Amın canım amın.allah herseyı bılır.bıze bu sıkıntıları verıyosa elbet bı bıldıgı vardır
Kırılmakta çok haklısın.
Çok büyük kabalık ve saygısızlık etmiş.
Ama keşke konuşmak istediğinde ertelemeyip kırgınlıklarını anlatsaydın, içindekileri dökseydin.
İnsan içindekileri söylemediği her an daha fazla büyütüyor ve küçük de olsa kocman bir kar yumağı haline dönüşüyor.
evet bunu yaşayan insanlar var gerçekten de ama bunu bilmek insana teselli vermiyor :)
bazen öyle şeyler okuyorum ki bu forumda şükretmeliyim diyorum ama gururum rencide olduğunda da bunu mu hakettim ben diyorum..
kendini sorguluyordur eminim ama inşallah sonunda yine beni suçlamıyordur :) ağzı iyi laf yapar en sonunda kendini bile ikna edebilir benim suçlu olduğuma :umursamaz:
Canım bazı insanlar yapısı gereği
agresif ve sinirlidirler
tamam budemek değildir ki
insanlara saygısızlık yapılsın
eşlerini kırsınlar
ama maalesef bazen insanlar değiştiremeyeceğimiz
özelliklere sahip oluyorlar...Hangi yolu denesek
değişmeyen bir eş çıkıyor karşımıza.
9 aylık evliyim ama çok büyük kırgınlıklarım oldu
bazen bende saygımızı yitirdiğimizi düşünürüm
eşimde bu düşünceme katılır hatta
oturur konusuruz hallederiz...
başa döndüğümüzde olur
aşşağı tükürsen sakal yukarı tükürsen bıyık misali
bazen eşlerimizi hoş olmayan davranışlarıylada
kabul etmeye çalışmalıyız...
başka çere göremiyorum
konuya nerden başlayayım bilemedim.. eşimle evliliğimiz neredeyse 2 yıl olacak ama ben bu iki yılda aramızdaki saygıyı nasıl kaybettik anlayamadım..
halbuki çok istemiştim birbirine sesini hiç yükseltmeden, gece sarılıp birbirine yüzünü dönmeden rahat etmeyen, yıllarca böyle yaşayan insanlar gibi olalım. ama olmadı sanırım. daha yeni yaşadığım küçük bi olayı anlatayım. geçen gün dışarı çıkmıştık. yağmur yeni atıştırmaya başladı. yolda yürürken tam karşıya geçiyodukki bi minibüs çıktı yola ben de bekleyelim geçsin dedim. neyse durduk, ama minibüsleri biliyosunuz durdular mı bi daha kalkmak bilmiyolar. ben de hem yollar kaygan hem de acelemiz yok nasılsa diye bekliyordum geçmesini. eşim geçelim diye çekiştirdi. ya dur geçsin adam önüne bile bakmıyo doğru dürüst dedim. vay efendim sen misin bunu diyen.. sen niye geç dediğimde geçmiyosun, niye dediğimi yapmıyosun ben dışardayken naparsam aynısını sen de yapacaksın falan diye bağırmaya başladı.. insanlar bize bakıyo ben yerin dibie geçtim tabi. ama bu ilk yapışı değildi bi çok kez konuştm uyardım dışarıda,akrabalarımızın yanında böyle davranma ne derdin varasa evde halledelim diye ama bi türlü beceremedik bunu.. tabi ben yine sesimi çıkarmadım bi Allahım yarabbim dedim yürüdüm olay büyümesin diye. ama yaptığı içime oturdu ve kendi kendime küstüm ona.. gittiğimz yerden de zevk almadığım için zehir oldu ikimize de. bugün ikinci gün hala çok gerekmedikçe konuşmuyorum çünkü özür bekledim ondan ama hiçbişey olmamış gibi davranmak istiyo.. akşam kırgınlığımdan,, sinirimden ağladım bütün gece onun haberi olmadan sonra yanıma geldi konuşalım böyle olmaz diye ama ben sonra dedim zaten sonrada uyuyup kalmışım.. çok uzattım farkındayım ama kimseye anlatamadığım için burda anlatmak istedim sadece. okuduğunuz için sağolun..
bizde zaten sana akıl vermiyoruz haddimize de değil.seni çok üzülmüş gördük yorum yaptık
böyle bir gerçeklik yok canım...ve doğru olan da bu değil zaten...hele evlilikte....durumun hakkında söyleyebileceğim seni sevdiğini biliyorsan ve eninde sonunda özür diliyorsa,konuşmak istiyorsa zaman herşeyi düzeltir...
bu arada 1 buçuk yıllık evliyim neler yaşadık ne kadar sesimizi yükselttik birbirimize ama beni en iyi anlayan insan o onu da ben....birbirimize ulaştık ve konuşabilmeyi başardık artık herşey yerine oturdu...dilerim zamanla siz de bunu başarabilirsiniz...
9 aylık süreçte 9 bin sefer konuşmusuzdur
artık görmezden geliyorum,sinirlerimi yatıştırıyorum
baktım hep ben evliliğimiz nereye gidiyor diye düşnüyorum
artık ondan da vazgeçtim olduğu gibi kabul ettim
yaşayıp gidiyoruz,konuşamıyorsak yapacak birşey yok diyorum
defalarca denediğim birseyde başarılı olamıyorsam eğer
düzeleceğine inanmakta saçmalık olur
ben çok sinirliyimdir,eşim sakin başlar konusmaya
onun bu sakinliği beni deli eder...sonra başlarız işte :)
arkadaşım sen saatlerce ağlamışsın tavşan dağa küsmüş dağın haberi olmamış konuşmadan senin nekadar rencide olduğunu anlamasının imkanı yok sen konuş anlamamış gibi görünsede içine yer eder
ben de çoğu zaman aynı şekilde yapıyorum söylemiyorum bile kızdığımı söylemeyince o da zaten farketmiyor ve konu büyümediği için geçip gidiyor.
ama galiba ogünlük geçiyo konu insanın içinde unutsa da yer ediyo.
beni sevdiğini biliyorum ben de onu seviyorum zaten sevmese insan niye katlansın ki. dediğin gibi böyle zamanlar dışında birbirimizi bizden başka daha iyi anlayan yok. konuşmakla mı çözdün sorununuzu yanlızca?
