- 16 Temmuz 2023
- 5.555
- 14.893
- 168
- Konu Sahibi life without anxiety
-
- #41
Ayrıca kırılmadım, üzülmedim yorumun için teşekkür ederim.yaa aslında sende şey var bak kırmak ya da üzmek istemiyorum seni ama kafanı o kadar meşgul ediyorsun ki kendini düşünecek alan bırakmıyorsun konularda yorumlarda çok görüyorum neden nasıl niçin kaç kişi kaç yaşında gerek yok yaa gerçekten bırak biraz sal gitsin senin iyiliğin için bak buraya girdiğine göre as çok zamanın oluyordur kendne ayır bi etkinlik yap hani zihnini boş şeylerden arındır anlıyo musun bak bide sen de şey var bişey olur biri bişey yazar burda bende de olabilir öbürü bişey yazar aaa bu bende de olabilir herseyi depresyon ilaçlarıyla birleştiriyorsun bu yanlış biraz da kendi şifanı kendin ver canım dost acı söyler ama yapması tatlı gelirmiş samimiyetimize dayanarak söylüyorum bunu yanlış anlama sakın yoksa yorum dahi yapmam banane der geçerim ve ilk kez bu kadar uzun yazıyorum iş bul yaa çalış mesela part tıme bile olur bak sen varya iki gün bile farklı bişey yapsan eminim iki gün önceki sen. Olmayacaksın işin özü burasıda sana iyi gelmiyor öyle hissediyorum ben
İnşallah hersey daha iyi olur senin için ama bi yerden başlamak lazım yoksa ne bu devran böyle gider ne de bu çark böyle döner
Umarım herşey gönlünce olur senin için dua edeceğim
gün atlamadan içilmesi lazım o ilaçların ilacınız bitmeden randevu alsaydınız keşkeEvet bekarım 6 yıl önce boşandım. Evde bir minnoş kedim var onu besliyorum , bahçede ördekleri besliyorum. Onlar benim her şeyim. Minnoş kızıma iple oyun oynatıyorum, geliyor bana sarılıyor, omzuma kadar yükseliyor, yüzünü yanağıma yaslıyor, ayağıma dolanıyor, ben wcye gidince peşimden geliyor kapıda miyavlıyor. Bir gün yine çok üzgün hissettiğim bir zamanda ağlarken, yatağıma zıplayıp bana yaklaştı, yüzümü yalamıştı. Kediler sahiplerinin duygularını hisseder. Kızımı da üzmek istemiyorum. Bir gün artık dayanamayıp intihar edersem minnoş kızıma ne olacak, ailem ona benim gibi bakabilecek mi, o bana düşkün,ben ona düşkünüm, nasıl olacak bu diye düşünüyorum her seferinde. İlacım bitmişti tekrar almadım randevuyu bekledim doktor doz arttırır ya da ilacı değiştirir diye. Yakın zamanda randevum var yine psikiyatriste gideceğim.
