Öncelikle anneciğinize Allah rahmet eylesin, kızınızla yaşadığınız durum kaybetme korkusuna benzemiyor çünkü ya ona bir şey olursadan ziyade beni neden istemedi kaygısı yaşıyosunuz. Bu tutum normal değil destekte alıyormuşsunuz, belki büyüdükce bu durumunuz azalır ama azalmazsa kız için hiç sağlıklı bi büyüme olmayacak. Ne kadar bastırırım deseniz de büyüyüp genç kız olduğunda “gitsem annem üzülür” diyerek ket vuracak kendine.Teşekkür ederim bu şekilde yazdığınız için. Ben kimseye çocuğumu almayın demem, aldıklarında herhangi bir davranışta bulunmam ya da kızıma bu şekilde bir yaklaşımda bulunmam. Ne yaşıyorsam kendi içimde yaşıyorum ve beni yoran da bu. Babaannesiyle dedesiyle bir araya geldiklerinde çok fazla gözükmem bile dikkati dağılmasın diye. Sadece bugün emzirmek için çağırdım ve gelmedi çok üzüldüm. Bu benimle alakalı dediğim gibi kimseye yansıttığım bir durum yok. İlerde de asla ona gitme onlarla kalma vs yapmam çünkü bende anneannemle büyüdüm. Bu beni çok yoran bir durum ve çözmeye çalışıyorum. Bağımlı anne vs değil kaybetme korkusu yaşıyorum ve tetikleniyorum. Haklısınız herkesin tedavisi farklıdır ama dediğim gibi belki de yaşayan birileri vardır bir şekilde çözmüşlerdir destek olunur dedim. Tekrar teşekkürler yaklaşımınız için
Hayır, böyle biri olmak istemiyorum. Benimki kaybetme korkusu. Sanki onlarla olduğunda beni unutacak, sevmeyecek, gelmeyecek vb gibi. Az önce bir arkadaşımız “sadece sen kayıp veriyorsun sanki” diye alay etmiş olsa da herkesin yas süreci ve kayıpla mücadele edebilme şekli farklı. Maalesef ben tetikleniyorum her seferinde ve bunu çözmek için çabalıyorum. Sadece bana muhtaç olsun ya da sadece beni sevsin istemiyorum belki baştan yanlış girdim konuya bilmiyorumBu çok fazla annede var. Forumda bile cocuktan bahsederken " kucucuk sadece sana muhtac bir canli, koşulsuz seni seven" filan diye guzelliyorlar. Yani bilmiyorum bazi hanimlarin bu muhtaclik durumu, bir insanin hayatinda en etkili insan olma, koşulsuz sevilen olma hisleri cocuk sahibi olmakta cok yaygin.
Tabi bu dusuncelerimi genelde belirtmem kavga cikar
İste böyle böyle alışma evresine geçersiniz. Ben sizin uzaklaştırmak istediğinizi düşünmüyorum ki yapamazsiniz cocuk istemez. Bende mesela parka götürmeklerini pek istemiyorum hem kendi ailemin hem es ailesinin belli yaşta insanlar dalarlar vs diye . Kızıyorlar , biz cocuk muyuz diyorlar ama götürürlerse de ararim sürekli napıyorsunuz diye. Anlıyorum sizi herkeste bisey var . henuz küçük şimdiye kadar bu davranışını görmediniz bugün ağır geldi ama bu zamanla cevreyle ilgisi artınca sürekli olacak sizde buna alışacaksiniz büyük ihtimalle belki zaman gerek ama normal bu diyerek yaklaşınTabii ki dünyanın sonu değil. Kahrolmaktan kastım kendi içimdeki üzüntüydü.. bu kaybetme korkusuyla tetiklenen bir şey. Deniyorum inanın çok deniyorum. Kızımı kimseden uzaklaştırmak gibi bir derdim yok zaten bunu yapmadığım ve kendi içimde yaşadığım için burada anlattım dertleşmek istedim. Bu benim için çok yorucu
Çok teşekkür ederim. Kaybetme korkusu çok kapsamlı bir kaygı bozukluğu, terapistim bu şekilde adlandırdı. Sizin söylediklerinizi de kendimi telkin etmek adına deneyeceğimÖncelikle anneciğinize Allah rahmet eylesin, kızınızla yaşadığınız durum kaybetme korkusuna benzemiyor çünkü ya ona bir şey olursadan ziyade beni neden istemedi kaygısı yaşıyosunuz. Bu tutum normal değil destekte alıyormuşsunuz, belki büyüdükce bu durumunuz azalır ama azalmazsa kız için hiç sağlıklı bi büyüme olmayacak. Ne kadar bastırırım deseniz de büyüyüp genç kız olduğunda “gitsem annem üzülür” diyerek ket vuracak kendine.