Tabii ki insanın içinde yer ediyor
hatta o günlük bile geçmiyor
şahsen ben çok hassas biriyim
kafama çok takarım,üzülürüm
ama eşim rahat,dediğin gibi
ben dile getirmesem farkına bile varmaz
aslında çok iyi farkında olduklarını
düşünüyorum ancak işlerine gelmiyor
çünkü bize içten içe susmayı öğretmeye
çalıştıklarını düşünüyorum...
he nereye kadar susarım onuda bilmiyorum :)
konuşarak değil aslında sevgimiz çözdü herşeyi...ikimizde baskın karakteriz sanırım hiç alttan alamadık başlarda sonra baktık ki olmuyor birbirimizi yıpratıyoruz, ilk aylarda resmen ne seninle ne sensiz durumları yaşadık... sonra ben kendimi onun yerine koyarak düşünmeye çalıştım, sabırla kendimi ona anlatmaya çalıştım, o beni anlamaya çalışarak yaklaştı ve birbirimizi eğitip büyüttük...ben de çok üzülmüştüm başlarda hiç istemiyordum ben de öyle 4 4 lük hayal ediyordum ama insanız mümkünü yok...
dedim ya gerçekten seviyorsanız birbirinizi hiç yıpratmayın boşuna...
düşünüyorumda bana öyle çok şey kattı ki aslında o tartışmalar...
ha hoşlanmadığım tavırlarını surat asarak ya da küserek anlatmaya çalışmadım ona, üzüldüğümü ve hiç hoşlanmadığımı söyledim hep...öyle anlar geldi ki "seven insan nasıl böyle davranır" diye delirdiğim zamanlar oldu...ama gözlerine baktığımda o ışıltı beni hep sakinleştirdi...ve biliyoru eminim ki, dünyada onu en çok seven insan benim, beni de o....bundan en ufak bir şüphem olmadı hiç....
aslında yazmak istediğim çok şey var ama şimdilik budur pek vaktim yok...dilerim halledebilirsiniz sorunlarınızı...
aynen dediklerine katılıyorum. öğrendikleri bu aslında. anneler susuyor babalar kızıyor hep. ama benim öğrendiğim bu değil. ben hiç babamın anneme bağırdığını duymadım. aksine mesela annem ve babam arasındaki ilişkiye özenmişimdir mesela annem kızar babam iyi iyi tamam der annemin doğru olduğunu içten içe kabul eder. asla onu bağırarak aşağıladığını görmedim ve bunu kendi evliliğimde yaşamak sanki başarısızlıkmış gibi geliyor bana.
bunun tam tersi eşimin annesi ve babasının anlaşma şekli böyle değil kayınpederim sesini yükseltse de kayınvalidem alttan alır. eşimin davranışları da sanki bizim de böyle olmamız yönünde gibi geliyor bana.
böyle düşününce de kızamıyorum ona çünkü ben nasıl eş olmayı anne babamdan birbirne bağırmadan halletmek olarak gördüysem o da baba bağırabilir anne bağıramaz olarak ögrmüş için için..bu da nasıl halledilir bilemiyorum.
küsmenin çözüm olmadığını bildiğim halde kendime hakim olmadım küstüm ve sanırım söylediklerinden küsmekten ziyade içimdekilerini dökmenin ve onu da dinlemenin daha etkili olacağını anlıyorum. denemiştim aslında ama galiba sürekli bunu yapmam gerekiyor.
keşke benim kadar o da kendini benim yerime koysa da öyle davransa.
teşekkür ederim yorumların için,çok sağol.yerimseniben
bak olayı çözmüşsün aslında...herkes sadece kendi doğruları var zannediyor....ama sizin evliliğiniz, yaşadıklarınız, hayatınız bambaşka, ne sen annensin ne de o babası...bunu anlamasını sağlar sen de bunun farkında olarak yaklaşırsan çözülebilir...
o kendi ailesinde büyüdü sen kendi ailenle büyüdün şimdi ise ortaya başka bişey "sizin aileniz" çıktı...iletişim yöntemleriniz de farklı olmalı, başkalarına özenmek yerine kendi doğrularınızı oluşturmalısınız..
bu sorunu çok önceden farkettim ve konuştum onunla. mesela ilk başlarda annesi ve babasının yanında da bana laf söylüyordu sonra babası da uyardı ben de konuştum. bunun böyle olmayacağını anne baba da olsa onların da eninde sonunda tartışmaya katılıp aranın soğuma ihtimali olduğunu söyledim. sonra artık bizim aile olduğumuzu konuştuk, sorunların ikimizin sorunları olduğunu konuştuk ve bu sorun çözüldü gibi. hatta o konuşmamızın arasında aramıza kimseyi sokmamak için söz de verdik birbirimize şimdi biri bana laf söylediğinde koruyor beni ama kendisi yine bağırıyor o sorunu halledemedik işte.
sanırım akşam etraflica tekrar konuşmak en iyisi.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?