Aslında yüzüyorsun fakat kulaç atmak bile seni zorluyor gibi hissediyorsun be CeyoÇok teşekkür ederim Allah razı olsun canımevet bu site bana pek iyi gelmiyor aslında. Burası benim için bir kaçış yolu , zaman geçirme, bağımlılık gibi olmuş artık. Psikolojik tanılara da kafayı takıyorum acaba bu bende olabilir mi diye evet doğru analiz etmişsin. Burda yorumlar yaparken de detaya dalıyorum . Başkalarını düşünürken kendimi kaybediyorum aslında. Düşüncelerimi susturmak için farklı şeyler yapmayı deniyorum. Pilates kursuna yazıldım mesela. Denize gidiyorum, yürüyüş yapıyorum,kitap okuyorum, komik bir film izliyorum, bunlar anlık olarak rahatlatıyor beni. Sanki ne yapsam tatmin olmayacakmış gibi hissediyorum. Oysa kafeye gidip kendime bir şeyler ısmarladığım gün iyi hissetmiştim aslında. Gün içinde yaptığım şeyler basit ve yetersiz kalıyor demekki hâlâ bu yüzden zihnimdeki düşüncelerle boğuşuyorum. Çalışan arkadaşlarıma ve onların şikayetlerine bakıyorum. Ya ben de çalıştığımda değişen bir şey olmazsa, yine kaygılı , takıntılı hayatıma devam edersem diye düşünüyorum. Çok fazla akışına bıraktım ve o denizde boğuldum. Yüzmeyi öğrenmem gerek artık
Biliyorum canım zaten yıllar önce evliyken hayalimdi bu. Şuan öyle düşünmüyorum. Evlilikten korkuyorum . Bir de yengemin kendi bebeğiyle ilgilenirken yaşadığı süreçlere bizzat şahit olduğum için çocuk sahibi olmanın uyutmak, yemek yedirmek, altını temizlemekten ibaret olmadığının farkındayım. Evlilik de öyle yemek yaptım, bulaşık , çamaşır yıkadım, evi temizledim bundan ibaret değil. Evlenirken aileler de birleşiyor , sorumluluk üstüne sorumluluk katılıyor. Bekarlığın tadını çıkarmak gerek. Umarım dediğin gibi kaygı korkularımı aşıp çalıştığım zaman maddi ve manevi olarak özgür olabilirim, kendimi daha iyi hissederim.çalışmak zihnini düzeltmende en temel unsur aslında..
ekonomik özgürlük aynı zamanda bedensel özgürlüğüde beraberinde getirir.
bunun yanı sıra birde vaktini ve zihnini başka şeylere odaklayıp ayrıntılar içinde boğulmazsın.
evli mutlu çocuklu hayalini rafa kaldır. ceyo bez temizlemek ve bulaşık yıkamaktan fazlası...
hayır çok yanlış anlamışsın dediğimi..Biliyorum canım zaten yıllar önce evliyken hayalimdi bu. Şuan öyle düşünmüyorum. Evlilikten korkuyorum . Bir de yengemin kendi bebeğiyle ilgilenirken yaşadığı süreçlere bizzat şahit olduğum için çocuk sahibi olmanın uyutmak, yemek yedirmek, altını temizlemekten ibaret olmadığının farkındayım. Evlilik de öyle yemek yaptım, bulaşık , çamaşır yıkadım, evi temizledim bundan ibaret değil. Evlenirken aileler de birleşiyor , sorumluluk üstüne sorumluluk katılıyor. Bekarlığın tadını çıkarmak gerek. Umarım dediğin gibi kaygı korkularımı aşıp çalıştığım zaman maddi ve manevi olarak özgür olabilirim, kendimi daha iyi hissederim.
bunu da diyecektim DEHB olmayasınızEl işleri, becerilerinde pek iyi değilim ama amigurumi yapmayı öğrenmek istiyorum. Benim sorunum da bu işte. Sadece istemek, istemek ve bir şey yapmamak. Çok fazla erteliyorum, dikkatim dağınık, bir işi yaparken hemen canım sıkılıyor. Kilo almaya çalışıyorum evde spor, squat falan yapıyorum. Pilates kursuna yazıldım, kontenjan dolunca gideceğim inşallah.
Aaa evet son cümleyi tekrar okudum. Benim gerçek potansiyelim bundan çok daha fazlası doğru diyorsunhayır çok yanlış anlamışsın dediğimi..
yani sen çocuk bakmak, ev işi yapmaktan ibaret bir insan değilsin. bundan fazlasısın.
Daha önce birkaç kişi de sende dehb mi var diye sormuştu. Psikiyatriste gittiğimde belirtileri anlattığımda teste gerek olmadığını, anksiyetenin beyin kimyasını bozup unutkanlık ve dikkat eksikliği/ dağınıklığı yaptığını, stresin kaygının, beyin üzerinde birçok olumsuz şeylere sebep olduğunu demişti.bunu da diyecektim DEHB olmayasınız
yetişkinlik dikkat eksikliği de olabilir ya
doktorunuz test yaptı mı?
Biliyorum canım zaten yıllar önce evliyken hayalimdi bu. Şuan öyle düşünmüyorum. Evlilikten korkuyorum . Bir de yengemin kendi bebeğiyle ilgilenirken yaşadığı süreçlere bizzat şahit olduğum için çocuk sahibi olmanın uyutmak, yemek yedirmek, altını temizlemekten ibaret olmadığının farkındayım. Evlilik de öyle yemek yaptım, bulaşık , çamaşır yıkadım, evi temizledim bundan ibaret değil. Evlenirken aileler de birleşiyor , sorumluluk üstüne sorumluluk katılıyor. Bekarlığın tadını çıkarmak gerek. Umarım dediğin gibi kaygı korkularımı aşıp çalıştığım zaman maddi ve manevi olarak özgür olabilirim, kendimi daha iyi hissederim.
Eğer yanlış hatırlamıyorsam 2-3 ay oldu. Zaman kavramını da yitiriyorum bazen :) randevu talebi hep yapıyorum ama malum İstanbul hastaneleri kalabalık,yoğun olduğu için randevu biraz geç geliyor. Umarım başarırız, teşekkür ederimgün atlamadan içilmesi lazım o ilaçların ilacınız bitmeden randevu alsaydınız keşke
ne kadar oldu tedaviye başlayalı?
en önce kendimize değer vermeliyiz.. inşallah birgün sizde bende birçoğumuzda başarırız
Hayat hiç kimseye altın tepsiyle sunulmuyor kesinlikle. Daha önce okuduğum kitaplarda da söz sihirdir , sözler , düşünceler, davranışlar birbirini etkiler yazıyordu. Enerjimi ve bakış açımı değiştirip daha olumlu düşünmeye yönelmeliyim. Kendi elimden tutup hayatıma sahip çıkabilirim umarım. Desteğin için çok teşekkür ederimAslında yüzüyorsun fakat kulaç atmak bile seni zorluyor gibi hissediyorsun be Ceyo
Bak ben açık açık söylüyorum biraz da kendine sen yapıyorsun bunu bacım sürekli iyi değilim dersen iyi olmazsın ağızdan çıkan her söz de iyileştirir üzer kırar yıpratır .. kimse gelipte altın tepside bu hayatı güzel yaşayacaksın diye sunmaz hiç kimse hemde sen başarıcaksın sen yapacaksın anladın mı o yüzden bi yerden başla artık eminim kafan boşalmış kendi kendinle bile aaa bak gerçekten oluyormuş diyeceksin o yüzden hadi bakalım aslan parçası çıktığın bu yolda sonu zaferle bitsin Damam mı gıss
Dögeremmmmmm haaa seni yoksa
anladımDaha önce birkaç kişi de sende dehb mi var diye sormuştu. Psikiyatriste gittiğimde belirtileri anlattığımda teste gerek olmadığını, anksiyetenin beyin kimyasını bozup unutkanlık ve dikkat eksikliği/ dağınıklığı yaptığını, stresin kaygının, beyin üzerinde birçok olumsuz şeylere sebep olduğunu demişti.
