- 19 Ağustos 2014
- 1.770
- 5.229
- 208
- Konu Sahibi JessicaJoy
-
- #1
Ne yazacağımı bilemiyorum.
Sagolsun,
Burada da anlatmak istiyorum çünkü bugün ömrümün en zor günü ve yardımınıza ihtiyacım var amacım asla buranın kalabalıklığından faydalanmak ya da o konunun devamını getirmek değil, o bölümde 25 sayfalık manevi desteği yetti arkadaşlarımın, buraya sizden somut örnekler ve destek istemeye geldim.
Bunlar benim en zor günlerim, okuyanlardan, yorum yapanlardan bunu idrak etmelerini rica ediyorum, uzatabilirim, saçmalayabilirim lütfen buna takılmayın.
Hayatımdaki en özel insan 19 yaşından bu yana kanserle mücadele ediyor, şu an 37 yaşında.
Aralarda kısmen iyi olduğu birkaç yıllık periyodlar var, gerisi kemoterapi, radyoterapi, ilik nakli, bitmeyen ilaç ve serumlar.
Ben bu sürecin son beş senesine şahidim, çok katı, kuralcı, hayatında kimseyi istemeyen lanet bir insan olan benim kalbimi sıcacık yapıp kendine kocaman bir yer açtı bu kadar acının içinde, o dokunduğu hayatları güzelleştiren bir mucizeydi.
Ben de ona iyi hissettirmeye çalıştım tabi, şu an geçmişe dönebilsem binlerce kez daha anlayışlı, müşfik davranırdım elbette ama kendi sevme kapasitemin çok üstünde davrandığım anlar çoğunlukta oldu, yine de bu pişmanlık, stres yaşamaması gereken biriyle tatsız gerginlikler yaşamış olmak öldürüyor beni, kimse benim gibi yapmasın, lütfen büyütmeyin meseleleri, altta kalmak olarak görmeyin, zafer kazanacağım derken ebediyen kaybeden olmayın.
Layık olamadıysam da O benim en büyük mutluluğum, ruhumun kalbimin ilacı, en büyük şansım, ömründe kimseyi kırmamış, kaybedilmesi halinde bir tek kötü hatıra bile bırakmadığı için hiçbir teselli bulamayacağınız, her şeyin bittiğini düşündürecek kıymette bir insan.
Geçen Temmuzda gözünün arkasındaki kitle için radyoterapi, şubattan bu yana da kemoterapi, iki kez ilik nakli hatta bir operasyon geçirdi, kitleler önce temizlendi ama sonra bütün vücuda yayıldı.
Doktorlar hiç umut vermediler, son olarak çok ağır bir ilacı deneyeceklerini söylediler, Türkiye hatta dünyanın farklı yerlerinde çalışmış onkoloji profesörleriyle görüştüm, onlar da şans vermediler.
Ağlamaktan paramparça oldum, gözkapaklarım, elim kolum, ciğerlerim...
Perişanım, yine de bir gün bile ümidimi kesmedim, ya Allah onun sağlığını ümidimize, duamıza bağladıysa diye.
Ama bugün, "yapacak bir şeyimiz kalmadı, hastanızı eve götürebilirsiniz" dediler.
Hala her şey yoluna girecek diye düşünmeye zorluyorum kendimi, bu noktada yardımınıza ihtiyacım var.
Benzer durumda olanlara acılarını hatırlatıp onları üzmek istemiyorum ama...
Var mı doktorların ümidi kestiği hastası sağlığına kavuşan?
Allah rızası için bildiğiniz örnekler varsa paylaşın, ruhum çekiliyor, ümidimi kesersem her şey bitecek sanki, çok korkuyorum, bir gün başka bir dert sahibi daha okuyup içine su serpilir belki, hala her şey bitmemiş olabilir, bir mucize doktorları yanıltabilir değil mi?
İyi örneklerinize çok ihtiyacım var.
Sagolsun,
Burada da anlatmak istiyorum çünkü bugün ömrümün en zor günü ve yardımınıza ihtiyacım var amacım asla buranın kalabalıklığından faydalanmak ya da o konunun devamını getirmek değil, o bölümde 25 sayfalık manevi desteği yetti arkadaşlarımın, buraya sizden somut örnekler ve destek istemeye geldim.
Bunlar benim en zor günlerim, okuyanlardan, yorum yapanlardan bunu idrak etmelerini rica ediyorum, uzatabilirim, saçmalayabilirim lütfen buna takılmayın.
Hayatımdaki en özel insan 19 yaşından bu yana kanserle mücadele ediyor, şu an 37 yaşında.
Aralarda kısmen iyi olduğu birkaç yıllık periyodlar var, gerisi kemoterapi, radyoterapi, ilik nakli, bitmeyen ilaç ve serumlar.
Ben bu sürecin son beş senesine şahidim, çok katı, kuralcı, hayatında kimseyi istemeyen lanet bir insan olan benim kalbimi sıcacık yapıp kendine kocaman bir yer açtı bu kadar acının içinde, o dokunduğu hayatları güzelleştiren bir mucizeydi.
Ben de ona iyi hissettirmeye çalıştım tabi, şu an geçmişe dönebilsem binlerce kez daha anlayışlı, müşfik davranırdım elbette ama kendi sevme kapasitemin çok üstünde davrandığım anlar çoğunlukta oldu, yine de bu pişmanlık, stres yaşamaması gereken biriyle tatsız gerginlikler yaşamış olmak öldürüyor beni, kimse benim gibi yapmasın, lütfen büyütmeyin meseleleri, altta kalmak olarak görmeyin, zafer kazanacağım derken ebediyen kaybeden olmayın.
Layık olamadıysam da O benim en büyük mutluluğum, ruhumun kalbimin ilacı, en büyük şansım, ömründe kimseyi kırmamış, kaybedilmesi halinde bir tek kötü hatıra bile bırakmadığı için hiçbir teselli bulamayacağınız, her şeyin bittiğini düşündürecek kıymette bir insan.
Geçen Temmuzda gözünün arkasındaki kitle için radyoterapi, şubattan bu yana da kemoterapi, iki kez ilik nakli hatta bir operasyon geçirdi, kitleler önce temizlendi ama sonra bütün vücuda yayıldı.
Doktorlar hiç umut vermediler, son olarak çok ağır bir ilacı deneyeceklerini söylediler, Türkiye hatta dünyanın farklı yerlerinde çalışmış onkoloji profesörleriyle görüştüm, onlar da şans vermediler.
Ağlamaktan paramparça oldum, gözkapaklarım, elim kolum, ciğerlerim...
Perişanım, yine de bir gün bile ümidimi kesmedim, ya Allah onun sağlığını ümidimize, duamıza bağladıysa diye.
Ama bugün, "yapacak bir şeyimiz kalmadı, hastanızı eve götürebilirsiniz" dediler.
Hala her şey yoluna girecek diye düşünmeye zorluyorum kendimi, bu noktada yardımınıza ihtiyacım var.
Benzer durumda olanlara acılarını hatırlatıp onları üzmek istemiyorum ama...
Var mı doktorların ümidi kestiği hastası sağlığına kavuşan?
Allah rızası için bildiğiniz örnekler varsa paylaşın, ruhum çekiliyor, ümidimi kesersem her şey bitecek sanki, çok korkuyorum, bir gün başka bir dert sahibi daha okuyup içine su serpilir belki, hala her şey bitmemiş olabilir, bir mucize doktorları yanıltabilir değil mi?
İyi örneklerinize çok ihtiyacım var.