2 gün oldu öğreneli..
Para ile ilgili şüphelerim vardı da ne yalan söyleyeyim yakıştıramadım.
O kadar sorumluluk sahibi, riskten uzak duran eşimin böyle bir saçmalığa kapılıp gidebileceğine
hiç ihtimal vermedim..
Babası yüzünden varlık içinde darlıkla büyüyen eşim için birikim çok önemliydi çünkü.
Tutumlu ve akıllı bir adamdı. Değil miydi yoksa?
Kendine, bize bu darlığı nasıl yaşatır?
Aklı mı durdu bu adamın?
Nasıl bu hale geldi?
Birikim üzerinde konuşup biraz üstüne düşünce, sıkıştırınca kupkuru yüzünde boncuk boncuk
terler oluştu birden. Sesi yükseldi sonra. O sakin adamın son zamanlardaki yorgunum, halsizim tripleri,
bunalım halleri boşa değilmiş meğer.
Bir şey saklıyorsun benden. Aptal değilim ben söyle.
Ne var? Ne oluyor? dememle birlikte karşımda bir çocuk gibi saatlerce ağladı.
Ardından bırakma beni affet ne olur aşkım.
Bir sürü borç ödüyorum. Bunalımdayım.
Kendimi öldürmeyi bile düşündüm bırakma beni affet ne olur.
Destek ol ne olur bir daha asla Allah şaşırtmasın insanı diye yalvardı, ağladı, ağladı..
Dondum kaldım anlatamam.
Ne affetmesi neyin bırakmaması.
Bu adam onu bırakacağım ne yaptı?
Aldattın mı ne yaptın söyle dedim ama sesim nasıl çıktı bilmiyorum.
Dedim içimden buldu bir o... paraları yedi, borç yaptı.
Bu hallerin açıklaması ne olabilir?
Saçmalama ne aldatması. Yüzüne bakamam senin diye devam ediyor ağlamaya,
kendini kaybetmiş gibi kıvranıyor. O hali gözümün önünden gitmiyor.
Sigarası bile yok bu adamın.
Kahve, gezme, tozma nedir bilmez.
Bensiz dışarı bile çıkmaz!
Başta 3,5 tl eğlencesine diye oynadığı iddaa oyunları ile bir gün büyük oynamış kaybetmiş.
Kaybettiklerimi kazanacağım, toparlayacağım diye bana duyurmamak için kredilere bulaşmış.
Tüm birikim, altınlar bu yolda gitmiş.
Bir ev parası resmen hiç uğruna gitmiş yaaa gitmiş!!
Ve şimdi biz sıfırdayız resmen.
6 milyar maaş giren bizin tek kuruşu yok kenarda.
3 yıl boyu da bu aptal borçları ödeyeceğiz..
Neler düşündüm neler..
Boşansam mı dedim annem nasıl üzülür.
Bir ablam yeni boşandı onun acısı geçmedi daha.
Ya onun annesi?
Evladının bu akılsızlığına nasıl dayanacak?
Annelerin suçu ne ya?
Biz yapıyoruz ne varsa, üzülen neden onlar?
Kimseye duyurmayacağım, duyuramam.
Aklım karmakarışık..
Doğru olan ne?
İyi günde kötü günde diye evlendiğimiz kötü günde bu mudur?
Şimdi ben eşimin diğer tüm iyi hallerine sarılıp bu büyük hatasını affetmeliyim öyle mi?
Tüm arkadaşlarım 30 olmadan ev, araba sahibi olmuşken ben daha 3 yıl bu borçlarla yıpranacağım.
İlk gece hiç uyuyamadım hiç..
Dün gece bir parça daha iyiydim.
Belki ilerleyen günler de daha da normalleşecek durum.
Ödedikçe rahatlar mıyım bilemiyorum..
Borçtan nefret ederim ben oysa kredi ile hiç işim olmadı, olmaz.
Olmazdı daha doğrusu, artık olmak zorunda..
Biliyorum öderiz, ödenir bir şekilde Allah sağlık versin yeter.
Ama neden?
Ben bu evlilik için sabretmek, feda etmek zorunda kaldım hep.
Yaşadığım şehri feda ettim önce, sevdiklerime uzak oldum.
Şimdi de bu büyük borçlar yüzünden, 3 yıl daha hiç bir birikim yapamayacağım..
Offf!! Allah'ım sen sabır ver, içime huzur ver..
O kadar muhtacım ki paylaşmaya.
Paylaşmadan yaşayamam zaten.
Kimseye söyleyemeyeceğim bunu.
Bu sebeple yazıp rahatlamak istedim.
Uzun oldu hakkınızı helal edin..