda karnım burnumda sürünmek istemiyorum. O yolu 3 yıl servisle gidip geldim (ki serviste uyurdum hep) ona rağmen eve geldiğimde dengem şaşmış olurdu. Şimdi nasıl yapacağım? Bana neden bu konuda baskı yapılıyor? Doğumdan sonra zaten çalışacağım. Ama hamileyken daha rahat bir iş, daha yakınlarda bir iş bulabilirsem çalışırım zaten.
Çok çaresiz kaldım kızlar. Üzerimde büyük bir psikolojik baskı hissediyorum. Sizce çalışmalı mıyım? Sanki işi kabul etmezsem görümcem maddi zora düştüğümüzde beni suçlayacakmış gibi geliyor.
Ben 8 yıl özel sektörde çalışmış evli bir kadınım. 4 ay önce, tam 3 yıldır çalıştığım firmadan işten çıkarıldım. Tazminatımı aldım çok şükür ve dağ gibi birikmiş bir sürü borcumuzu da onunla kapattım. İşsizlik maaşı da alıyorum. Nisan ayına kadar da alacağım. Şu anda bir sıkıntımız yok çok şükür.
Ancak 1 ay önce öğrendim ki bir bebişimiz olacak. Eşimle mutluluktan deli olduk tabi. Yaşım 32. Artık anne olmayı çok istiyordum. Her ne kadar bir işe girmeden hamile kalmayı istemiyor olsam da bu sürpriz bize çok iyi geldi.
Şimdi ise bizi bir korku sardı. Benim doğumum kısmetse Temmuz ayında. Ama işsizlik maaşım Nisan ayında kesilecek. Ondan sonra eşimin tek maaşı, ev kirası, faturalar, bebeğin masrafları vs. maddi yönden çok zorlanacağız.
Ben iş aramaya devam ediyorum tabi. Ama aradığım işin nitelikleri değişti doğal olarak. Çok ayakta kalıp yorulmayacağım, haftada 2 gün iznimin olacağı bir iş bakıyorum. Maaş akmasa da damlasın yeter.
Dün bir iş görüşmesine çağrıldım. İşi görümcem bulmuş. Bu sabah gidip görüştüm adamla. Hamile olduğumu söylemedim. Teklif edilen iş benim otobüsle gidebileceğim bir mesafe değil. 3 otobüsle 2 buçuk saatte filan gidilebiliyor. Yani sabah 8'de işte olabilmek için 5 buçukta yola çıkmam lazım. Haftada 6 gün, akşam çıkış saatleri de iş ne zaman biterse o zaman. Yol konusu beni çok zorlar dedim adama, sen bir başla da, sonradan ayarlarız bir şeyler, araba veririz sana birkaç ay sonra, gider gelirsin dedi adam. Düşüneceğim diyip çıktım.
Şimdi düşünüyorum da, ben bu işe başlasam, ilk zamanlar o yolu, üç otobüs, kar-kış, 2,5 saat, hamileliğimin ilk ayları, sürekli midem bulanıyor zaten. Mahvolurum yollarda.
Adam araba verse, göbeğim büyüyünce arabayı nasıl kullanacağım. Az değil, arabayla da 1 saatlik yol.
Zaten adama desem ki şimdi, ben hamileyim, beni istemeyecek kesin. O yüzden saklarım 1 ay filan diyorum. Sonra söylerim. O zaman da adam bana derse ki sen bunu bana baştan söylemedin, bu şekilde olmaz, işsizlik maaşımdan da olurum bu sefer.
Sabahtan beri görümcem ve kayınvalidem tutuşmuş gibi beni arıyorlar, işi kabul etmem için bin bir dil döküyorlar. "İlk biraz gider gelirsin otobüsle ne olacak. Sonra adam araba da verirmiş zaten. Bu hamile halinle başka iş de bulamazsın zaten. Bu fırsatı kaçırma. " vs. vs. Telefonum susmadı. Hamileyken çalışmak zorunda mıyım? Bu durumda ne yapmalıyım? Ben o yollarda karnım burnumda sürünmek istemiyorum. O yolu 3 yıl servisle gidip geldim (ki serviste uyurdum hep) ona rağmen eve geldiğimde dengem şaşmış olurdu. Şimdi nasıl yapacağım? Bana neden bu konuda baskı yapılıyor? Doğumdan sonra zaten çalışacağım. Ama hamileyken daha rahat bir iş, daha yakınlarda bir iş bulabilirsem çalışırım zaten.
Çok çaresiz kaldım kızlar. Üzerimde büyük bir psikolojik baskı hissediyorum. Sizce çalışmalı mıyım? Sanki işi kabul etmezsem görümcem maddi zora düştüğümüzde beni suçlayacakmış gibi geliyor.