- 3 Mart 2016
- 18.150
- 76.571
- 598
Daha önce bunu bir konuda anlattım diye hatırladım ve buldum, bunlar benim çocuk yapma sebebim:
Teşekkür ederim.
Ya anne baba evet çok önemli, beni samimi bulmayabilirler, buna inanmak gerçekten güç olabilir ama iki sebep ile yaptım ben çocuğu:
1) İyi, bilinçli bir insanım (Öyleyim diye düşünüyorum); biz gibilerin nesli azalıyor, düşün düşün çocuk yapmaya korkar olduk; cahil cühela doldu ortalık. Belki dünyanın kaderini değiştirmeye yardımcı biri olacak çocuğum, öyle yetiştiririm, öyle eğitirim elimden geldiğince. Ben de yardım filan gördüğüme dokunurum, belki çocuğum da bazılarının hayatına ilaç olur; doğurayım.
2)Bizden nasıl bi şey çıkar acaba? Tipim fena değil, baba da fena değil, bi çocuğumuz olsa kime benzer yüzü nasıl olur? Eğleniriz de, büyür de şükür maddi durum da iyi... Cahil tarafım söylemiş bunu muhtemelen, çocukla eğlenceden çok eziyet yaşandığını gördüm bizzat, öyle anlatıldığı gibi olmuyormuşAma yine de eğlenceli, konuşmaya başladığı dönem hatta biz baya eğlendik şahsen :)
Neyse ne diyordum; bu sebeplerle çocuk yaptım ama önce kendim düşündüm; eşime bile güvenmedim, "Ben altından kalkabilir miyim bu işin?" dedim. Bunu ne için diyorum, dünyanın binbir türlü hali var, ben eşimle bugün iyi olabilirim, yarın öbür gün boşanmayacağımızın garantisi yok. Çocuk fikrini tartarken, eşimi sıfır sayarak tarttım. Tek başıma olsam doyurabilir miyim, evi döndürebilir miyim, yetebilir miyim?... Bence, her kadın önce bu sorgudan geçmeli çünkü erkekler bir yere kadar önemli çocuğun hayatında. Ana rahminde başlıyor anne-çocuk önemi. Babalık sonradan. Hani bu demek değil "Gadınlar siz bakın çocuğunuza, erkekler bu iş için yaradılmamış" asla... Adam da elbette evladına bakacak, altını alacak, üstünü giydirecek, biberonunu tutacak, beşiğin başında bekleyip uykudan verecek ve hepsi... Bunlar bir lütuf değil, babalık gereği olması gereken zaten ve inşallah oğullarımız da böyle bireyler olurlar. Demek istediğim, çocuk kadının kararıdır, kadın vücudundan vererek başlayacağı için burada bir tık yükte fazla ve önemlidir. Çocuk kararımı, yetiştirme fikrimi hep öncelik "Anne" olarak baktım tarttım. En önemlisi sizsiniz, sizin nasıl hissettiğiniz.
Ben hala düşünemiyorum ikinci çocuğu, kesinlikle hayır diyordum hatta geçtiğimiz aylara kadar (Oğlum 2 buçuk yaşına geliyor şimdi) ama belkiye dönecek gibi, o güven geliyor gibi. Çocuğum da zor çocuktu, kolaylaşıyor gibi... Hayırlısı. Çok şahsi bir karar, ne diyebiliriz ki :) Kvnize takmayın, eskiler öyle ayarsız oluyor biraz. Size bi kötülüğü yoksa bir iki der, susar. Onlar da torun sevecek dertleri o, naapsınlar, sizi filan görmez gözleri; doğurun doğurun verin kucaklarına hafize ana gibi yavrujuklarımm ehi ehi sevsinler. Hayın babanneler :)))
Geleceğin kv adayı olarak; babaannelere çok yüklenmeyin eğer bi pislikleri yoksa da diyeyim ekleyeyim. Valla oğlumu alan yaşadı hea, reklamımı da yapayım çocuğuma; kısmetini şimdiden açayım
Bana göre mantıklı hiçbir yanı yok
Bazen düşünüyorum cocugun evlilige ne gibi artısı var ama gercekten bulamıyorum
Benimki içten gelen bişeydi,bi anda bebek görünce aglamaya baslıyordum benim neden yok diye,evin içinde pıtır pıtır dolaşan bi bebek hep hayal ediyordum.o sebeple yapıverdim
Evli değilim çocugumda yok ama düşünüyorumda aşık olduğum birinle evlendiğimde aşkımızın meyvesi olsun kim istemez ki o minik sevimli ısırılası yanaklar ne kadarda tatlı olurBaşlıktan da anlaşılacağı gibi... Pozitif yönlerini yazalım lütfen...Cesaretlendirilmeye ihtiyacım var.
Cevaplarınızı bekliyorum ve almadan da gitmeyeceğim
Size katılıyorum ben de. Bebeğim olduğundan beri anne olmak delilik diyorum. O kadar zor ki aslında hayat boyu birini kendinden bile çok sevmek, onu yaşama hazırlamak.
Ama bir taraftan da büyümesini izlemek dünyanın en güzel şeyi.
Ben mesela ne hamileyken ne de ilk kucağıma verdiklerinde mutluluk gözyaşları dökmedim. Direk annelik hisleri beslemedim yani. Mesela yazıyorlar arkadaşlar kalp atışını duydum çok değişik hissettim filan. Benim için sadece makina sesiydi o ses. Ne zaman ki emzirmeye başladım, o zaman anladım galiba anne olmayı.
Yani o ilk dogumda pembe bulutlar üstüne durman, çok mutlu olman felan hepsi hikaye bence. Evet hamileligi sevmistim tekme atmasi felan ama öyle "anayim ben anaa" tavrinda degildim. Dogdugundada degil. Bag zaman ile oluyor. Ilk basta bebek sadece bir "is"ti. Bez degistirmek, doyurmak, kiyafetini degistir, banyosunu yaptir. Ve bunu uykusuz yapiyorsun. Yani otomatik yapiyorsun.
Üstüne bebekten pek bir tepki yok. Iletisim tek yönlü yani. Ama zaman ile kizimi daha iyi tanidim, ne istedigini anladim. Hele 8inci haftadan sonra gülmeye basladiktan sonra baze seyler daha keyiflendi. Lohusa hormonlar azaldi,..
Yani lohusa sendromunda, depresyonuda zaten bu toplumun sundugu idealdan dolayi. Annelik söyle harika, böyle süper, kucagina aldigindan andan beri... Ki öyle birsey yok. Ve çoçuk sadece anneninmis gibi tüm sorular anneye soruluyor "emziriyormusun, gece yatiyormu? çok yiyormu?",.. Yani toplumsal baskidan dolayi anneligin tadina ayri varamiyorsun birde.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?