- 20 Ağustos 2014
- 3.435
- 9.511
- 358
- Konu Sahibi Nastasya flipovna
-
- #41
Lohusalığım öncesinde bu tarz şeyleri çok duydum zaten, ama annesidir seviyor diye umursamamıştım, işin bu kadar büyüyeceğini hesap edemedim.Bir seferinde eşim telefon edip hazırlan seni yemeğe götüreceğim dedi, giyindim süslendim geldi aldı, tam kırtasiyeden bir şey alıp yemeğe geçeceğiz annesinden bir telefon, oğlum gelmeyecek misiniz? oysa yemekten sonra uğrayacaktık.Direksiyon ne ara bana hiçbir şey demeden annesinin evine kırıldı anlayamadım.Bana verdiği yemek sözü yalan oldu.Eve gidince tartıştık, neden beni kandırıyorsun madem dedim cevap yine ilginçti "annem annesini kaybetti, yanında olmak istedim kendini çok yalnız hissediyordur, kıyamadım"dedi.Bu arada kv annesi öleli de bir yılı geçmişti.Ona kıyamadı ama bana kıydı.Şimdi son lohusalıktan sonra bunlar da dağ gibi büyüyor aklımda.Cidden yardım alsam iyi olacak.Ben de yeni evlendiğimde eşimin annesi her gün yemeğe çağırıyordu. Ama iyi niyetliydi ikimiz de aynı işyerinde çalışıyoruz yemeğinizi yiyin evinize öyle geçin derdi. Ben de sinirlendim her gün gitmek istemiyorum dedim. Eşim de gitmezsek annem kahrından uyuyamaz demişti. Gidersek ben kahrimdan ölürüm dedim. Eşimin o sözünü hala unutamadim üç yıl oldu nerdeyse. Siz çok daha ağırını yasamissiniz unutmak çok zor. Destek alsanız iyi gelir belki.
İnsallah duzelirVerdiği sözleri tuttu, gerçekten gözle görülür şekilde değişti, annesiyle uzun süredir hiç görüşmüyorum zaten.Yaptığı şeyleri vurdumduymazlıktan yaptığını düşünmüyorum.Kasıtlı bana eziyet etmek ve hatta belki de zarar gelmesi için yapılan şeylerdi bunlar.Bundan adım gibi eminim, eskiden arka arkaya iki erkek bebeği olsun istemiş, ama olmamış, eşimden sonra doğan bebek ölmüş, benim hayatım olması gereken şeyi sen yaşıyorsun dedi açık açık.Ve biliyorum ki o an ona benim ölmemi isteyip istemediği sorulsa çok eminim ölmemi isterdi.O denli kinle hareket etti.Hasta numarısı yapıp öksürüp durdu, eşim de arkasında gezdi anneciğim iyi misin diye, olanlardan sonra kendi kendime söylendim diye, beni ağlattı annesinden adaletsizcesine özür dilememi sağladı.Hep bunlar aklıma geliyor unutabilsem keşke, onca değişimi bunları telafi etse ama etmiyor.sanırım bir uzmana gitmem gerekecek.
Çok çok teşekkür ederim, ben de görmeden cümlelerinizden sevdim sizi varolun. İşte asıl sıkıntım da bu, gerçekten pekçok şeyi düzeltti, ilk tanıdığım adam asla değil, öyle olsa çoktan ayrılmıştım zaten.Tam her şey düzelmişken, kendi elimle bozmaya da içim el vermiyor, kendime açıklama yapamıyorum madem ayrılacaktın baştan ayrılsaydın o zaman diyorum, şimdi her şey yoluna girmişken, onca emek vermişken neden diyorum.İki yıldır eski adam değil, o yüzden çözüm aramaya çalışıyorum.Eski konularının hepsini okumuştum, seni de çok seviyorum bu arada^^
Bence bu adamdan sana bir cacık olmaz.
Sen zaten kendi çocuklarınla çok mutlusun
Sen zaten kendi çocuklarına ekonomik olarak yetecek birisin. Kaldı ki hatırladığım kadarıyla esinin eve maddi yarardan çok zararı var.
