Kızlar konuştum babamla. Takı seti meselesine falan öyle ayrıntılıca girmeden dedim ki baba ben bitirmek istiyorum. Ailesi çok fazla her şeyimize dahil, benden yaşça küçük kardeşi bile her şeyime yorum yapma kendi istediğini aldırtmaya zorlama hakkına sahip ama karşılarında erkek gibi durup benim nişanlımın takacağı takıya giyeceği gelinliğe hiçbiriniz karışamazsınız diyemiyor dedim. Bugüne kadar kendisiyle alakalı bir şikayetim yoktu ama ailesinin çok çabuk gazına gelmesi ve onların söylediğine körü körüne bağlanması mutsuz bir evlilik için yeter de artar bile dedim.
Ben her kararının arkasındayım zaten içime sinmiyordu biliyordun dedi. Sakın insanlar benim hakkımda ne der, ben nişanlandım ayrıldım ben başkasıyla olabilir miyim diye düşünme dedi.
Bir de abinden çok daha mert çıktın yeri geldi sevginin arkasında durdun bana dahi direndin, yeri gelince de böyle kestirip attın aferin sana şimdi daha bir çok sevdim seni dedi öptü beni.
Ama benim bu salaklığım hala geçmiyor. Aileme karşı kötü şeylerini anlattım onlardan nefret ettirdim diye kendimi suçlu hissediyorum. Oysa birlikte yaşadığımız çok güzel şeyler de olmuştu. Şimdi ben sadece kötü yanlarını anlatıp ailemi onlara karşı kinlendirdim. Nankörlük mü ettim acaba ben