Benzer durumda sayılırız. Evlendikten sonra ailem birden benle konuşmamaya başladı, zaten çok zor ve sıkıntılı bir süreçti evlilik öncesi. İki sene sonra annem babamı evden kovup da ben destek amaçlı yanına gittiğimde benle konuşmaya başladılar, ne olduğunu da o zaman öğrendim. Annem bize eve gidin demiş (düğünün ertesi günü hava çok soğuktu, biz de sıcak yerden gelmiştik), biz de kendi evimize gitmişiz, neymiş biz ne zamandır evliymişiz de evimiz varmış, o kendi evini kastedmiş. Sebep bu :) neyse uzatttım, evlendikten sonra hamile kaldım ve düşük yaptım. Ne annem ne babam aradı beni, hatta tatile gittiler o ara. Eşim de sırf bu sebepten oğlumuzu doğduğunda görsünler istemiyor. Aslında ben de aynı düşüncedeyim. Sadece aynı şeyleri yaşamaktan korktuğum (başıma gelirse diye) ve annem tek başına kaldığı için vicdan yaptığımdan bir şey diyemiyorum. Ha anneme söyledim, çok bozuldu üzüldü ama yapabileceğim bir şey yok... çünkü özrü de kabahatinden büyük...
Ben artık beni ne Mutlu ediyorsa ona odaklanmaya çalışıyorum. Hayata bir kere geliyoruz sonuçta, kalp kırmamak önemli ama kalbimin kırılmaması da önemli.