Ayrıca vurdumduymaz birisi, senin gibi sorumluluk sahibi de değil...
Zaman içinde bu gerçeği apaçık farkettiğin için artık bu adam ağzıyla kuş da tutsa sana yaramaz bence. Çünkü senin içinde 'onsuz da yasarim' fikri yeşermiş bir kere(önceki konularından hatırladığım kadarıyla)
Biliyorsun ki sen onsuz da yaşarsın, hattaaa pek daha güzel yaşarsın. Çocuklarını huzur içinde kavgasız gürültüsüz ortamda büyütebilirsin... Bunu bile bile sadece laf olsun diye bu evliliği sürdürmeye sen razı olsan için razı değil bence. Bu kin değil, başka birşey...
varolun güzel dilekleriniz için, eşim ana kuzusuydu, annesi de sonuna kadar kullandı bunu, hastalıklı kişiliğini ben de tatmin etti.İçime hazmedemiyorum ama etmek zorundayım devam edeceksem.Tekrar teşekkürler.İnsallah duzelirgercekten cok uzucu
Onlari en iyi siz tanirsiniz elbette biz bir yere kadar yorumlayabiliriz. Niyetlerini,yapmak istediklerini dogru analiz ettiginize inaniyorum ben,umarim cok mutlu olursunuz bundan sonra.
Çok haklısınız, biliyorum bu beni yıpratıyor ama nasıl yapacağım, çok uğraştım ama bir türlü içimdeki durumu sonlandıramadım.Bir yöntemi varsa cidden ihtiyacım var, siz nasıl yaptınız?Sizi cok iyi anliyorum ben de 20 yasina kadar sizin gibiydim. Cocuklugumu mahvetmis birine karsilik kinim tukenmiyordu, iyi davransam rol yapiyordum, en ufak bir olayda hemen yuzune vuruyordum. Sonra baktim ki bu bana zarar veriyor, terapiye basladim. Terapistim bana dedi ki; 'Sen olanlari affedersen unutacagini ve ayni seylerin tekrar basina gelecegini dusunuyorsun. Affetmek unutmak demek degildir. Sen bunlari elbette hatirlayacaksin ve bir daha basina gelmeyecegine emin olacaksin. Affetmek seninle ilgili bir olay, senin huzurun icin yapman gereken bir sey.'
Su an 25 yasindayim ve gercekten bana kotulugu dokunmus herkesi affediyorum kendi icimde. Yeterince hayatimdan zaman calan kisileri gelecekte onlara kin duyarak daha fazla zamanimi ve huzurumu calmalarina izin vermiyorum. Ancak hayatima tekrar almiyorum hicbir sekilde. Affetmeyi tamamen kendim icin yapiyorum yani.
Bakin 2 sene olmus, 2 senede bu durum zaman zaman sizin huzurunuzu calmis. Bir 20 sene daha boyle yasamaya deger mi? Affetmeyi kendiniz icin yapmalisiniz. Ne kayinvalde ne es, en onemli kendinizsiniz.
Erkekler bir türlü dengeyi kuramıyor maalesef. EVenice aileler birden kıymetli oluyor.Lohusalığım öncesinde bu tarz şeyleri çok duydum zaten, ama annesidir seviyor diye umursamamıştım, işin bu kadar büyüyeceğini hesap edemedim.Bir seferinde eşim telefon edip hazırlan seni yemeğe götüreceğim dedi, giyindim süslendim geldi aldı, tam kırtasiyeden bir şey alıp yemeğe geçeceğiz annesinden bir telefon, oğlum gelmeyecek misiniz? oysa yemekten sonra uğrayacaktık.Direksiyon ne ara bana hiçbir şey demeden annesinin evine kırıldı anlayamadım.Bana verdiği yemek sözü yalan oldu.Eve gidince tartıştık, neden beni kandırıyorsun madem dedim cevap yine ilginçti "annem annesini kaybetti, yanında olmak istedim kendini çok yalnız hissediyordur, kıyamadım"dedi.Bu arada kv annesi öleli de bir yılı geçmişti.Ona kıyamadı ama bana kıydı.Şimdi son lohusalıktan sonra bunlar da dağ gibi büyüyor aklımda.Cidden yardım alsam iyi olacak.
Aynı duygular bende de var maalesef. Nasıl başa çıkacağım konusunda hiçbir fikrim yok. Bir ablasının hamilelikte, diğer ablasının lohusalikta yaptıkları içimden çıkmıyor. Anlatmaya başlayınca ben bunları konuşmak istemiyorum diyor. Konu kapansın diye ölü taklidi yapmasıda beni çıldırtıyor. Ciddi ciddi boşanmayı düşündüm. Konuyu aileme açtım. Sabır diyorlar, unut diyorlar. İşin kötüsü eşimden iki kat fazla maaş alacağım bir işe atandım. Şimdi boşansam kimse bunların yaptıklarını görmeyecek , parayı bulunca kocayı boşadı olacak.
Onu da yaptım, oturttum koltuğa, tek tek sordum yaptıklarını, önce bir atarlandı "aaa mahkeme mi burası ayol gidiyorum ben" dedi, koştum kapıyı kilitledim gitmeyeceksin sorduklarıma cevap vermek zorundasın diye mecbur oturdu, hiçbir soruma cevap veremedi doğru dürüst ben zaten yaşlıyım hastayım deyip ağlamaya başladı.alt komşusu vardı çok fitne fesat bir insan onunla mı planladınız bu yaptıklarını diye sordum, yatağımı nasıl alabildin bu nasıl bir vicdan dedim dedim de dedim bağırmak çağırmak istedi ben daha yüksek bağırınca kesti sesini soruların cevabından tatmin olmayıp ardı ardına sorular sorunca da ağladı sızladı.Kinim geçmedi geçmiyor, o gün konuştuğumda kasıtlı olarak bunları yaptığına iyice emin olunca daha fazla öfkelendirdi bu beni.Genede birkaç ay sonra eşim sızlanıp annemlere gidelim, ben yapayalnız kalıyorum tek başıma gidince deyince üzülüp tekrar gittim, gittiğimde kadında bir gram değişme yoktu, aynı şekilde bana laf sokup eşimin karşısında küçük düşürmeye çalışıyordu, hatta memelerin sarkmış dedi eşimin yanında.oradan geldikten sonra kanamam başladı bir ay boyunca hiç durmadan devam etti, kanser oldum sandım, rahimden parça alınmaya kadar gitti olay.baktım benimki benden gidiyor bundan sonra ne yüzünü görürüm ne adım atarım dedim.üç çocuğum var annesiz kalsınlar istemiyorum.İlginçtir sorunum bu kararı verdikten sonra bitti, daha o gündür hiç adet sapması dahi yaşamadım.Peki kv ile yüzleşsen eşinin yanında versen veriştirsen
Geçmez mi içindeki öfke
Arkadaşlar, eşime karşı kinimi bir türlü yenemiyorum, ne kadar maziye sünger çekmeye çalışsam da bir noktadan sonra bir bakıyorum yine aynı yere dönmüşüm.
