- 27 Nisan 2025
- 154
- 22
- 13
- 26
- Konu Sahibi karamellipismaniye
-
- #1
Kayınvalidem kanser hastası, evlerimiz 15 dk yürüme mesafesinde ama 3. katta oturuyor ve asansörü yok. Bizim ev direkt giriş kat, merdivensiz. Tedavi sürecinde bir kez daha gelip kalmıştı. Şimdi de 10 gün boyunca bizde kalacak, her gün ışına gideceği için. Tek sebebi merdiven çıkmakta zorlanmaları (kayınpederim zorlanıyor daha çok).
Kayınvalidemin sağlığında bana karşı çok kötülüğü, haksızlığı oldu. Bırakın evime gelmesini, hasta olmasa yüzünü bile görmek istemiyorum. Ve onlar geldiğinde asla rahat edemiyorum. Yine de güleryüz gösteriyorum, elimden geleni de yapıyorum.
Evimizde yatabileceği tek yer salon ve salonda o yattığı, sürekli uyuduğu için salon kullanılamaz hale geliyor. Ne televizyon, ne oturma alanı vs hiçbir şey kalmıyor. Bir de ben normalde şort - atlet dolaşıyorum aşırı sıcak olduğu için, onlar varken bunu bile yapamayacağım kadar hayatım sınırlanacak. Tüm bunları geçtim, geldikleri gün bizim ilk evlilik yıldönümümüz. Eşimin bile bile bana sormadan, son gün geleceklerini söylemesi beni çok üzdü. Evlilik zaten benim için bitmeye yaklaşıyor, annesinin rahatsızlığı olmasa boşanmayı dile getirecektim, onu bu durumda yalnız bırakmak istemedim. Ama ben onu düşünüp yanında oldukça gördüğüm muamele bu. Evet evlilik konusunda bitirmeye yakınım ama adam 9 yıldır hayatımda ve ona karşı içimde sevgi var, hala belkiler var, ilk yıldönümümüzde “sen de bu süreçte çok ihmal edildin, çok yalnız kaldın, bize de değişiklik olur dışarı çıkalım” diyeceğine bana böyle bir sürpriz yaptı.
Not olarak hastalığın başından beri (4 aydır) her akşam iş çıkışı annesine gitti ve 10-11 gibi geldi eve, ben kocamı günde sadece 3 saat gördüm, ki hastalığın başında annesi gayet iyiydi, hasta olduğuna biz bile inanamadık. Bir de bir hafta önce hastalığın çok ilerlediği haberini aldı eşim (beyne metastaz yapmış) ve çok üzgün.
Yani bu durumlar içerisinde yıldönümü diyerek, benim rahatım ne olacak diyerek bencillik mi yapıyorum bilmiyorum ama kendimi çok yalnız, mutsuz ve normalden çok uzak bir ruh hali içerisinde hissediyorum.
Ve soranlar olacaktır, eşimin el üzerinde tutulan bir abisi var, onun eşi hiçbir şey yapmıyor, ne isteseler yapamam deyip çıkıyor işin içinden…
Kayınvalidemin sağlığında bana karşı çok kötülüğü, haksızlığı oldu. Bırakın evime gelmesini, hasta olmasa yüzünü bile görmek istemiyorum. Ve onlar geldiğinde asla rahat edemiyorum. Yine de güleryüz gösteriyorum, elimden geleni de yapıyorum.
Evimizde yatabileceği tek yer salon ve salonda o yattığı, sürekli uyuduğu için salon kullanılamaz hale geliyor. Ne televizyon, ne oturma alanı vs hiçbir şey kalmıyor. Bir de ben normalde şort - atlet dolaşıyorum aşırı sıcak olduğu için, onlar varken bunu bile yapamayacağım kadar hayatım sınırlanacak. Tüm bunları geçtim, geldikleri gün bizim ilk evlilik yıldönümümüz. Eşimin bile bile bana sormadan, son gün geleceklerini söylemesi beni çok üzdü. Evlilik zaten benim için bitmeye yaklaşıyor, annesinin rahatsızlığı olmasa boşanmayı dile getirecektim, onu bu durumda yalnız bırakmak istemedim. Ama ben onu düşünüp yanında oldukça gördüğüm muamele bu. Evet evlilik konusunda bitirmeye yakınım ama adam 9 yıldır hayatımda ve ona karşı içimde sevgi var, hala belkiler var, ilk yıldönümümüzde “sen de bu süreçte çok ihmal edildin, çok yalnız kaldın, bize de değişiklik olur dışarı çıkalım” diyeceğine bana böyle bir sürpriz yaptı.
Not olarak hastalığın başından beri (4 aydır) her akşam iş çıkışı annesine gitti ve 10-11 gibi geldi eve, ben kocamı günde sadece 3 saat gördüm, ki hastalığın başında annesi gayet iyiydi, hasta olduğuna biz bile inanamadık. Bir de bir hafta önce hastalığın çok ilerlediği haberini aldı eşim (beyne metastaz yapmış) ve çok üzgün.
Yani bu durumlar içerisinde yıldönümü diyerek, benim rahatım ne olacak diyerek bencillik mi yapıyorum bilmiyorum ama kendimi çok yalnız, mutsuz ve normalden çok uzak bir ruh hali içerisinde hissediyorum.
Ve soranlar olacaktır, eşimin el üzerinde tutulan bir abisi var, onun eşi hiçbir şey yapmıyor, ne isteseler yapamam deyip çıkıyor işin içinden…