- 16 Ağustos 2016
- 3.700
- 9.376
- 158
- Konu Sahibi Latinachica
- #61
Ama bu şekilde karamsar ve kendinizi sevmemenizin bir nedeni de bence yetişme tarzınız ve ailenizden kaynaklı. Ee abla da bu ailenin bir üyesi olduğu için açıkçası dediğine çok şaşırmadım. Normal standartlarda her abla kardeşini sever, eğer sizin ablanızda böyleyse sizi seviyordur ama sevginin nasıl gösterilmesi gerektiğini bilmiyordur. Hani incitmekten korkmaz mı dediniz ya o bu davranışın incittiğinin farkında bile değildir ki (tekrar söyleyeyim kardeşine nefret duymayan, kardeşinin seven normal bir ablaysa). Düşünme şeklimiz hislerimizi belirler. Siz içten içe kendinizi kötü hissettiğiniz için duyduğunuz o cümle derinden kötü hissettirmiş.
Duvara istediğiniz en kaliteli boyayı sürün ya da çiçekli çok güzel desenleri olan kağıtlarla kaplayın ama duvar yine duvardır değil mi? Aileniz içinde böyle düşünün, bilmiyorlar sevginin nasıl gösterileceğini. Bunu kendi içinizde kabul edin. Onlar sevseler bile sevgiyi göstermeyi, incitmeden sevmeyi, verdiği değeri göstermeyi bilmiyorlar. Ablanızın söylediğine kırılıyorsanız kırıldığınızı ifade edin güzel bir dille. Sessiz kalıp gözlerine bakarak hal ve hareketlerinizden sizi kırdığını anlamasını beklemeyin. Bu anlayışta biri değil belli ki. Baktınız güzelce söylediğiniz halde anlamıyorsa laftan anlamıyorsa siz kendinizi toparlayana kadar zarar görmeyeceğiniz sıklıkta bir iletişim kurun. Bunu deme nedenim kısır döngünün içinde olmanız. Aynaya baktığınız kadını sevmiyorsunuz. Sevmek için, değerli olduğunuzu bilmek için birilerinin sizi sevmesine ve değerli olduğunuzu size hissettirmesine ihtiyaç duyuyorsunuz. Ama zaten belli ki abla, aile o sevgiyi verebilecek nitelikte değil. Seviyorlardır ama nasıl sevileceğini bilmiyorlardır. Onlarda büyüklerinden böyle görmüşlerdir. O yüzden kendi içinizde öfkeniz onlara karşı varsa affedin. Sonra kendinize olan öfkenize dönün. Biz neye çok maruz kalırsak onu benimseriz ve bir süre sonra iç sesimiz o olur. Mesela küçükken hep kontrol altında olursak ya da başarılarımız görünmez eksikliklerimiz çok görünürse ee sürekli bunu öğrenirsek doğal olarak büyüdüğümüzde artık içimizdeki ses de böyle olacak. Acaba yapabilecek miyim, acaba bu sınavı kazanabilecek miyim, ya ben yapamam ki, ben oraya tek başıma nasıl gideceğim gibi ya da benzer olumsuz sesler duyacağız. Bu sesler tv sesini kısar gibi kumandayla biranda kısacağımız sesler değil. Şöyle düşünün içinizde iki ses var biri iyi biri kötü. Bu olumsuz sesler son sese yakın açılmış, diğer yanda hani yorumlardan birinde küçük cılız bir ses duyuyorum demişsiniz ya o da iyi ses işte. Kumanda sizin elinizde. Doğumunuzdan itibaren belli bir yaşa gelene kadar etrafınızdakilerin etkisiyle kötü sesin seviyesi arttırılmıştı kumanda sizde değildi, kumanda sizin elinize geçince de bildiğiniz ve gördüğünüz yoldan devam edip o olumsuz sesi duyuyorsunuz haliyle. Şimdi ise biraz da iyi olanı yönlendirin zamanla o cılız dediğiniz ses kötü sesi bastıracaktır. Kendinizi nasıl seversiniz diye bir formül maalesef ben de bilmiyorum. Ama öneri olarak nacizane şunları söyleyebilirim. Bu psikoloji alanda kişinin kendisini fark edeceği çok güzel kitaplar mevcut. Onları mutlaka okuyun, iyi bir terapistle devam edin. Sizi aşağılayıcı şekilde davranan etrafınızda kim varsa eğer iletişiminizi bitiremiyorsanız mesafe koyun. Mesafe koyamayacağınız kadar yakınlarsa onların o söylediği saçma sapan sözlerin bir değeri olmadığını bilip bir kulağınızdan girip diğer kulağınızdan çıkmasını sağlayın. İnanmasanız bile bunu iki ay boyunca deneyin: Aynaya bakarak kendinizi sevdiğinizi, kendinizi çok değerli gördüğünüzü söyleyin her gün. Size iyi gelen bir hobi var mı, gitmek istediğiniz bir kurs var mı? Bunlar biraz daha iyi hissettirir, yeni bir ortama girmek daha iyi hissettirir. Yapmak isteyip de çekindiğiniz için yapmadığınız şeyler var mı, onları yapmak adına bir adım atsanız nasıl olur?