Lohusalığımda çektiğim şeyleri bir türlü unutamadım unutamıyorum.Bebeğim dünyaya geldiğinde eşimin ayağı kırıktı, evde iki yaşına bile girmemiş bir bebeğim vardı, eski konularımı hatırlayanlar vardır lakin bilmeyenler için hatırlatayım, mecbur annesini çağırmıştı eşim, ama kadının taaa hastanede başlayan hareketleri evde işkenceye dönüştü, lohusa yatağını aldı, çok hastayım deyip hiç kafasını kaldırmadı, ancak laf sokmak ve komşu gezmesi için o yataktan kalktı, hastaneden geldiğim gün başladı, dolabı çek oyuncak kaçtı, git ışık açık kalmış söndür, bardağı yıkamadan koymuşsun gibi laflara.yemeklerimin hepsini ilk günden itibaren ben yaptım, çocuk ağlasa beşiği bile sallamadı, ben bulaşık yıkarken salla diye mutfaktan beni çağırdı, bebeğim sarılık olmuştu hastaneye gittik kucağımda bebek ordan oraya koşturdum, bir su alacağım vakit bile bebeği tutmadı, tutmadığı gibi su almaya da gitmedi, eşimin yanınızda dursun diye verdiği parayı cebinden çıkarttırıp bir çay bile içemedim hastanede.aynı gün sağlık ocağında, ben başımı kaldıramıyorum gidip yatacağım deyip beni yalnız bırakıp gitti.Üç günlük sezeryanlı halimle tek başıma kucağımda bebeğim karlı yolda eve gittim.Düşüp bayılabilirdim, bebeğime bir şey olabilirdi.Umuruna bile takmadı.
Diğer bebeğimin dişi ağrıyordu, her şey üst üste geldi o sıra, gene üç günlük sezeryanlı halimle hastaneye bebeğimi yalnız götürdüm, tek başıma gidemem yardım et dediğimde yiyecekler mi seni dedi.Eşim de hiçbirini görmedi duymadı, bana göre umursamadı, eşime göre annesine güvendiği için gözüne perde inmişti.Boşanma aşamasından döndük, bana bir şans vermemi, hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını söyledi ben de şans verdim.Ve evet gerçektende bu zaman zarfında telafi etmeye çalıştı her şeyi, ailesiyle arasına kesin bir sınır çizdi, hoşlanmadığım şeyleri düzetti, sürekli özür diliyor geçmişte olan şeyleri görmeyip bana bunları yaşattığı için.Eskiden ne kadar körmüşüm diyor af diliyor.
Ama gel gelelim ben içimdeki kini bir türlü susturamıyorum, eğer bir şans verdiysem artık sünger çekmem gerek ama yapamıyorum.Ne zaman bir şey olsa kinim ortaya çıkıyor, bu sefer de ben evliliğimi kendi elimle bitirmek üzereyim.Bir yanım eşime merhamet duyarken aniden diğer yanım ortaya çıkıyor ve kinimi susturamıyorum.Geçen gün hasta olduğunu söyledi üzüldüm hastalığına ama çocuklar ne zaman yanına gitse söylenmeye başladı bende en son "sen prens misin, geçmişte en kötü anımda ben sizin her şeyinizi çektim, altı üstü soğuk algınlığında bile böyle yapıyorsan ben tam aptal olmalıyım dedim". çok ciddi kavga ettik.Ona merhametim olmadığını eğer geçmişi unutamayacaksam bu işe bir çözüm bulmamız gerektiğini söyledi.Haklı bana göre, ben de her şeyi unutmak ve normal duygular beslemek istiyorum ama başarılı olamıyorum.Sizce ne yapmalıyım.Bir uzman bana yardım edebilir mi acaba? Bu kinimi nasıl yenebilirim?
Tam bir pislikmiş kvOnu da yaptım, oturttum koltuğa, tek tek sordum yaptıklarını, önce bir atarlandı "aaa mahkeme mi burası ayol gidiyorum ben" dedi, koştum kapıyı kilitledim gitmeyeceksin sorduklarıma cevap vermek zorundasın diye mecbur oturdu, hiçbir soruma cevap veremedi doğru dürüst ben zaten yaşlıyım hastayım deyip ağlamaya başladı.alt komşusu vardı çok fitne fesat bir insan onunla mı planladınız bu yaptıklarını diye sordum, yatağımı nasıl alabildin bu nasıl bir vicdan dedim dedim de dedim bağırmak çağırmak istedi ben daha yüksek bağırınca kesti sesini soruların cevabından tatmin olmayıp ardı ardına sorular sorunca da ağladı sızladı.Kinim geçmedi geçmiyor, o gün konuştuğumda kasıtlı olarak bunları yaptığına iyice emin olunca daha fazla öfkelendirdi bu beni.Genede birkaç ay sonra eşim sızlanıp annemlere gidelim, ben yapayalnız kalıyorum tek başıma gidince deyince üzülüp tekrar gittim, gittiğimde kadında bir gram değişme yoktu, aynı şekilde bana laf sokup eşimin karşısında küçük düşürmeye çalışıyordu, hatta memelerin sarkmış dedi eşimin yanında.oradan geldikten sonra kanamam başladı bir ay boyunca hiç durmadan devam etti, kanser oldum sandım, rahimden parça alınmaya kadar gitti olay.baktım benimki benden gidiyor bundan sonra ne yüzünü görürüm ne adım atarım dedim.üç çocuğum var annesiz kalsınlar istemiyorum.İlginçtir sorunum bu kararı verdikten sonra bitti, daha o gündür hiç adet sapması dahi yaşamadım.
