Şimdiye kadar 4-5 farklı psikiyatriste gittim, tek görüşme sonrası tekrar gitmedim, o zamanlar düzenli olarak ilaç kullanmadım. Fakat doktora bu kaygılarımdan bahsetmiştim. Mesela bir arkadaşım erkeklerle konuşurken kendini çok kasıyor, hiç rahat değil, az konuşur, kendini ifade etmekte zorlanır. Yıllar önceki halime göre daha iyi olduğumu düşünüyorum çünkü o zamanlar 182yi arayıp randevu almaya, sekreterle konuşmaya bile çekinirdim, otobüse bindiğimde ineceğim yeri nasıl söylerim diye düşünüyordum.
Psikolojik kitaplar okuyarak, videolar izleyerek, 1 yıl psikolog desteği alarak kendimi daha rahat ifade etmeye başladım. Artık kolaylıkla randevu alıyorum hatta evdeki herkese ben randevu ayarlıyorum. Doktorla, hemşireyle, sekreterle konuşuyorum. Otobüse binince " müsait bir yerde" diyorum mesela. Kendimi iyi ifade ediyorum, erkeklerle ve kadınlarla yüz yüze konuşurken gayet rahatım. Çocukken çok içine kapanık,sessizdim. Misafir gelince korkar odama saklanırdım birisi beni görüp soru sormasın diye.
Acayip derecede rezil olma korkum var. Biriyle konuşurken "acaba hakkımda ne düşünüyor, dışardan tuhaf görünüyor muyum , yanlış bir cümle kullandım mı" diye defalarca düşünüyorum. Diksiyon kursuna gittiğimde acaba ordaki kişilerle anlaşır mıyım, öğretmen nasıl birisi, uyum sağlar mıyım alışır mıyım diye düşünüyordum. Oraya gittikten sonra tüm endişelerim uçtu gitti. Grup halinde tekerleme söylüyor, hikayeler okuyor, sohbet ediyorduk. Güzel, sıcak bir ortamdı. Ama çalışma konusunda neden böyleyim ben de anlam veremiyorum.