- 16 Ağustos 2017
- 379
- 1.280
- 113
İnsan "yapmam!!" dediğini yapmadan ölmezmiş misali; şu aralar ikinci evlilik hayalleri kurmaya başladım.
İlk evliliğimde evlilik haberlerini aldığımda çevremdekilerin, "beyin bedava ne evlenmesi saçmalamayın" diyordum.
"Bi gün boşansam, erkeksizlikten burnum kuruyup düşse yine de evlenmem" demişliğim bile var.
Fakat gel gör ki; henüz burnum düşmeden bi b.ktan çıkarıp diğerine sokmak gibi planlar kuruyorum şuan.
Çünkü dünyanın en muhteşem adamına aşık oldum
Girizgah kısmını bitirdik, şimdi açıklamalarımı dinleyin bu kısım ciddi çünkü;
Bi kaç yıl önce evliliğimi bitirdim, bi düzen kurdum, ev tuttum, iş buldum, hayat erkeksiz ne güzelmiş ohh özgürlük falan derken, çalıştığım şirketin ortak bir projesi için bi adamla karşılaştım, bi kaç ay birlikte çalıştık.
Adam olgun, adam yakışıklı, adam sorumluluk sahibi, adam kibar, adam insan, adam karşısındakinin kadın olduğunun farkında adam gibi adam, bence.
Bir süredir görüşüyorum, fikirlerini nitelikli buduğum (annem dahil) bir kaç kişiyle tanıştırdım ve çok şükür kimseden olumsuz bi yorum da almadım.
Bu derya kuzumun, çocuklarımla henüz tanıştırmadım ama onlarla ilgili fikirlerini planlarını dinleyince ve cümlelerini destekleyici hareketler gördükçe içimi bi ferahlık alıyor.
Konuyu uzatmadan benim kafama çok taktığım ve düşünce gücümle aşamadığım kısma geliyorum;
Ben şu kısımı kafamda bir türlü çözemiyorum, bağnazsam bağnazsın deyin rica ediyorum;
İkinci evliliğimi yapacağım adam çocukların maddi ve manevi tüm yükümlülüklerini üstlenmekte hazır, hatta ısrarcı hatta beni ikna etme çabalarında,
Ama ben bunun doğru olduğunu düşünmüyorum.
Ben ve çocuklarım sanki büyük yük olurmuşuz çalışmadığım dönemde diyorum.
Zaten maddi konularda biraz koyu bi insanım, 30 küsür yaşımdayım daha babamdan okul hayatım dışında kuruş para aldığımı hatırlamam.
Ben çocuklarımın biyolojik babası dururken, üvey babalarından nasıl sorumluluk beklerim?
Nasıl derim çocukların şuna ihtiyacı var, bunu alalım diye?
Bunu bana dedirtmeyecek kendi görecek düşünecek bi adam bunu biliyorum ama kazanmadığım bi parayla çocuklarıma atıyorum bi ayakkabı aldığında ben bunu nasıl kabul edicem.
Kendimi yiyip bitiriyorum,
Rica ediyorum bu durumda olan olmayan herkes bi el atsın çünkü bu durum beni evlilikten çok uzaklaştırıyor, korkutuyor.
Karşımda bir kere ucağından bucağından olsun bunu konu eden bi adam olsa kendimi dizginliyeceğim ama bana;
"babasının vereceği nafakaya ihtiyacımız yok çok şükür, verirse çocuklar adına bi hesap açar üniversite hayatları için birikim yaparız, ben kendime (kazancına) ve sana (minimalist oluşuma) çok güveniyorum biz çocuklarımızı maddi manevi kimseye muhtaç etmeden yetiştiricez inşallah" diyor.
Ağlayasım geliyor.
Çalışamadığım dönemde ben bu düşüncelerimle nasıl baş edicem kızlar?
Lütfen bir fikir?
İlk evliliğimde evlilik haberlerini aldığımda çevremdekilerin, "beyin bedava ne evlenmesi saçmalamayın" diyordum.
"Bi gün boşansam, erkeksizlikten burnum kuruyup düşse yine de evlenmem" demişliğim bile var.
Fakat gel gör ki; henüz burnum düşmeden bi b.ktan çıkarıp diğerine sokmak gibi planlar kuruyorum şuan.
Çünkü dünyanın en muhteşem adamına aşık oldum
Girizgah kısmını bitirdik, şimdi açıklamalarımı dinleyin bu kısım ciddi çünkü;
Bi kaç yıl önce evliliğimi bitirdim, bi düzen kurdum, ev tuttum, iş buldum, hayat erkeksiz ne güzelmiş ohh özgürlük falan derken, çalıştığım şirketin ortak bir projesi için bi adamla karşılaştım, bi kaç ay birlikte çalıştık.
Adam olgun, adam yakışıklı, adam sorumluluk sahibi, adam kibar, adam insan, adam karşısındakinin kadın olduğunun farkında adam gibi adam, bence.
Bir süredir görüşüyorum, fikirlerini nitelikli buduğum (annem dahil) bir kaç kişiyle tanıştırdım ve çok şükür kimseden olumsuz bi yorum da almadım.
Bu derya kuzumun, çocuklarımla henüz tanıştırmadım ama onlarla ilgili fikirlerini planlarını dinleyince ve cümlelerini destekleyici hareketler gördükçe içimi bi ferahlık alıyor.
Konuyu uzatmadan benim kafama çok taktığım ve düşünce gücümle aşamadığım kısma geliyorum;
Ben şu kısımı kafamda bir türlü çözemiyorum, bağnazsam bağnazsın deyin rica ediyorum;
İkinci evliliğimi yapacağım adam çocukların maddi ve manevi tüm yükümlülüklerini üstlenmekte hazır, hatta ısrarcı hatta beni ikna etme çabalarında,
Ama ben bunun doğru olduğunu düşünmüyorum.
Ben ve çocuklarım sanki büyük yük olurmuşuz çalışmadığım dönemde diyorum.
Zaten maddi konularda biraz koyu bi insanım, 30 küsür yaşımdayım daha babamdan okul hayatım dışında kuruş para aldığımı hatırlamam.
Ben çocuklarımın biyolojik babası dururken, üvey babalarından nasıl sorumluluk beklerim?
Nasıl derim çocukların şuna ihtiyacı var, bunu alalım diye?
Bunu bana dedirtmeyecek kendi görecek düşünecek bi adam bunu biliyorum ama kazanmadığım bi parayla çocuklarıma atıyorum bi ayakkabı aldığında ben bunu nasıl kabul edicem.
Kendimi yiyip bitiriyorum,
Rica ediyorum bu durumda olan olmayan herkes bi el atsın çünkü bu durum beni evlilikten çok uzaklaştırıyor, korkutuyor.
Karşımda bir kere ucağından bucağından olsun bunu konu eden bi adam olsa kendimi dizginliyeceğim ama bana;
"babasının vereceği nafakaya ihtiyacımız yok çok şükür, verirse çocuklar adına bi hesap açar üniversite hayatları için birikim yaparız, ben kendime (kazancına) ve sana (minimalist oluşuma) çok güveniyorum biz çocuklarımızı maddi manevi kimseye muhtaç etmeden yetiştiricez inşallah" diyor.
Ağlayasım geliyor.
Çalışamadığım dönemde ben bu düşüncelerimle nasıl baş edicem kızlar?
Lütfen bir fikir?
Son düzenleme: