Sonunda konuyu açtım. Bayramda ki bu rezalet son noktamı koymama sebep oldu. Herkese merhaba, konuyu açıp açmamakla çok kararsız kaldım fakat danışacağım ve akıl alacağım pek kişi olmadığı için sizden önerilerinizi almak istiyorum. 2 buçuk yıllık evliyim. Eşimle severek evlendik. Annesi kendi memleketinden biriyle evlendirmek istiyormuş beni hiç istemedi bugüne kadar. Yalnız ben bu kadar düşman olduğunu bilmiyordum?! Yüzyüze münakaşamız tartışmamız olmadı. Hep suratı asıktı pek konuşmazdık soğuk davranırdı. Görümcem ise aşırı iğneleyici konuşan her iki lafında bir laf sokan, herşeyimize karışan, sürekli dolduruşa getiren bir tip. Kendisine ilk başlarda çok iyi davranırdım baktım karşılık yok bende soğuk davranmaya basladım. Ben saygımdan kusur etmezdim hiç. Eşim ailesine çok düşkündür aman sakın hep düzgün davran gözlerine gir vs oldu. Ben onların yemeklerni öğrendim (başka kültürleri var orta asyalılar) eşim için. Ama hiç gözlerine giremedim.
Bütün çocuklarına ev almışlar, sadece bizim evimiz yok. Alacağız dediler evlenmeden. 2 buçuk yıl oldu hala almadılar. Bizde 1+1 evde oturuyorduk. Almıcaklarsa 2+1 eve geçelim dedik çocuk düşünüyorduk.( Bu arada bekleyin ev alacağız diye vaadte bulunuyorlar biz o yüzden ümitlenip bekliyoruz) 1 ay önce evimiizi tuttuk. Bayramın 1.günü ailesine gittik herkeste bir tavır? Neyse hiç bozuntuya vermedik 3 saat oturduk tam giderken kv eşime söylenmeye başladı
"Bu ne acele evin ne acelesi vardı, hep başına buyruk davranıyosun ailenin lafını dinlemiyosun, dikbaşlısın ben seni büyüttüm sen tek değilsin vs vs... En son evlendikten sonra böyle oldun " dedi ve eşim çıldırdı bağırmaya başladı.
Ben şok tabiki köşede sessizce dinliyorum. Eşim bağrıdıktan sonra kv eşimin üstüne yürüdü kendinden geçerek ve ağlayarak?!?!?
O esnada görümcem üstüme yürümeye başladı "noluyo eşin neden dolmuş böyle ne dolduruşa getirdin " diye bağırarak benm üstüme yürüdü. "Ne bağırıyosun be ne dolduruşu bana bağıramazsın" diyerek bende bağırdım.
Eşim o esnada kendini kaybetmiş şekllde hala annesine bağırıyor... Kv bana dönüp üstüme yürüdü " sen oğlumu böyle yaptın senden sonra değişti herşey senin yüzünden oldu" dedi. Ben dondum kaldım çantamı alıp ben gidiyorm dedim.
Eşim durdurdu ağlamaya başladım. Bir sürü münakaşadan sonra eşim ile evi terkettik. Herkes salya sümük ağlıyor kendilerini acındırıyorlar...
Şimdi özet ile eşimin ailesi beni hiç istememişler düşmancasına tamam istemediklerini biliyordum ama huzursuzluk çıkarıp yuvamı bozacak kadar düşman gibi davranacaklarını beklemiyordum. Ev de bu yüzden almıyorlar. ( Almasınlar umrumda değil) ufak bir kararı bile onlara sorup yapmamızı istiyorlar. Sormadığımız an olay oluyor. Onlara göre bu tavrımız kafamıza göre buyrukluk onlara göre bu çok yanlıs her adımımızdan haberleri olacak. (Eşim 30 ben 26 yaşındayım ) Kısacası böyle bir ailesi var. Hepsi fitne fesat ne yazıkki. İlk defa böyle bir olay yaşıyorum neye uğradığmı şaşırdım. Bundan önce görümceyle münakaşa yaşamaştık ama böylesi hiç olmamaıştı.
Eşim bana hak veriyor vermesine ama özür dilerlerse barışırsın değilmi diyor. Ben ise" hayır asla barışmam , o senin ailen sen giidip gelebilirsin ama benden sakın birşey bekleme beklediğin an boşanırız" diyorum.
Ailemede konuyu anlattım. Annem zor tutuyor kendini aramamak için. Eşim gerçekten çok üzgün gece boyunca ağladı. Ailesinden hiç yüzü gülmedi bunca zaman ama "tozda kondurmuyor". Bu durumda ne yapacağımı bilmiyorum.
Tüm whatsap gruplarından çıktım. Annem arayıp olay çıkarırsa arkamda ailemin olduğunu anlarlar diyorum. Bi yandan diyorum ki hiç aramasın onların seviyesini düşüpte ağız dalaşına girmesin. Zaten ben bundan sonra kesınlikle görüşmicem.
Kafam çok karışık bu durumda boşanmak en mantıklısı geliyor çünkü yarın birgün çocuk olduğunda mutlaka yüz yüze geleceğiz veya eşimi doldurup yuvamı bozarlar diye çok korkuyorum.
Eşim özürlerini diledikten sonra affetmemi eskisi kadar olmasada gidip geliriz diyor. Tatsızlık olmasın derdinde. Ama ben bunu yapamam. Eş tarafı ile kesinlikle görüşmeyip yuvasını yürüten varmı? Yorumlarınza gerçekten ihtiyacım var.
Ballikko bu işlerin sonu yok. Sizin değil, ülkemizin çok büyük bir sorunu. Görümce kim oluyor da sizin üstünüze yürümeye cesaret edebiliyor. Bu cesareti Eşinizinden alıyorlar ne yazikki. Eşiniz de geleceğe yönelik özür gelirse affedersin derdine düşmüş. 1. Eşinizin suasamada düşünecegi en son şey bu olmalıydı. Anında hadlerini bildirmesi gerekirdi. 2. Bu kv ve gorumceden gelecek özur asla samimi bir özür olamaz. Hadsizler çünkü. Çocuk olana kadar rol yapabilirler sadece. Sonra cocuk var nasılsa bişey yapamaz diyip onların sistemli psikolojik şiddetiyle ugrasirsiniz. İş kocanizda bitiyor ama onda da o yüreği göremedim ben. Tabi siz onda o yürek var diyorsaniz; Çocuk için acele etmeyin. Insanlar degismez ama yine de emin olmak istiyorum bir isik goruyorum diyorsaniz, cocuk dusunmeyi uzun bir sure erteleyın derim.
