Ali Güler__Benim Ailem (Atatürk'ün Saklanan Ailesi) bitti.
Atatürk'e dair anılar, bilgiler okumayı aşırı çok sevdiğimden olsa gerek bunu da bazı satırlarda gülümseyip kimi yerlerinde hüzünlenip arasıra da sinirlenerek bir çırpıda okudum.
Kitapta Atatürk'ün annesini, babasını, kardeşlerini, manevi çocuklarını ayrı bölümler halinde işleyerek bazı soruların cevapları belgelere dayanarak gözler önüne serilmiş. Bunların yanısıra Atatürk hakkında çok gündeme gelen; doğum tarihi, Selanik'teki evde mi doğdu, gerçekte slav mıydı vb sorulara da başka bölümlerde yine belgelerle yanıt verilmiş. Hep belgelerle ifade edişler, alıntıların olması biraz okurken yorabiliyor ama anıların dile geldiği kısımlar akıp gidiyor.
Beni en çok etkileyen kısımlar manevi çocukların anlatıldığı ve ölümüne yakın Sabiha Gökçen'den Selanik'teki evi sürekli anlatmasını istediği satırlardı, gözlerim doldu. Hatta bir alıntı yapayım:
'Selanik'te neler yaptın bakalım ? Doğduğum evi beğendin mi? diye sordu. Anlattım izlenimlerimi uzun uzun. Selanik'ten ve doğduğu evden bahsettiğimde gözleri dolu dolu oldu. 'Güzel Selanik' diye mırıldandı. 'Demek her şey yerli yerinde. İnsanlar öldükleri vakit geride böyle evler, böyle odalar ya da birtakım fotoğraflar kalıyor işte Gökçen. Senden sonra onlar yaşamaya devam ediyorlar. Biraz eskiyorlar, biraz değişiyorlar, biraz soluyorlar ama yaşamlarını sürdürüyirlar yine de. Sonra onlarla ilgili anılar anlatılıyor arkadan geken kuşaklara..'
Son olarak Soyak'ın "Atatürk çocukları çok severdi, bir nevi onun dilinde 'çocuk' sevgi demekti, sevdikleri ister büyük ister küçük olsun onlara 'çocuk' diye seslenirdi." diye satırları vardı, bu çocuk seni çok seviyor Ata'm diyip cümlemi bitireyim.