Zordur İstanbul'u ozlemek. kagit kesigi gibi sizlar.Bazen "ulan kucucuk bir yara iste nedir ki" deseniz de, varligini hep hissettirir.İlaci yoktur, zehri kaniniza islemistir.
Caddesi, sokagi, kosesi, berisi degildir ozlediginiz... Topyekun kendisidir... Gecenin bir yarisi kafaniz bozulunca bir dostun kapisini calabileceginiz yerdir. Baska yerde yok mudur oyle dostlar? Ne hikmetse yokturlar... Ya da sizde bir uyusmusluk, bir tutukluk vardir, misafirlige gidilen evde buzdolabini acamamak gibi kasilir kalirsiniz.
Boyle hasretken, boyle yanmisken gidersiniz İstanbul'a... İciniz icinize sigmaz... "Yare geldim, koynuna geldim İstanbul'um" dersiniz en arabesk coskunuzla, ama bu kez baska birsey vardir sizi yaralayacak. "İstanbul'u icindeyken ozlemek" karmasasi...
Degisen sey, sehrin cehresinden ziyade size kuskunlugudur. Onca hasretini cektiginiz dostlar, siz yokken de hayatlarindan birsey eksilmemis bicimde yasamislardir. Zira siz hepsinden, herseyden, sizi siz yapan tum birikimden uzakta yasarken, onlar sadece sizden ayri kalmislardir, derdinizi anlayamazlar. Yureginize bicak gibi giren sakalasmalar baslar: "Sizin orda nasil diyorlar..." "Tabii sen bilmezsin simdi bunu, senin yasadigin ulkede yok bu kavramlar..."
Kayboldugunuzu hissedersiniz... Artik hicbir yere ait degilsinizdir. Ne zaman birine "yahu İstanbul'da kalsam mi?" diye sorsaniz, "aklini peynir ekmekle mi yedin, b.k mu var burda, cennet gibi yerde yasiyorsun, sacmalama" cevabini isitirsiniz. Gercekten iyiliginiz icin mi boyle soyleniyordur, yoksa artik yoklugunuza mi alisilmistir, karar veremezsiniz.Caniniz daha da yanar... Zordur İstanbul'u ozlemek. Çunku ozlemeye bir basladiniz mi, ardi arkasi gelmez bu meretin...
Her köşesi tarih kokan,adına şiirler şarkılar yazılan,gecesi sünbül kokan
Türkçesi bülbül kokan İstanbul.Ben seviyorum İstanbulumu.boshayallersmile:asigim: