- 28 Mart 2023
- 2.799
- 2.576
- 63
- 31
Merhaba hanımlar. Belki benim derdimi nimet sananlar olacaktır ama bilemiyorum yine de beni rahatsız eden şeyler var.
4 yıl oldu evleneli. 3 yaşında bir oğlum ve 1 aylık bebeğimiz var. Evlenince kendi aileme yakın bir yerde oturmak istedim çünkü bebek olunca ailem destek olur diye düşündüm gerçi tek sebep bu değil burayı beğeniyorum. Eşim de beni kırmadı ki zaten kendi de bizim oturduğumuz muhiti beğenirdi. Onun ailesinin oturduğu semt sosyo-kültürel anlamda pek iyi değil gündüz bile pek tekin değil, sürekli hırsızlık olur, magandadan geçilmez vs. Niye anlattım bunu çünkü ben ev hanımıyım çocuklarımı hergün parka götürürüm güvenli düzgün bir yerde oturalım dedim. Eşim devlet memuru, tayin isterken kayınvalidemlerin otutduğu semti yazdı en azından öğle arası uğrarım, bildiğim yer diyerek.
Neyse asıl konum şu ki kv, kp ilk oğlum doğduğundan beri hiç bana gelmez hep siz gelin der. Gidince de birkaç gün kalmamızı ister. Ben açıkçası bu durumdan memnundum ve haklılar sonuçta onlardan uzakta oturmayı biz istedik derdim. Ama düşününce artık sıkılmaya başladım sürekli torunu özlüyorlar sevdirmek için götürüyoruz resmen ve ikinci oğluma hamile kalınca gitmek istememeye başladım, dışarı pek çıkılacak yer yok eve tıkılı kalıyorum, ev kalabalık (eşimin abisi ve ablası bekar, aynı evdeler) biz de rahat edemiyoruz diye. Artık bayramdan bayrama gider olduk. Ben hamileyken oğluma bakmakta zorlanmaya başladım bulantı kusma ve tansiyon düşüklüğünden sürekli yattım ilk aylar, benim ailem geldi bana yardımcı oldu oğlum çok hareketli ve gerçekten zor bir çocuk. Aşısı olur aile hekimine, sıkılır parka götürür ailem ve hep seve seve yaparlar, ben arkadaşıma gideceğim zaman annem babam bize gelir oğluma bakar ki iki ayda bir kere falan anca çıkarım. Kendileri der çık gez çocuğa bakalım biz diye asla ben talep etmem haklarını ödeyemem. Ama kayınvalidem asla bana gelmez, ister ki biz torun sevdirmeye onlara gidelim. Hiç bir şeye ihtiyacın var mı demez. Evet onların olduğu yere taşınmayı ben istemedim ama eşim hergün işe oraya gidiyor 15 dakika arabayla mesafe. bir gün olsun akşam bizi de al eve dönerken demez. Bunu niye diyorum; otobüsü, metroyu bahane ederdi eskiden uzak vs derdi e araba var eşimin altında hergün gidip geldiği yol iki senedir orda çalışıyor getirsin sizi yok biz gideceğiz illa.1 aylık lohusayım daha bir gün gelip bir tas çorba yapmışlığı yok ama hazır yapılmış çocuğu sevmeye ayağına gitmemizi ister. Bilen bilir bebek arabası, puset, bebek çantası cart curt iki çocukla bir yere gitmek altınızda araba da olsa kavimler göçü gibi olur. Daha dikişlerim iyileşmemiş bu halde gelmemi bekliyorlar hala. sezaryen dikişlerim var, oğlum çok yaramaz, bebek sürekli ağlıyor ilk günler annemde kaldım sonra eve döndüm ama çok yıprandım. Zorunda değiller, kendi ailem de zorunda değil sonuçta biz iki çocuk sahibi olmayı kendimiz tercih ettik bunun bilincindeyiz ama ne bileyim ya insan zor zamanda destek olmuyorsa iyi zamanlarda da hiç olmasın bence. Haklı mıyım onu da bilmiyorum. Ağrısız başıma dert mi arıyorum yoksa?
4 yıl oldu evleneli. 3 yaşında bir oğlum ve 1 aylık bebeğimiz var. Evlenince kendi aileme yakın bir yerde oturmak istedim çünkü bebek olunca ailem destek olur diye düşündüm gerçi tek sebep bu değil burayı beğeniyorum. Eşim de beni kırmadı ki zaten kendi de bizim oturduğumuz muhiti beğenirdi. Onun ailesinin oturduğu semt sosyo-kültürel anlamda pek iyi değil gündüz bile pek tekin değil, sürekli hırsızlık olur, magandadan geçilmez vs. Niye anlattım bunu çünkü ben ev hanımıyım çocuklarımı hergün parka götürürüm güvenli düzgün bir yerde oturalım dedim. Eşim devlet memuru, tayin isterken kayınvalidemlerin otutduğu semti yazdı en azından öğle arası uğrarım, bildiğim yer diyerek.
Neyse asıl konum şu ki kv, kp ilk oğlum doğduğundan beri hiç bana gelmez hep siz gelin der. Gidince de birkaç gün kalmamızı ister. Ben açıkçası bu durumdan memnundum ve haklılar sonuçta onlardan uzakta oturmayı biz istedik derdim. Ama düşününce artık sıkılmaya başladım sürekli torunu özlüyorlar sevdirmek için götürüyoruz resmen ve ikinci oğluma hamile kalınca gitmek istememeye başladım, dışarı pek çıkılacak yer yok eve tıkılı kalıyorum, ev kalabalık (eşimin abisi ve ablası bekar, aynı evdeler) biz de rahat edemiyoruz diye. Artık bayramdan bayrama gider olduk. Ben hamileyken oğluma bakmakta zorlanmaya başladım bulantı kusma ve tansiyon düşüklüğünden sürekli yattım ilk aylar, benim ailem geldi bana yardımcı oldu oğlum çok hareketli ve gerçekten zor bir çocuk. Aşısı olur aile hekimine, sıkılır parka götürür ailem ve hep seve seve yaparlar, ben arkadaşıma gideceğim zaman annem babam bize gelir oğluma bakar ki iki ayda bir kere falan anca çıkarım. Kendileri der çık gez çocuğa bakalım biz diye asla ben talep etmem haklarını ödeyemem. Ama kayınvalidem asla bana gelmez, ister ki biz torun sevdirmeye onlara gidelim. Hiç bir şeye ihtiyacın var mı demez. Evet onların olduğu yere taşınmayı ben istemedim ama eşim hergün işe oraya gidiyor 15 dakika arabayla mesafe. bir gün olsun akşam bizi de al eve dönerken demez. Bunu niye diyorum; otobüsü, metroyu bahane ederdi eskiden uzak vs derdi e araba var eşimin altında hergün gidip geldiği yol iki senedir orda çalışıyor getirsin sizi yok biz gideceğiz illa.1 aylık lohusayım daha bir gün gelip bir tas çorba yapmışlığı yok ama hazır yapılmış çocuğu sevmeye ayağına gitmemizi ister. Bilen bilir bebek arabası, puset, bebek çantası cart curt iki çocukla bir yere gitmek altınızda araba da olsa kavimler göçü gibi olur. Daha dikişlerim iyileşmemiş bu halde gelmemi bekliyorlar hala. sezaryen dikişlerim var, oğlum çok yaramaz, bebek sürekli ağlıyor ilk günler annemde kaldım sonra eve döndüm ama çok yıprandım. Zorunda değiller, kendi ailem de zorunda değil sonuçta biz iki çocuk sahibi olmayı kendimiz tercih ettik bunun bilincindeyiz ama ne bileyim ya insan zor zamanda destek olmuyorsa iyi zamanlarda da hiç olmasın bence. Haklı mıyım onu da bilmiyorum. Ağrısız başıma dert mi arıyorum yoksa?