İki sorunum var:
1.si : Genel anlamda iç huzuru olan, naif kibar olmaya çalışan, meseleleri kavga etmeden çözmeye çalışan biriyim.Ama sanırım eşime karşı bunu yapamıyorum. Örneğin yapma dediğim bir şeyi yapmışsa "off bin kere söyledim" deyip çıkışıyorum. Örnek vermek gerekirse bilgisayardan kaldırma dediğim bir dosyayı kaldırmış mesela eşim indirmek zaman alıyor ufak kızdım sandım ama eşime göre çok kızmışım bunu birinin yanında yapsam millet "aa eşine ne biçim davranıyor" dermiş. Ya diyeceksiniz ki bu herkeste olabilir ama ben her yerimle kızıyormuşum farkında değilim dilim yüzüm tavrım öyle oluyormuş ki sanki büyük bir şeymiş gibi hissettiriyormuşum. Bu sorunumun aslında küçük bölümüydü. Aslında bunu biraz biraz aştımkendi çabamla. Çok daha büyük olan sorunum:
2.si : Genel olarak iyi halim devam ediyor ediyor sonra bir an geliyor ki bir hayal kırıklığı örneğin, gözüm dönüyor. Etrafımdaki eşyaları kırıyorum, sinirden elime koluma zarar falan veriyorum. Örneğin, eşim biraz cimri biri, tamam kabul ettim ve elimden geldiğince tasarruflu davranıyorum. Ama luzumlu şeyleri bile alırken (örneğin beşik) o an laf etmese bile sonradan sen ne kadar savurgansın senin yüzünden birikim yapamıyoruz deyince..... bende kayış kopuyor. O an elimde bardak mı var gözüm dönüyor "ya sen nasıl bana bunu dersin nankör" diyorum aniden yere atıyorum kırıyorum, büyük hıçkırıklarla ağlıyorum ya da benzer şeyler. Keşke küsüp başka odaya gidebilsem... Beni tanıyan seven bir insan bana bunu nasıl der bunu bana nasıl yapar ben bu muameleyi hak etmiyorum gibi düşünceler aklımdan geçiyor o an. Uzatmayayım.
Artık kendimden bıktım, eşimde bıktı. Boşanmayı düşünüyoruz. Çünkü ben kavga etmeyi bile bilmeyen çirkef biriymişim. Onun için değil kendim için kendimi düzeltmek istiyorum. Yardım ederseniz, kitap önerisi ya da tecrübe falan memnun olurum, sevgiler.