Mesela kayıp yaşamış biri olarak aksine sizin için iç rahatlatıcı bir durum değil mi başkasında mutlu olması sizi aramaması o açıdan bakın, siz olmasanızda onun mutlu huzurlu olduğu bir yer olduğunu bilmek sizi rahatlatmaz mıydı?
Kaygını yönetemiyorsan yönlendir demişti bi psikolog, bunu deneyebilirsin.
Hayır, böyle biri olmak istemiyorum. Benimki kaybetme korkusu. Sanki onlarla olduğunda beni unutacak, sevmeyecek, gelmeyecek vb gibi. Az önce bir arkadaşımız “sadece sen kayıp veriyorsun sanki” diye alay etmiş olsa da herkesin yas süreci ve kayıpla mücadele edebilme şekli farklı. Maalesef ben tetikleniyorum her seferinde ve bunu çözmek için çabalıyorum. Sadece bana muhtaç olsun ya da sadece beni sevsin istemiyorum belki baştan yanlış girdim konuya bilmiyorum
O kadar iyi geldi ki yazdıklarınız teşekkür ederim gerçekten.. evet ilk kez bugün yaşadığım için de ağır geldi tam olarak bu.. deneyeceğimİste böyle böyle alışma evresine geçersiniz. Ben sizin uzaklaştırmak istediğinizi düşünmüyorum ki yapamazsiniz cocuk istemez. Bende mesela parka götürmeklerini pek istemiyorum hem kendi ailemin hem es ailesinin belli yaşta insanlar dalarlar vs diye . Kızıyorlar , biz cocuk muyuz diyorlar ama götürürlerse de ararim sürekli napıyorsunuz diye. Anlıyorum sizi herkeste bisey var . henuz küçük şimdiye kadar bu davranışını görmediniz bugün ağır geldi ama bu zamanla cevreyle ilgisi artınca sürekli olacak sizde buna alışacaksiniz büyük ihtimalle belki zaman gerek ama normal bu diyerek yaklaşın
Siz pskolHayır böyle bir çocuk yetiştirmek istemiyorum ve inanın bunun için çabalıyorum. Ben bu içimde yaşadığım şeyi kimseye yansıtamadığım, kızım etkilenmesin diye uğraştığım için buraya kadar yazdım. Kaybetme korkusu çok zor gerçekten bununla baş etmeye çalışıyorum ve asla bahsettiğiniz gibi bir çocuk olsun istemiyorum
Siz ilaç aliyormusunuzÇok teşekkür ederim. Kaybetme korkusu çok kapsamlı bir kaygı bozukluğu, terapistim bu şekilde adlandırdı. Sizin söylediklerinizi de kendimi telkin etmek adına deneyeceğim
Eşimle ilişkimiz çok iyi değil. Ama kızım doğmadan önce arkadaşlarım ve yakın çevremle ilgili de çok fazla bu kaygı bozukluğu yüzünden ataklar geçirdim. Sadece dışa vurmam daha kolaydı onlarla bunu oturup konuşabildim ama konu çocuk olunca bunu birilerine anlattığınızda insanların bakış açısı daha farklı oluyor ve sanki onlarla görüşmelerini istemiyorum gibi bir algı oluşmasından korkuyorum. Terapistimle de bu konuyu her seans görüşüyorum ve telkinleri oluyor tabii ki. Dediğim gibi ben burada belki bunu yaşamış birileriyle de konuşabilirim diye düşünmüştüm birazBu sadece kaybetme korkusu mu? O zaman neden bu hisleriniz eşinize, arkadaslariniza karsi yok ya da var mi? Bir cok insanla etkileşimde oluyoruz anne sevgisi ayri, baba ayri, eş, arkadaş insanlar bir cok insani farkli sekillerde seviyor. Birini sevmek ötekileri hayatindan cikartmiyor.
