Hepsi nankör siz tek okuyup,meslek sahibi olduğunuz için sizi kıskanıyor,nereden biliyorsunuz diye sormayın,bende neler neler yaptım ne laflarına, nankörlükleeine göz yumdum bu sene pes ettim, yapıp da kötü olmaktansa ona harcayacağımı maddi ve manevi emeği kıymet bilecek bir arkadaşa harcarım,ki arkadaş kıymet bilmesede bu kadar koymaz o yüzden böylelerine en güzel cevap elini ayağını çekmekMerhaba arkadaşlar. Bir konuda danışmak istiyorum. 2 haftadır çok üzgünüm. Biz 5 kız kardeşiz. Birimiz boşandı. Ben bekar diğerleri evli. Evlilerden büyüğüm. Evde tek okuyan benim. Öğretmenim. Elimden geldiğince onlara da yetişmeye çalışıyorum. 7 yıl boyunca babama yardım ettim. Artık kendim için de bir şeyler yapacağım diyerek araba aldım krediyle. Zaten evim kira ve kişisel harcamalarım da eklenince ancak yetiyor bana.
Konuya gelecek olursak aynı ilde yaşadığım kız kardeşime gidip gelirim. Durumları iyi olmadığı için yardım ederim. Hatta birikimimden biraz verdim ona. Sonra ödersin diye ama almadım da gün gelir evlenirsem takı alırsın ödesiriz dedim ki kendini kötü hissetmesin, çünkü illa biriktirecem ödeyecem diyordu.
Neyse ben yaz tatilinde istanbuldaki kız kardeşimin yanına gittim. 6 yıl olmuştu gitmeyeli. Ben ordayken elimden geldiğince yardım ettim çocuklara harcama yaptım. Ama eve bir alışveriş yapmadım. Kız kardeşime verdim harçlık olarak. Hediyeler aldım falan. Bunları söylüyorum ki arkamdan konuşulanlar bunlarla ilgili.
Sonra kız kardeşim yanıma geldi gezdirdim, nereye gitmek isteseler bıraktım aldım. Sonra köye gitmeleri gerekiyordu onları aldım yine köye bıraktım falan. Asla bunların lafını edecek biri değilim. Severim de yardım ettmeyi. Bu İstanbul’daki kız kardeşime ayağıma olmayan ayakkabıları verdim. Daha yepyeni. Elbiselerimden çantalarımdan da verdim. Ama gelgelelim, İstanbul’a dönünce, burdaki kız kardeşimle dedikodumu yapmışlar. Ben İstanbul’a gidince benim yüzümden paraları bitmiş, bütün harçlığını benim yüzümden harcamış. Bir gün dışarı çıktık sadece bu arada onda da yemek bile yemedik. Çünkü geç kahvaltı yapmıştık.
Arkamdan cimri mi dememişler, ayakkabıyı al at demiş burdakine ben giymem mi dememiş. Halbuki evimde denedi ben giyerim dedi. Burdaki kız kardeşim oğluna kaldırmış çünkü ayakkabı numaralarımız bir ve spor ayakkabı erkek için de uygundu. İşte şu kadar maaş alıyor parasını ne yapıyor mu dememişler. 8 kardeşiz hangi birine yetişeyim ben bilemedim. Bir ara Enistem evimden bir parfüm almıştı, onun dedikodusunu ben yapmışım gibi göstermiş İstanbul’daki. Kendi eşinin yanında ben demişim ki diğer enistem benim odamdan parfüm almış ben bekar biriyim odamda ne işi var demişim ki asla böyle bir muhabbet geçmedi hele ki enistemin yanında asla konuşmam böyle bir şey.
Burdaki kız kardeşim sakın ona söyleme bunları senle konuşmam dedi. Bana onun söylediklerini söyleyip ona söyleme boşver ama bir daha da yapmazsın bir şey dedi. Anneme anlattım ağlayarak, ortalığı karıştıran burda yaşayan, İstanbul’daki ile konuş olay kesin farklıdır dedi ama benim hayatımla ilgili anlattıklarımı da burdaki biliyor. Yani konuşulmuş arkamdan. Öyle zoruma gidiyor ki. Kardeşlerim de böyle yapıyorsa kime güveneceğim diye. Asla beklemiyordum. Aklımdan çıkmıyor.
Siz olsanız arar hesap sorar mıydınız. Hesap sorsam da bir daha konuşmak içimden gelmeyecek.