Burda her konuma çalış çalış çalış, maddi özgürlüğünü kazanmak psikolojik olarak sana iyi gelir, özgüvenin artar diye yazmıştın. Bense yerimde sayıp öyle basit meşgaleler ile uğraşıyorum ama bu da yetersiz kalıyor. Düşünmemek ya da daha az düşünmek için fiziksel ve zihinsel olarak kendimi fazla yormam gerek. İflah olur muyum ben bilmiyorum. Dediğin gibi çalışsam gündemim , sosyal ortamım da değişir. Çalışma ile ilgili kaygımı, endişelerimi bir yensem, bir yerden başlasam rahatlarım. Daha önce psikolog desteğiyle iş görüşmesine gittiğimde kalp atışlarım hızlandı, panik oldum, ağzım kurudu ellerim titriyordu gören de kötü bir şey gördü şoka girdi der. Halbuki birçok insan iş başvurusu yapıyor, iş arıyor ve çalışıyor. Bedenim çok fazla abartılı tepkiler veriyor, durmadan alarm veriyor. Bu yüzden kendime kızıyorum, zihnimdeki seslere " ehh yeter be susun artık, sinirimi daha fazla bozmayın beni rahat bırakın" diyorum. Sinirlendiğimde öfke kontrol sorunu yaşıyorum. Ama zararım hep kendime.hep diyorum cok acil bir işe girmelisin
hem kendi parani kazanirsin, hem evden elini etegini cekmis olursun kimse kendi sorumluluğunu sana itelemez. hem kendini dinlemeye vakit ayirmazsin beynin baska seylerle dolu olur, bir gece uykusuz kalsan sabah zar zor ise gitsen ertesi gün heykel gibi devrilir yatarsin. hem de sosyal cevren degisir, her gun bir suru muhabbete tanik olursun, gündemin değişir
Evet devlet hastanesine gitmiştim. Özele gitmek masraflı olur. Bir işi yaparken çok çabuk sıkılıp başka şeyler yapıyorum film izlerken mesela eğer beni sarmadıysa 10 dk içinde kapatıyorum. Annem benden mutfaktan bir şey getirmemi istediğinde ne getirecektim diye düşünüyorum unutuyorum tekrar soruyorum. Tarif ettiği yeri bulana kadar uğraşıyorum sağ mı sol mu hangi köşe diye. Yönleri biliyorum ama yer yön hafızam da çok zayıftır. Bu yüzden hastane içinde, yollarda kaybolduğumu, esnafa sora sora eve döndüğümü bilirim.anladım
kızımın ilk psikiyatrist de öyle demişti ama ikinci psikiyatrist test yapmıştı ve yüksek DEHB çıktı
devlet hastanesi mi gittiğiniz?
herkesin dediğini bende diyeyim çalışmak çok iyi gelecektir
belki bir cesit sosyal fobin vardir. psikiyatriye gittin mi bunun icin?Burda her konuma çalış çalış çalış, maddi özgürlüğünü kazanmak psikolojik olarak sana iyi gelir, özgüvenin artar diye yazmıştın. Bense yerimde sayıp öyle basit meşgaleler ile uğraşıyorum ama bu da yetersiz kalıyor. Düşünmemek ya da daha az düşünmek için fiziksel ve zihinsel olarak kendimi fazla yormam gerek. İflah olur muyum ben bilmiyorum. Dediğin gibi çalışsam gündemim , sosyal ortamım da değişir. Çalışma ile ilgili kaygımı, endişelerimi bir yensem, bir yerden başlasam rahatlarım. Daha önce psikolog desteğiyle iş görüşmesine gittiğimde kalp atışlarım hızlandı, panik oldum, ağzım kurudu ellerim titriyordu gören de kötü bir şey gördü şoka girdi der. Halbuki birçok insan iş başvurusu yapıyor, iş arıyor ve çalışıyor. Bedenim çok fazla abartılı tepkiler veriyor, durmadan alarm veriyor. Bu yüzden kendime kızıyorum, zihnimdeki seslere " ehh yeter be susun artık, sinirimi daha fazla bozmayın beni rahat bırakın" diyorum. Sinirlendiğimde öfke kontrol sorunu yaşıyorum. Ama zararım hep kendime.