Peki yüreğiniz ne diyor bu duruma? Siz eşinizi gerçekten içten affettiniz mi yoksa özür dilediği için vicdanen, sırf bir zamanlar sevip evlendiğiniz çocuklarınızın babası olduğu için şans vermek adına affetmiş gibi mi hissediyorsunuz?Verdiği sözleri tuttu, gerçekten gözle görülür şekilde değişti, annesiyle uzun süredir hiç görüşmüyorum zaten.Yaptığı şeyleri vurdumduymazlıktan yaptığını düşünmüyorum.Kasıtlı bana eziyet etmek ve hatta belki de zarar gelmesi için yapılan şeylerdi bunlar.Bundan adım gibi eminim, eskiden arka arkaya iki erkek bebeği olsun istemiş, ama olmamış, eşimden sonra doğan bebek ölmüş, benim hayatım olması gereken şeyi sen yaşıyorsun dedi açık açık.Ve biliyorum ki o an ona benim ölmemi isteyip istemediği sorulsa çok eminim ölmemi isterdi.O denli kinle hareket etti.Hasta numarısı yapıp öksürüp durdu, eşim de arkasında gezdi anneciğim iyi misin diye, olanlardan sonra kendi kendime söylendim diye, beni ağlattı annesinden adaletsizcesine özür dilememi sağladı.Hep bunlar aklıma geliyor unutabilsem keşke, onca değişimi bunları telafi etse ama etmiyor.sanırım bir uzmana gitmem gerekecek.
Kocanı arayıp çocuğu hastaneye götürcem 3 günlük sezeryanlı halimle anan hastaneye yardıma gelmiyor bu kadın niye geldi diye telefon ettiniz miArkadaşlar, eşime karşı kinimi bir türlü yenemiyorum, ne kadar maziye sünger çekmeye çalışsam da bir noktadan sonra bir bakıyorum yine aynı yere dönmüşüm.
Lohusalığımda çektiğim şeyleri bir türlü unutamadım unutamıyorum.Bebeğim dünyaya geldiğinde eşimin ayağı kırıktı, evde iki yaşına bile girmemiş bir bebeğim vardı, eski konularımı hatırlayanlar vardır lakin bilmeyenler için hatırlatayım, mecbur annesini çağırmıştı eşim, ama kadının taaa hastanede başlayan hareketleri evde işkenceye dönüştü, lohusa yatağını aldı, çok hastayım deyip hiç kafasını kaldırmadı, ancak laf sokmak ve komşu gezmesi için o yataktan kalktı, hastaneden geldiğim gün başladı, dolabı çek oyuncak kaçtı, git ışık açık kalmış söndür, bardağı yıkamadan koymuşsun gibi laflara.yemeklerimin hepsini ilk günden itibaren ben yaptım, çocuk ağlasa beşiği bile sallamadı, ben bulaşık yıkarken salla diye mutfaktan beni çağırdı, bebeğim sarılık olmuştu hastaneye gittik kucağımda bebek ordan oraya koşturdum, bir su alacağım vakit bile bebeği tutmadı, tutmadığı gibi su almaya da gitmedi, eşimin yanınızda dursun diye verdiği parayı cebinden çıkarttırıp bir çay bile içemedim hastanede.aynı gün sağlık ocağında, ben başımı kaldıramıyorum gidip yatacağım deyip beni yalnız bırakıp gitti.Üç günlük sezeryanlı halimle tek başıma kucağımda bebeğim karlı yolda eve gittim.Düşüp bayılabilirdim, bebeğime bir şey olabilirdi.Umuruna bile takmadı.