Merhabalar,Merhaba arkadaşlar. Bir konuda danışmak istiyorum. 2 haftadır çok üzgünüm. Biz 5 kız kardeşiz. Birimiz boşandı. Ben bekar diğerleri evli. Evlilerden büyüğüm. Evde tek okuyan benim. Öğretmenim. Elimden geldiğince onlara da yetişmeye çalışıyorum. 7 yıl boyunca babama yardım ettim. Artık kendim için de bir şeyler yapacağım diyerek araba aldım krediyle. Zaten evim kira ve kişisel harcamalarım da eklenince ancak yetiyor bana.
Konuya gelecek olursak aynı ilde yaşadığım kız kardeşime gidip gelirim. Durumları iyi olmadığı için yardım ederim. Hatta birikimimden biraz verdim ona. Sonra ödersin diye ama almadım da gün gelir evlenirsem takı alırsın ödesiriz dedim ki kendini kötü hissetmesin, çünkü illa biriktirecem ödeyecem diyordu.
Neyse ben yaz tatilinde istanbuldaki kız kardeşimin yanına gittim. 6 yıl olmuştu gitmeyeli. Ben ordayken elimden geldiğince yardım ettim çocuklara harcama yaptım. Ama eve bir alışveriş yapmadım. Kız kardeşime verdim harçlık olarak. Hediyeler aldım falan. Bunları söylüyorum ki arkamdan konuşulanlar bunlarla ilgili.
Sonra kız kardeşim yanıma geldi gezdirdim, nereye gitmek isteseler bıraktım aldım. Sonra köye gitmeleri gerekiyordu onları aldım yine köye bıraktım falan. Asla bunların lafını edecek biri değilim. Severim de yardım ettmeyi. Bu İstanbul’daki kız kardeşime ayağıma olmayan ayakkabıları verdim. Daha yepyeni. Elbiselerimden çantalarımdan da verdim. Ama gelgelelim, İstanbul’a dönünce, burdaki kız kardeşimle dedikodumu yapmışlar. Ben İstanbul’a gidince benim yüzümden paraları bitmiş, bütün harçlığını benim yüzümden harcamış. Bir gün dışarı çıktık sadece bu arada onda da yemek bile yemedik. Çünkü geç kahvaltı yapmıştık.
Arkamdan cimri mi dememişler, ayakkabıyı al at demiş burdakine ben giymem mi dememiş. Halbuki evimde denedi ben giyerim dedi. Burdaki kız kardeşim oğluna kaldırmış çünkü ayakkabı numaralarımız bir ve spor ayakkabı erkek için de uygundu. İşte şu kadar maaş alıyor parasını ne yapıyor mu dememişler. 8 kardeşiz hangi birine yetişeyim ben bilemedim. Bir ara Enistem evimden bir parfüm almıştı, onun dedikodusunu ben yapmışım gibi göstermiş İstanbul’daki. Kendi eşinin yanında ben demişim ki diğer enistem benim odamdan parfüm almış ben bekar biriyim odamda ne işi var demişim ki asla böyle bir muhabbet geçmedi hele ki enistemin yanında asla konuşmam böyle bir şey.
Burdaki kız kardeşim sakın ona söyleme bunları senle konuşmam dedi. Bana onun söylediklerini söyleyip ona söyleme boşver ama bir daha da yapmazsın bir şey dedi. Anneme anlattım ağlayarak, ortalığı karıştıran burda yaşayan, İstanbul’daki ile konuş olay kesin farklıdır dedi ama benim hayatımla ilgili anlattıklarımı da burdaki biliyor. Yani konuşulmuş arkamdan. Öyle zoruma gidiyor ki. Kardeşlerim de böyle yapıyorsa kime güveneceğim diye. Asla beklemiyordum. Aklımdan çıkmıyor.
Siz olsanız arar hesap sorar mıydınız. Hesap sorsam da bir daha konuşmak içimden gelmeyecek.
Ben dile getirmek istemedim.Ama bu tarz kardeş ilişkilerinin altından hep anne çıkıyor.Anne zatennl bencil olmasa diğer kızları arar bı hesap sorardi
Hepsi zaten anne ile de dedikodu yapıyordur. Haberi vardır herşeyden. Ne biçim konuşuyorsunuz diye uyarmamistirBen dile getirmek istemedim.Ama bu tarz kardeş ilişkilerinin altından hep anne çıkıyor.
Milyonlar kazanmıyorsunuz.Altınüstü bi arabanız var kime ne diye destek olmaya çalışıyorsunuz zorla.Evlendilerse herkes kendi imkanıyla yaşayacak.Herkes çocuğunu düşünsün.Siz evlendiğinizde kimse sizi bu kadar düşünmeyecek.kardeşinizde olsa borç verdiyseniz alın.Nasıl alıştırırsanız öyle gider.Siz onların gözünde paraalr içinde yüzen bekar hiçbir borçu ihtiyacı olmayan birisiniz.Bu saatten sonra kendi hayatınıza bakın .Kimseye(kardeş aile dahi) birikimizden bahsetmeyin.Borcum var diyin.Biraz uzaklaşın.Kendinize harcayın yaa.Gezin tozun kardeşsiniz diye her şeyi sineye çekmek zorunda değilsiniz.Mesafenizi koyun biraz.Bırakın onlar kardeşimiz bizden uzaklaştı ne oldu acaba diye düşünsünlerMerhaba arkadaşlar. Bir konuda danışmak istiyorum. 2 haftadır çok üzgünüm. Biz 5 kız kardeşiz. Birimiz boşandı. Ben bekar diğerleri evli. Evlilerden büyüğüm. Evde tek okuyan benim. Öğretmenim. Elimden geldiğince onlara da yetişmeye çalışıyorum. 7 yıl boyunca babama yardım ettim. Artık kendim için de bir şeyler yapacağım diyerek araba aldım krediyle. Zaten evim kira ve kişisel harcamalarım da eklenince ancak yetiyor bana.
Konuya gelecek olursak aynı ilde yaşadığım kız kardeşime gidip gelirim. Durumları iyi olmadığı için yardım ederim. Hatta birikimimden biraz verdim ona. Sonra ödersin diye ama almadım da gün gelir evlenirsem takı alırsın ödesiriz dedim ki kendini kötü hissetmesin, çünkü illa biriktirecem ödeyecem diyordu.
Neyse ben yaz tatilinde istanbuldaki kız kardeşimin yanına gittim. 6 yıl olmuştu gitmeyeli. Ben ordayken elimden geldiğince yardım ettim çocuklara harcama yaptım. Ama eve bir alışveriş yapmadım. Kız kardeşime verdim harçlık olarak. Hediyeler aldım falan. Bunları söylüyorum ki arkamdan konuşulanlar bunlarla ilgili.
Sonra kız kardeşim yanıma geldi gezdirdim, nereye gitmek isteseler bıraktım aldım. Sonra köye gitmeleri gerekiyordu onları aldım yine köye bıraktım falan. Asla bunların lafını edecek biri değilim. Severim de yardım ettmeyi. Bu İstanbul’daki kız kardeşime ayağıma olmayan ayakkabıları verdim. Daha yepyeni. Elbiselerimden çantalarımdan da verdim. Ama gelgelelim, İstanbul’a dönünce, burdaki kız kardeşimle dedikodumu yapmışlar. Ben İstanbul’a gidince benim yüzümden paraları bitmiş, bütün harçlığını benim yüzümden harcamış. Bir gün dışarı çıktık sadece bu arada onda da yemek bile yemedik. Çünkü geç kahvaltı yapmıştık.
Arkamdan cimri mi dememişler, ayakkabıyı al at demiş burdakine ben giymem mi dememiş. Halbuki evimde denedi ben giyerim dedi. Burdaki kız kardeşim oğluna kaldırmış çünkü ayakkabı numaralarımız bir ve spor ayakkabı erkek için de uygundu. İşte şu kadar maaş alıyor parasını ne yapıyor mu dememişler. 8 kardeşiz hangi birine yetişeyim ben bilemedim. Bir ara Enistem evimden bir parfüm almıştı, onun dedikodusunu ben yapmışım gibi göstermiş İstanbul’daki. Kendi eşinin yanında ben demişim ki diğer enistem benim odamdan parfüm almış ben bekar biriyim odamda ne işi var demişim ki asla böyle bir muhabbet geçmedi hele ki enistemin yanında asla konuşmam böyle bir şey.
Burdaki kız kardeşim sakın ona söyleme bunları senle konuşmam dedi. Bana onun söylediklerini söyleyip ona söyleme boşver ama bir daha da yapmazsın bir şey dedi. Anneme anlattım ağlayarak, ortalığı karıştıran burda yaşayan, İstanbul’daki ile konuş olay kesin farklıdır dedi ama benim hayatımla ilgili anlattıklarımı da burdaki biliyor. Yani konuşulmuş arkamdan. Öyle zoruma gidiyor ki. Kardeşlerim de böyle yapıyorsa kime güveneceğim diye. Asla beklemiyordum. Aklımdan çıkmıyor.
Siz olsanız arar hesap sorar mıydınız. Hesap sorsam da bir daha konuşmak içimden gelmeyecek.
Ben aklımda soru işaretleriyle yaşamaktansa yüzleşirdim.Bunları gelip anlatan da çok mataf değil ,hatta en suçlusu .Soğuk kanlı şekilde bağırıp çağırmadan ,sakince sorun.Ben onu yaptım ben sunu yaptım ardımdan bunları nasıl soylersın degıl de.Böyle böyle bir konuşma geçmiş nasıl oldu ne dedin ben senden de dinlemek istiyorum şeklinde.Cevabını dinleyin,tamam deyin yorum yapmayın kendinizi savunmaya kalkmayın ,sonra da bağlarınızı asla koparmayın.Sadece hakedene hakettiği kadar değer vererek hayatınıza devam edin.Merhaba arkadaşlar. Bir konuda danışmak istiyorum. 2 haftadır çok üzgünüm. Biz 5 kız kardeşiz. Birimiz boşandı. Ben bekar diğerleri evli. Evlilerden büyüğüm. Evde tek okuyan benim. Öğretmenim. Elimden geldiğince onlara da yetişmeye çalışıyorum. 7 yıl boyunca babama yardım ettim. Artık kendim için de bir şeyler yapacağım diyerek araba aldım krediyle. Zaten evim kira ve kişisel harcamalarım da eklenince ancak yetiyor bana.
Konuya gelecek olursak aynı ilde yaşadığım kız kardeşime gidip gelirim. Durumları iyi olmadığı için yardım ederim. Hatta birikimimden biraz verdim ona. Sonra ödersin diye ama almadım da gün gelir evlenirsem takı alırsın ödesiriz dedim ki kendini kötü hissetmesin, çünkü illa biriktirecem ödeyecem diyordu.
Neyse ben yaz tatilinde istanbuldaki kız kardeşimin yanına gittim. 6 yıl olmuştu gitmeyeli. Ben ordayken elimden geldiğince yardım ettim çocuklara harcama yaptım. Ama eve bir alışveriş yapmadım. Kız kardeşime verdim harçlık olarak. Hediyeler aldım falan. Bunları söylüyorum ki arkamdan konuşulanlar bunlarla ilgili.
Sonra kız kardeşim yanıma geldi gezdirdim, nereye gitmek isteseler bıraktım aldım. Sonra köye gitmeleri gerekiyordu onları aldım yine köye bıraktım falan. Asla bunların lafını edecek biri değilim. Severim de yardım ettmeyi. Bu İstanbul’daki kız kardeşime ayağıma olmayan ayakkabıları verdim. Daha yepyeni. Elbiselerimden çantalarımdan da verdim. Ama gelgelelim, İstanbul’a dönünce, burdaki kız kardeşimle dedikodumu yapmışlar. Ben İstanbul’a gidince benim yüzümden paraları bitmiş, bütün harçlığını benim yüzümden harcamış. Bir gün dışarı çıktık sadece bu arada onda da yemek bile yemedik. Çünkü geç kahvaltı yapmıştık.
Arkamdan cimri mi dememişler, ayakkabıyı al at demiş burdakine ben giymem mi dememiş. Halbuki evimde denedi ben giyerim dedi. Burdaki kız kardeşim oğluna kaldırmış çünkü ayakkabı numaralarımız bir ve spor ayakkabı erkek için de uygundu. İşte şu kadar maaş alıyor parasını ne yapıyor mu dememişler. 8 kardeşiz hangi birine yetişeyim ben bilemedim. Bir ara Enistem evimden bir parfüm almıştı, onun dedikodusunu ben yapmışım gibi göstermiş İstanbul’daki. Kendi eşinin yanında ben demişim ki diğer enistem benim odamdan parfüm almış ben bekar biriyim odamda ne işi var demişim ki asla böyle bir muhabbet geçmedi hele ki enistemin yanında asla konuşmam böyle bir şey.
Burdaki kız kardeşim sakın ona söyleme bunları senle konuşmam dedi. Bana onun söylediklerini söyleyip ona söyleme boşver ama bir daha da yapmazsın bir şey dedi. Anneme anlattım ağlayarak, ortalığı karıştıran burda yaşayan, İstanbul’daki ile konuş olay kesin farklıdır dedi ama benim hayatımla ilgili anlattıklarımı da burdaki biliyor. Yani konuşulmuş arkamdan. Öyle zoruma gidiyor ki. Kardeşlerim de böyle yapıyorsa kime güveneceğim diye. Asla beklemiyordum. Aklımdan çıkmıyor.
Siz olsanız arar hesap sorar mıydınız. Hesap sorsam da bir daha konuşmak içimden gelmeyecek.
yaptıkları çok ama çok ayıp. sizin yaptığınız da bir o kadar yanlış. kaç yaşına gelmişsiniz artık kız kardeşiniz bile olsa kimsenin mutluluğu için çabalamayın, bakın işte mutlu etmek istiyorsunuz sonucu ne oluyor nankörlük. demek ki yapmamalısınız, kendi hayatınıza odaklanmalısınız. mesela siz de bir hayat arkadaşı bulun, ya da öğretmenmişsiniz ne kadar güzel işinize odaklanın. artık kimseye yardım etmeyin. demek ki karşıdaki insan bundan anlamıyor. kendinize para harcayın sadece. fazla fedakarlık sadece nankörlük getirir.Merhaba arkadaşlar. Bir konuda danışmak istiyorum. 2 haftadır çok üzgünüm. Biz 5 kız kardeşiz. Birimiz boşandı. Ben bekar diğerleri evli. Evlilerden büyüğüm. Evde tek okuyan benim. Öğretmenim. Elimden geldiğince onlara da yetişmeye çalışıyorum. 7 yıl boyunca babama yardım ettim. Artık kendim için de bir şeyler yapacağım diyerek araba aldım krediyle. Zaten evim kira ve kişisel harcamalarım da eklenince ancak yetiyor bana.
Konuya gelecek olursak aynı ilde yaşadığım kız kardeşime gidip gelirim. Durumları iyi olmadığı için yardım ederim. Hatta birikimimden biraz verdim ona. Sonra ödersin diye ama almadım da gün gelir evlenirsem takı alırsın ödesiriz dedim ki kendini kötü hissetmesin, çünkü illa biriktirecem ödeyecem diyordu.
Neyse ben yaz tatilinde istanbuldaki kız kardeşimin yanına gittim. 6 yıl olmuştu gitmeyeli. Ben ordayken elimden geldiğince yardım ettim çocuklara harcama yaptım. Ama eve bir alışveriş yapmadım. Kız kardeşime verdim harçlık olarak. Hediyeler aldım falan. Bunları söylüyorum ki arkamdan konuşulanlar bunlarla ilgili.
Sonra kız kardeşim yanıma geldi gezdirdim, nereye gitmek isteseler bıraktım aldım. Sonra köye gitmeleri gerekiyordu onları aldım yine köye bıraktım falan. Asla bunların lafını edecek biri değilim. Severim de yardım ettmeyi. Bu İstanbul’daki kız kardeşime ayağıma olmayan ayakkabıları verdim. Daha yepyeni. Elbiselerimden çantalarımdan da verdim. Ama gelgelelim, İstanbul’a dönünce, burdaki kız kardeşimle dedikodumu yapmışlar. Ben İstanbul’a gidince benim yüzümden paraları bitmiş, bütün harçlığını benim yüzümden harcamış. Bir gün dışarı çıktık sadece bu arada onda da yemek bile yemedik. Çünkü geç kahvaltı yapmıştık.
Arkamdan cimri mi dememişler, ayakkabıyı al at demiş burdakine ben giymem mi dememiş. Halbuki evimde denedi ben giyerim dedi. Burdaki kız kardeşim oğluna kaldırmış çünkü ayakkabı numaralarımız bir ve spor ayakkabı erkek için de uygundu. İşte şu kadar maaş alıyor parasını ne yapıyor mu dememişler. 8 kardeşiz hangi birine yetişeyim ben bilemedim. Bir ara Enistem evimden bir parfüm almıştı, onun dedikodusunu ben yapmışım gibi göstermiş İstanbul’daki. Kendi eşinin yanında ben demişim ki diğer enistem benim odamdan parfüm almış ben bekar biriyim odamda ne işi var demişim ki asla böyle bir muhabbet geçmedi hele ki enistemin yanında asla konuşmam böyle bir şey.
Burdaki kız kardeşim sakın ona söyleme bunları senle konuşmam dedi. Bana onun söylediklerini söyleyip ona söyleme boşver ama bir daha da yapmazsın bir şey dedi. Anneme anlattım ağlayarak, ortalığı karıştıran burda yaşayan, İstanbul’daki ile konuş olay kesin farklıdır dedi ama benim hayatımla ilgili anlattıklarımı da burdaki biliyor. Yani konuşulmuş arkamdan. Öyle zoruma gidiyor ki. Kardeşlerim de böyle yapıyorsa kime güveneceğim diye. Asla beklemiyordum. Aklımdan çıkmıyor.
Siz olsanız arar hesap sorar mıydınız. Hesap sorsam da bir daha konuşmak içimden gelmeyecek.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?