- 25 Ocak 2015
- 16
- 4
- 38
Merhaba Arkadaşlar,
Şöyle özetlemeye çalışacağım durumumu, Ben 11 aylık evliyim eşimle istanbul da aynı iş yerinde tanıştık ve biririmizi çok severek evlendik Allah'a şükür hala da seviyoruz evliliğimizin ilk 6 ayı istanbul da geçti benim ailem ve tüm çevrem de istanbul da ama eşimin işi gereği ankaraya taşınmak zorunda kaldık bu arada ben doğma büyüme istanbuldaydım her neyse, eşimin ailesi de kırıkkalede ankarada da kardeşleri var biri doktor burada evli diğeri de üniversite okuyor, Taşındığımızda hiç bir problem yoktu onu çok sevdiğim için onunla her yere gitmeye hazırdım ve razıydım ama arkadaşlarımdan ailemden ve denizden uzaklaşmanın bana bu kadar koyacağını hiç düşünmemiştim çok yalnız hissetmeye başladım kendimi o eski neşem bıcır bıcırlığım kalmadı ayrıca eşimin ailesi de her hafta sonu bizde ya kardeşleri ya hepsi hep onlarla bi aktivite içindeyiz ve ben çalışan bi bayanım eşimin evde bana hiç desteği yok herşeyin üstesinden kendim gelmeye çalışıyorum yemek ütü temizlik vs ailesi de biraz pasaklı benimde yalnızca hafta sonlarım var evime ayırabildiğim iki kız kardeşi daha var 19 yaşında ikisi de ama inanın bılaşık makinasına bardak koymayı bilmiyorlar ve ben hem onların peşinde dönmekten hem evimin işini yapmaktan çok yoruluyorum, Allah razı olsun eşimin ailesinden yana hiç bi şikayetim yok çok iyi insanlar çok seviyorum onları ama evimde rahat etmek işlerimi halledebilmek istediğimden ve kapalı bi bayan olduğumdan işten eve geldiğimde üstümü başımı değiştirip rahat rahat oturup uzanıp dinlenmek istediğimden onların bize gelmesinden rahatsız olmaya başladım kalmalı gelmeseler hiç problem değil ama kalmalı geliyorlar hep ve çok sıkıldım bıktım. kendi ailemi yanlızca ramazan bayramında görebildim ve evime daha bir kere geldiler annem çalışıyorum diye gelmiyor sen kendine anca yetersin diye ama onun ailesi böyle düşünmüyor kardeşlerimi bile göndermiyor annem düşünün.
yani işin özü sizce ben bencillik mi yapıyorum eşimi mi üzüyorum onları istemeyerek tabi eşime bişey demiyorum ama yüzüm ister istemez düşüyor ona karşı o eski bıcır bıcır tavrim kalmıyor böyle olunca çalışmasam hiç sıkıntı değil çalıştığım için çok yoruluyor ve bunalıyorum, bana bi akıl verin dostlar napmalıyım?
Şöyle özetlemeye çalışacağım durumumu, Ben 11 aylık evliyim eşimle istanbul da aynı iş yerinde tanıştık ve biririmizi çok severek evlendik Allah'a şükür hala da seviyoruz evliliğimizin ilk 6 ayı istanbul da geçti benim ailem ve tüm çevrem de istanbul da ama eşimin işi gereği ankaraya taşınmak zorunda kaldık bu arada ben doğma büyüme istanbuldaydım her neyse, eşimin ailesi de kırıkkalede ankarada da kardeşleri var biri doktor burada evli diğeri de üniversite okuyor, Taşındığımızda hiç bir problem yoktu onu çok sevdiğim için onunla her yere gitmeye hazırdım ve razıydım ama arkadaşlarımdan ailemden ve denizden uzaklaşmanın bana bu kadar koyacağını hiç düşünmemiştim çok yalnız hissetmeye başladım kendimi o eski neşem bıcır bıcırlığım kalmadı ayrıca eşimin ailesi de her hafta sonu bizde ya kardeşleri ya hepsi hep onlarla bi aktivite içindeyiz ve ben çalışan bi bayanım eşimin evde bana hiç desteği yok herşeyin üstesinden kendim gelmeye çalışıyorum yemek ütü temizlik vs ailesi de biraz pasaklı benimde yalnızca hafta sonlarım var evime ayırabildiğim iki kız kardeşi daha var 19 yaşında ikisi de ama inanın bılaşık makinasına bardak koymayı bilmiyorlar ve ben hem onların peşinde dönmekten hem evimin işini yapmaktan çok yoruluyorum, Allah razı olsun eşimin ailesinden yana hiç bi şikayetim yok çok iyi insanlar çok seviyorum onları ama evimde rahat etmek işlerimi halledebilmek istediğimden ve kapalı bi bayan olduğumdan işten eve geldiğimde üstümü başımı değiştirip rahat rahat oturup uzanıp dinlenmek istediğimden onların bize gelmesinden rahatsız olmaya başladım kalmalı gelmeseler hiç problem değil ama kalmalı geliyorlar hep ve çok sıkıldım bıktım. kendi ailemi yanlızca ramazan bayramında görebildim ve evime daha bir kere geldiler annem çalışıyorum diye gelmiyor sen kendine anca yetersin diye ama onun ailesi böyle düşünmüyor kardeşlerimi bile göndermiyor annem düşünün.
yani işin özü sizce ben bencillik mi yapıyorum eşimi mi üzüyorum onları istemeyerek tabi eşime bişey demiyorum ama yüzüm ister istemez düşüyor ona karşı o eski bıcır bıcır tavrim kalmıyor böyle olunca çalışmasam hiç sıkıntı değil çalıştığım için çok yoruluyor ve bunalıyorum, bana bi akıl verin dostlar napmalıyım?