Siz bunu sadece bebege yoneltmisseniz gayette "ben dogurdum sadece hayatinda ben olmaliyim sadece en cok beni sevmeli" kabul etmek istemiyorsunuz bilmiyorum artik terapistiniz varmis zaten onun gorusleri nedir? Konusmadiysaniz bi konuşun bence.
Umarım ben de aşabilirimBu benim kardeşimin eşinde de vardı. Yeğenimi doğru düzgün öpe koklaya sevemezdik bile. Şimdi 5 yaşında her hafta sonu annemlere gönderiyor çocuğu biraz dinleneyim diye.
Ben seni anlıyorum bende kaygı bozukluğu yaşamıştım 0-6 ayda bebeğimde ve destek aldım, çokta iyi geldi(bendeki kaygı kontrolcülüktü nefesini dinlerdim, mesleki deformasyon kaynaklıydı hep kontrol etme kaygı duyma vs)Çok teşekkür ederim. Kaybetme korkusu çok kapsamlı bir kaygı bozukluğu, terapistim bu şekilde adlandırdı. Sizin söylediklerinizi de kendimi telkin etmek adına deneyeceğim
Benim oğlum 8 yaşında, anaokulu kurs etkinlik derken pek çok anneyle tanıştım bu zamana kadar. İnanın annesinin kimseyle bağ kurmasını istemediği, çok kıskanan koruyan çocuklar sosyal ilişkilerde daha çok sorun yaşıyor.Hayır böyle bir çocuk yetiştirmek istemiyorum ve inanın bunun için çabalıyorum. Ben bu içimde yaşadığım şeyi kimseye yansıtamadığım, kızım etkilenmesin diye uğraştığım için buraya kadar yazdım. Kaybetme korkusu çok zor gerçekten bununla baş etmeye çalışıyorum ve asla bahsettiğiniz gibi bir çocuk olsun istemiyorum
Bendede kendi annem olmasa illallah ederdi sanırım parka gidersen gözün üstünde olsun, evde camı kapat bilmem ne üzüm verirsen dikine kes vs gibi bi ara nefes aldırmıyodum kadınaİste böyle böyle alışma evresine geçersiniz. Ben sizin uzaklaştırmak istediğinizi düşünmüyorum ki yapamazsiniz cocuk istemez. Bende mesela parka götürmeklerini pek istemiyorum hem kendi ailemin hem es ailesinin belli yaşta insanlar dalarlar vs diye . Kızıyorlar , biz cocuk muyuz diyorlar ama götürürlerse de ararim sürekli napıyorsunuz diye. Anlıyorum sizi herkeste bisey var . henuz küçük şimdiye kadar bu davranışını görmediniz bugün ağır geldi ama bu zamanla cevreyle ilgisi artınca sürekli olacak sizde buna alışacaksiniz büyük ihtimalle belki zaman gerek ama normal bu diyerek yaklaşın
Haklısınız. Kaderci biri olamadım bugüne kadar hiç… Ben dediğim gibi alışmasında gitmesinde gelmesinde engel koymadım hiç koymam da. Ben aylarca anneannesiyle yaşamış biriyim. Onun da bunu yaşamasını istiyorum elbette sadece onlarla ne zaman bir araya gelsek ben tetikleniyorum ve arka planda içimde hep bir huzursuzluk yaşıyorum. Anlaşılmak güzel bir şey, yaklaşımınız için teşekkür ederimBen seni anlıyorum bende kaygı bozukluğu yaşamıştım 0-6 ayda bebeğimde ve destek aldım, çokta iyi geldi(bendeki kaygı kontrolcülüktü nefesini dinlerdim, mesleki deformasyon kaynaklıydı hep kontrol etme kaygı duyma vs)
Kaybetme korkusu bi zaman sonra karmaya dönebilir yada çok korktum başıma geldi kaygısınada dönebilir bu yüzden o seni yönetmeden sen onu yönet.