Evet çok severim uzun bir süre okumaya ara vermiştim. Bu aralar her gün kitap okuyorum. Doğan Cüceloğlu'nun " var mısın?" Kitabı var bende. Okumam gereken birkaç kitap beni bekliyorKitap okumayı sever misiniz? Doğan Cüceloğlu kitapları bana ilaç gibi geldi, "içimizdeki çocuk" kitabını okumadım onu aldım okuyacağım, satır aralarınızda geçen bazı şeyler bana çok tanıdık, belki siz de okursunuz. Bence iyi gelebilir bize..
kaç yaşındasın çalışıyor musun okuyor musun?Herkese Günaydın, bana gün aydı mı emin değilim. Uyku düzenim karmaşık bazen 11-12 gibi uyuyorum ve 4-5 gibi uyanıyorum bazen gece 2-3 gibi uyuyup 9 gibi uyanıyorum. Ağır depresyonda olduğum zamanlarda öğlen 1e kadar uyur, yataktan kalkamazdım. Bu son zamanlarda kendimi değiştirmekle, geliştirmekle meşgulüm. Daha fazla yürüyüş yapıyorum, her gün kitap okuyorum, duygularımı düşüncelerimi deftere not ediyorum, film izliyorum, denize gidiyorum, online oyunlar oynuyorum , avmye gittim kendime yeni kıyafetler aldım, saçımı boyadım, yeni ayakkabı, çanta falan aldım. Kafeye gittim kendime bir şeyler ısmarladım. Bunlar bana iyi gelmişti.
Kişiliğimi, fiziğimi, tarzımı her şeyimi baştan yaratıp değiştirmek istiyorum.
Kişiliğimi dedim evet çünkü kendi kişiliğimden yoruluyorum bazen. Bazı geceler mide bulantısına , yanmasına ya da kötü bir rüya görerek uyanıyorum. Bu sabah da mide yanmasıyla uyandım aç olmama rağmen. Kendimden nefret ediyorum çoğu zaman. Bu kadar hassas, duygusal, sulugöz, güçsüz, zayıf , dirayetsiz olmayı istemezdim. Psikolojik olarak sağlam olan insanlara özeniyorum onlara hayran oluyorum ve onlar gibi olmak istiyorum. Yaşama hevesim hep bir pamuk ipliğine bağlı gibi sanki. Birkaç gün keyfim yerindeyse 10 gün modum düşük oluyor. Telefona da bağımlı oldum iyice, birçok insanın sorunundan birisi telefon bağımlılığı diye düşünüyorum.
Kendimi keşfetme ,sevme, değer verme yolculuğunda kendime saydırırken buluyorum yine kendimi. Ne çok kendimi dedim öyle. Bu sitede elimden geldiğince insanlara destek olmak , güzel önerilerde bulunmak için yorumlar yapıyorum. Terzi kendi söküğünü dikemez misali kendime olan tavırlarım çok farklı. Kendi kendimin düşmanı olduğumu düşünüyorum bazen. İnsan ne ister kendinden? Durmadan beni sabote eden bir ses var sanki. Korkularım, kaygılarımla yüzleşmeye çalışıyorum her seferinde. Biriyle tartışsam hayattan kopuyorum, mide bağırsak sorunları yaşasam yine aynı şekilde. Kötü bir haber duysam ruh halim çöküyor.
En ufak bir zorlukta aklıma intihar düşünceleri geliyor. Allah hepimize bir akıl,irade vermiş ama Allah akıl dağıtırken ben şemsiye tutmuşum galiba. Kendime bazen öyle hakaretler ediyorum, öyle acımasızca eleştiriyorumki. Hırsım, öfkem geçmiyor. Daha fazla acıtmak istiyorum canımı. Ölsem de kurtulsam kendimden diyorum. Kısa bir ömrüm olması için dua ediyorum. Sevmiyorum öyle uzun yıllar yaşamayı. En büyük korkularımdan birisidir uzun yaşamak. Çünkü rahmetli ninem 90 yaşlarına kadar yaşadı.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?