- 5 Mart 2018
- 175
- 221
- 103
- Konu Sahibi kitapsevertilki
-
- #1
Kız kardeşimle aramızda 3 yaş var.
Rahat bir çocukluk geçirdik maddi açıdan, ama manevi açıdan merhametsizdi ailemiz.
Kavga ettiysek tuvalete kitlerdi, ışığı söndürür bekletirdi bizi, 2 kuzu sarılır birbirimize ağlarken az önce ne için kavga ettiğimizi unuturduk.
Çocukluk işte salak,gerizekalı gibi konuşurduk birbirimize sonra bir kaşık biber dökerdi ağızlarımıza lavaboya koşmak yok bekleyeceksin için yana yana.
Genç kızdım tartışırdık annemle arada, babama biraz daha ekler akşamına burnumdan kan getiresiye dövülürdüm babam tarafından. Babamın attığı tekmeyle sırtımdan yatamadığım zaman oldu kabuk bağlamıştı sırtım.
Bayram sabahı yediğim dayağın sebebini unuttum şimdi, binanın içine kaçmıştım ve altıma kaçırmıştım, sonra eve soktular beni yüzünü yıka komşulara bayram ziyaretine gidilcek diye.
genç kızdım çok ağır gelmişti herkes duydu gitmeyeyim dedim daha çok tepki görünce tıpış tıpış gitmiştim.
Bunlar aklıma şimdi yazarken gelenler ki yazsam sayfalar sürer.
Bunca yaşananlara pskolojim normal değil sinir anında bayılıyorum ama bin şükür ki 2 evladım benim herşeyim annem gibi olmamak için hepsi.
28 yaşındayım 2 evladım var.
Arada inişli çıkışlı giden de bir evliliğim.
Bu anne bu aile yine benim diye her işlerine koştum benimde evlatlarım var dedim.
Maddi manevi herşeyde yanındaydım.
Bir kere olsun beni savunduğunu görmedim, bir kere de neler ettik ama bu evlat yanımızda dediklerini.
Şimdi derdim yine haklı olduğumu herkesin söylediği bir konuda beni savunmaması, sildirin dedim beni kütüğünüzden evlat değeri görmedim ki bunca sene zaten...
İçimdekiler alev oldu gözümden akıyor yaşlar.
Bağırın arkadaşlar bu anne düzelmez bu aile dediğin aile değil kendine gel deyin, boşuna kendimi hırpalıyorum ne bekliyorsun ki diyorum.
Ama insan o boşluğu dolduramıyor işte, telafi etsinler bir yerden tutsunlar diyorum. En zor zamanımda sırtımdan hançerlediklerini bile bile bana bir tokat lazım kendime getirecek....
Rahat bir çocukluk geçirdik maddi açıdan, ama manevi açıdan merhametsizdi ailemiz.
Kavga ettiysek tuvalete kitlerdi, ışığı söndürür bekletirdi bizi, 2 kuzu sarılır birbirimize ağlarken az önce ne için kavga ettiğimizi unuturduk.
Çocukluk işte salak,gerizekalı gibi konuşurduk birbirimize sonra bir kaşık biber dökerdi ağızlarımıza lavaboya koşmak yok bekleyeceksin için yana yana.
Genç kızdım tartışırdık annemle arada, babama biraz daha ekler akşamına burnumdan kan getiresiye dövülürdüm babam tarafından. Babamın attığı tekmeyle sırtımdan yatamadığım zaman oldu kabuk bağlamıştı sırtım.
Bayram sabahı yediğim dayağın sebebini unuttum şimdi, binanın içine kaçmıştım ve altıma kaçırmıştım, sonra eve soktular beni yüzünü yıka komşulara bayram ziyaretine gidilcek diye.
genç kızdım çok ağır gelmişti herkes duydu gitmeyeyim dedim daha çok tepki görünce tıpış tıpış gitmiştim.
Bunlar aklıma şimdi yazarken gelenler ki yazsam sayfalar sürer.
Bunca yaşananlara pskolojim normal değil sinir anında bayılıyorum ama bin şükür ki 2 evladım benim herşeyim annem gibi olmamak için hepsi.
28 yaşındayım 2 evladım var.
Arada inişli çıkışlı giden de bir evliliğim.
Bu anne bu aile yine benim diye her işlerine koştum benimde evlatlarım var dedim.
Maddi manevi herşeyde yanındaydım.
Bir kere olsun beni savunduğunu görmedim, bir kere de neler ettik ama bu evlat yanımızda dediklerini.
Şimdi derdim yine haklı olduğumu herkesin söylediği bir konuda beni savunmaması, sildirin dedim beni kütüğünüzden evlat değeri görmedim ki bunca sene zaten...
İçimdekiler alev oldu gözümden akıyor yaşlar.
Bağırın arkadaşlar bu anne düzelmez bu aile dediğin aile değil kendine gel deyin, boşuna kendimi hırpalıyorum ne bekliyorsun ki diyorum.
Ama insan o boşluğu dolduramıyor işte, telafi etsinler bir yerden tutsunlar diyorum. En zor zamanımda sırtımdan hançerlediklerini bile bile bana bir tokat lazım kendime getirecek....
Son düzenleme: