ben de kaçarak evlendim. öyle ki kocaya kaçanlara kızardım hep anne babanın sözünden çıkılır mı diye
üstelik mühendisim ve çalışıyorum. kaçtığımda 26 yaşındaydım
kaçmamın sebebi ise eşimin alevi olması idi. aslında yaşam tarzı olarak hiçbir farkımız yok. üstelik aileler de 30 yıldır selamlaşırlarmış tabi ben sonradan öğrendim. ama hiç kimse oturup konuşmaya yanaşmadı. babam da önce tamam dedi sonra da ona buna akıl danışıp olmaz diye tutturdu. kuzenimi eşimin üstüne salıp şişletmeye kadar vardırdı işi. tabi aklı yetmediği için beceremediler o ayrı. çok çalıştım müslümanız diyorsunuz evinize gelmek isteyen insanları kapıdan kovuyorsunuz hani sizin müslümanlığınız filan ama para etmedi. en son da dedemin imam olsa farketmez alevi mi bitti gibi bir laf ettiğini duydum. yani dertleri din filan değildi. çok uğraştık rızayla olsun die ama olmadı. babam bana bu evden telli duvaklı çıkamazsın gidersen de bir numaralı düşmanın ben olurum deyişini hiç unutmam. neden sen o insanları tanıyo musun ki diye sorduğumda bakakalmıştı yüzüme. o gün evden çıkıp gideceğimi de biliyordu üstelik. engel de olmadı. geçen hafta düğünümüz olalı 3 yıl bitti. üstelik 11 haftalık hamileyim. çok da mutluyum şükürler olsun. evliliğin rızayla ya da rızasız olmasından çok karşıdakilerin insan olması çok önemli diye düşünmekteyim. şimdi durum ne mi? :) herkesle görüşüyorum babam hariç
hiç de özlemiyorum düşünün. ben kaçtığım günün ertesi köye tatile gitmişlerdi. bu olaylar yüzünden yani sözünden döndü diye masasına oturup yemek bile yremiyordum. düğünüme lütfen gelmişti. o gündür de ne yüzünü gördüm ne yüzümü gördü
Allah kimsenin yuvasına huzursuzluk sokmasın. amin.