Evlenmeden önce kayınvalidemle aram çok iyiydi, beni çok sevdiğini sanıyordum, ben de onu anne gibi seviyordum. Evlilik süreçlerinde gerçek yüzünü gördüm, güle güle laf sokmaları, sürekli beni kullanması, oğlunu zaten kocası gibi görüyor. Neyse. Daha 8 aylık evliyim, son 1 aydır da kayınvalidemle arama mesafe koymaya çalışıyorum. Her gün arar, ne yaptığımı, ne yapacağımı sorar. Eşimden birinin geldiğini öğrenir, kaçta gelecek-gidecek, ne hazırlayacaksın vs her şeye karışır. Her şeyin içinde yani. İşte son 2-3 aydır bu sorulara doğru düzgün cevap vermiyorum, eşim eve çağırırsa ev dağınık toparlayamadım diyorum, eşim annesine gitmek isterse de genelde geçiştiriyorum (haftada bir illa gidiyorum) neyse. Evliliğimiz zaten çalkantılıydı, eşim evlendikten sonra ana kuzusuna dönüştü. Korkunç biri çıktı içerisinden. Tam evliliğimiz oturmaya başlar gibi, düzelir gibi olmuştu kayınvalidem meme kanseri tanısı aldı. Kayınvalidem zaten beni kullanmaya meyilli olduğundan (bir tane daha eltim var ama ondan hiçbşr şey istemez) gerekli gereksiz her işine ben koşturdum hastalık konusunda. Sadece doktor hasta gibi davranmayın, günlük işlerini, temizliğini yemeğini kenrisi yapabilir dediği için onu kendi haline bıraktım, bahanelerle gitmedim evine. Aralıklarla yemek gönderdim ama eskisi kadar işini yapmadım. Bu duruma çok sinirlendi, içindeki kötülük artık tamamen ortada, her fırsatta laf sokuyor. Ben normalde laf sokulsa da cevap veren birisi değilim, saygı gösteriyorum ona büyüğüm diye. Ama her konuda saldırganlaşmaya başladı. Dün akşam çok sabrımı taşırdı. Ben oraya kemoterapi öncesi yemeklerini yapmaya gittim, yemeği olsun evinde diye (ki yemek yapabilecek durumda olmasına rağmen asla yapmıyor, yemek yapmayı midesi kaldırmıyormuş). Otururken kendi annemle alakalı konu açıldı, annem de dul, babam ben küçükken vefat etmiş. Aska evlenmeyi de düşünmüyor (ki düşünebilir kimse karışamaz) bu benim kendi görüşüm değil sadece detay veriyorum. Annem kendi komşusuyla istanbula bir pazara gidecekti, ondan bahsettim. “Neden gidecek çeyiz mi düzüyor” apaçık annemin kendisine çeyiz mi düzdüğünü sordu (başka kardeşim yok). Ben bu lafına asla cevap veremedim, beynimden aşağı kaynar sular döküldü. Eşime söylesem “annem öyle bi şey demez, o anlamda demez” vs diyecek. Kendi içime attım. Bugün yine gittim kemoterapi sonrası, laf sokmaya yine devam etti. Çok yoruldum ya nasıl başa çıkacağım bilmiyorum. Biraz bugün soktuğu laflara cevap verdim, susmadım diye benim kedim üzerinden bile bana laf soktu “kediye de bi özgüven geldi son zamanlarda” falan diye. Bunun bir yolu yordamı yok mu arkadaşlar çok yoruldum nolursunuz
Daha yeni gerçekleşen başka bi laf sokması: Biz en çok nüfusa sahip şehirlerden birinde yaşıyoruz, şehrin merkezindeyiz. Köy ile alakamız yok. Bunlar köy hobisi edinmişlerdi, ben 2 haftalık gelinken yine bir şey diyemeyip fındık toplamaya falan gitmiştim. Ay uzattıkça uzatıyorum ama gerçekten köy tarla işini hiç sevmedim, o yüzden de eşime bir daha gelmeyeceğimi söylemiştim. Şimdi kayınvalidem hasta olduğu için karpuz vs ekilecekmiş, eşim ve abisi gidip ekebilir babasıyla. Neyse biz yine otururken “karpuz ekilecek ama sen mi gidersin kocan mı gşder bilmem” dedi şakayla karışık (çok alakasız) ben de “kocam gider ben gidemem” dedim, kocamın yanında bana “yemeye gelirsin ama” dedi gülerek. Ve eşim asla laf soktuğunu anlamıyor. Eve gidip “annen bana nasıl laf soktu gördün mü” dediğimde biz kavga ettik. Annesi asla kötü niyetle bir şey demezmiş, beni çok seviyormuş…
Bu arada kayınvalidem çok kurnaz, kocamın yanında sürekli bana sarılır, yılışık yılışık öper, aşkım bebeğim falan der. Ama bana sevgisi yok yani… böyel
ben kızsam, sürekli onlara gittiğimde aynı muameleyi görüp gece uykularımı kaçırsam bile hsta diye, büyük diye saygı gösteriyorum ama yaranılmıyor. Öyle haklısınız ki. Denyeceğim çok teşekkür ederim 
allaha havale ediyorum…
