Ben değiştim
Çocukluk insan hayatında çok önemli ama artık yetişkinim. Çocukken ebeveynlerimin yaptığı hatalara ağlayacak, kendime acıyacak kadar çok zamanım yok. Yıllardır psikoloji okurum, insan sadece çocukluğuna göre şekillenmiyor, bu ara topluma pompalanan Gülseren Budayıcıoğlu görüşünden başka ekollerde var dünyada inanın
ayağa kalkın ve yolunuza devam edin, geçmiş geçmişte kaldı, değiştiremezsiniz o yüzden geleceğe dönün yüzünüzü. Kendime bunları telkin ettim hep, evet berbat bir çocukluk yaşadım, hak etmediğim bir sürü olay yaşadım ama hepsi geçmişte kaldı. Bugün yaşayan güçlü kadının tecrubeleri oldular, beni pişirdiler acılarım, böyle düşünün. Ömrün en güzel yıllarındasınız, zehir etmeyin kendinize, gülümseyin
Katılıyorum.
Ben de kötü ve sevgisiz bir cocukluk yaşadım.
Narsist sayılabilecek bir annem var kurban olarak beni ve bir diğer kizkardesimi seçtiğini düşünüyorum.
Çünkü biz sessiz, sakin ve karşılık vermeyen karakterdeyiz.
Diğer dördüne de yaptı ama bize yaptığı kadar yapmadı.
Hakaret, aşağılama ve sıfır sevgi.
Sıfır sevgi diyorum çünkü bana sarıldığını, başımı oksadigini hiç hatırlamıyorum..
Baba deseniz yok.
Hiç yok.
O da sarilmazdi.
Az birsey olsa bagirirdi yerimizden ziplardik.
Ha dövmediler sağolsunlar!
Ama psikolojik olarak dovmekten beter ettiler.
Yine hayret ediyorum ne kadar olgun bir cocukmusum.
Kendine yeten, çalışkan, tek başına birçok şeyin üstesinden gelen.
Başka anne baba olsa tepelerinde gezdirir indirmezdi.
Ama bütün bunlar beni ben yaptı diye düşünüyorum.
Hiçbir zaman neden diye sormadım.
Çünkü işin içinden çıkılmaz.
Elbette ruhen çok darlandigim zamanlar oldu.
Ama o zaman onları yaşamamış olsam şuan ki ben olmayacaktim.
Ve şuan ki "BEN" i de çok seviyorum.
Ve çok memnunum.
Anlaşıyoruz bir güzel.
Unut, umursama ve yoluna devam et diyorum.
Kendim hata yapıyorsam da; ki insanız yani illaki olur hatamız, o zaman da ondan çıkardığım dersle yoluma devam ediyorum.
Bir daha tekrarlamamak için kulağıma küpe yapıyorum.
İyileşmek istedim, kendi içimde savaşlarım oldu ve ben kazandım.
Bu kadar.
ben hayatimi o kadar sevdim ve romantiklestirdimki yalnizligi her seyden cok sevmeye basladim. o yuzden artik tekken sıkıcı isler yapiyorum ki sosyallesmeyi sevebileyim:) ama yalnizliktan keyif almayan biri icin harika fikir. 
hep olumsuza odaklanan biri olarak odak noktasi nerde eksigim gedigim var orda. Yani dusunce bazinda tabi belki gercekte bu boyle bile degildir