Diğer bebeğimin dişi ağrıyordu, her şey üst üste geldi o sıra, gene üç günlük sezeryanlı halimle hastaneye bebeğimi yalnız götürdüm, tek başıma gidemem yardım et dediğimde yiyecekler mi seni dedi.Eşim de hiçbirini görmedi duymadı, bana göre umursamadı, eşime göre annesine güvendiği için gözüne perde inmişti.Boşanma aşamasından döndük, bana bir şans vermemi, hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını söyledi ben de şans verdim.Ve evet gerçektende bu zaman zarfında telafi etmeye çalıştı her şeyi, ailesiyle arasına kesin bir sınır çizdi, hoşlanmadığım şeyleri düzetti, sürekli özür diliyor geçmişte olan şeyleri görmeyip bana bunları yaşattığı için.Eskiden ne kadar körmüşüm diyor af diliyor.
Ama gel gelelim ben içimdeki kini bir türlü susturamıyorum, eğer bir şans verdiysem artık sünger çekmem gerek ama yapamıyorum.Ne zaman bir şey olsa kinim ortaya çıkıyor, bu sefer de ben evliliğimi kendi elimle bitirmek üzereyim.Bir yanım eşime merhamet duyarken aniden diğer yanım ortaya çıkıyor ve kinimi susturamıyorum.Geçen gün hasta olduğunu söyledi üzüldüm hastalığına ama çocuklar ne zaman yanına gitse söylenmeye başladı bende en son "sen prens misin, geçmişte en kötü anımda ben sizin her şeyinizi çektim, altı üstü soğuk algınlığında bile böyle yapıyorsan ben tam aptal olmalıyım dedim". çok ciddi kavga ettik.Ona merhametim olmadığını eğer geçmişi unutamayacaksam bu işe bir çözüm bulmamız gerektiğini söyledi.Haklı bana göre, ben de her şeyi unutmak ve normal duygular beslemek istiyorum ama başarılı olamıyorum.Sizce ne yapmalıyım.Bir uzman bana yardım edebilir mi acaba? Bu kinimi nasıl yenebilirim?
canım gercekten uzman yardımı cok faydalı olur ve bu konuşarla ilgili kitaplar okuyabilir youtubedan dyolar izleyebilirsin . haklısınkendi başıma halledemiyorum, sanırım bir uzmana gitmekten başka çarem kalmadı, bir de sürekli korkuyorum ya başıma bir şey gelirse, ya yatalak filan kalırsam, bunların eline kaldığım zaman halim ne olur diye kurup korkup duruyorum.Eşim verdiği sözleri tuttu, ailesiyle arasında kalın bir sınır var şimdi, bense hiç görüşmüyorum, bundan sonra da görüşmek istemiyorum açıkçası, kadının yüzünü hatırladıkça bile çok ciddi etkileniyorum.resmen travma sonrası stres bozukluğu yaşattı bana.
şu yazdıklarınıza kişiler farklı olaylar benzerini yaşadım.Aynı şekilde uzun bir süre duymamazlıktan geldi eşim de, bunları konuşmak istemiyorum dedi ama baktı ben kararlıyım iş boşanmaya varacak, özür diledi, sözler verdi. ve evet bir türlü unutulmuyor, insanın içini kemirdiği gibi her şey düzelse bile ilişkiyi de kemirmeye devam ediyor.insanların ne dediğini umursamam ben, istedikleri gibi düşünüp istedikleri gibi görebilirler, lakin ben onca değişimden sonra ayrılmak istemiyorum ama unutamıyorum da umarım bir çaresini buluruz.siz de ben de.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?