Mesela kaderselci düşünceye sahip kişiler kaygı oranı en az olan kişilermiş, düşününce çok mantıklı. Baktın o an rahatsız hissediyosun başka bir şeye odaklan.
Kızının bir tanecik annesi var oda sensin bırak büyürken sevsin sevilsin doysun sevgiye, büyüdüğünde kalabalıkta çok sevilen bi çocuktum desin.
Arkadaşımda evden çalışıyordu çok bağımlıydı bebeğine bir gün apandisti patladı acil ameliyata girdi 2-3 gecede yattı o günden sonra saldı çocuğu çünkü kendi acısından ziyade çocuk kimsede durmadı, bu sefer orada mutsuz diye dahada gerildi (kimseye alıştırmazdı babane hala teyze vs) Artık o kafadan çıktı mesela böyle bi şey yaşayınca
Daha 10aylık çocuğa bu kadar bağımlı olursanız bu çocuk büyüdüğünde neyapacaksınız ? Fanustamı büyüteceksiniz çocuğunuzu herkesten kıskandığınız için ? Terapi alıyorum yıllardır demişsiniz demekki işe yaramıyor. Doktorunuzu değiştirin en yakın zamanda.Hepiniz çok biliyorsunuz, hepiniz çok sağlıksınız. İnsan kınamadığını yaşamadan ölmezmiş. Ne diyim buraya dertleşmeye konu açıyorum yazılanlara bak inanılmaz
Kızım doğduğundan beri 7/24 onunla birlikteyim. Hani bazı anneler vardır; annesine kayınvalidesine 1 saat bırakır sabah uyur vs, hiç yapmadım, yapamadım. Bakabilirler mi, kendini kötü hisseder mi diye diye bırakamadım. Ama bir araya geldiklerinde de kendi içimdeki bu dyyguyuı asla hissettirmem ne onlara ne kızıma. Zaten bu yoruyor beni maalesef. Ve tabii ki ileriyi hiç öngöremedim. Bugün belki de ilk kez bahsettiğiniz gerçeklerle yüzleştim biraz da bu beni etkiledi. Belki de yaşaya yaşaya öğreneceğim bilmiyorum ama onun asosyal ve özgüvensiz bir çocuk olmaması için ona bu durumu asla yansıtmayacağım ve çözmeye çalışıyorumBenim oğlum 8 yaşında, anaokulu kurs etkinlik derken pek çok anneyle tanıştım bu zamana kadar. İnanın annesinin kimseyle bağ kurmasını istemediği, çok kıskanan koruyan çocuklar sosyal ilişkilerde daha çok sorun yaşıyor.
Oğlum 3-4 yaşından beri bazen annemde gece kalır, teyzemde kalır. Kendi teyzesinde kalır. Babaannesiyle dedesine gittiğimizde ben çıkar arkadaşlarımla görüşürüm hatta daha iyi oynasın diye. Onları az gördüğünden bağı zayıf ben varsam onlarla oynamıyor diye bahane bulup gidiyorum evden.
Çünkü biz gruplar halinde yaşayan sosyal varlıklarız. İnsan ilişkilerini doğru kurmayı ufak yaşta öğrenmeliyiz.
Oğlum ayda bir iki gece anneannesinde yatılı kalıyor dedim ya inanın aradığımda annemi beni aramayın oyunu bölmeyin diye suratıma telefonu kapatıyor. Geçen almaya gittim bi gece daha diye ağladı. Bu bizi az sevdiğinden değil orada daha özgür olmasından. Bunu yaşamak da o çocuğun hakkı. Onunla olan ilişkisini yönlendirmemeniz onun faydasına olur.
Siz onun annesisiniz onlar da onun babaannesi dedesi halası. Bırakın kendi ilişkilerini lendileri kursunlar. Büyüyecek ve gittikçe bizle daha az zaman geçirecekler, o zaman zorlanmamaları için bunu şimdiden yaşamalılar.
Oğlum sabah 8.30da gidiyor okula akşam 17.30da geliyor. Sağlıklı ilişki kurabilmesi lazım benim olmadığım zamanlarda. Okulda ne yapacaksınız mesela?
Bence de çözmelisiniz.Kızım doğduğundan beri 7/24 onunla birlikteyim. Hani bazı anneler vardır; annesine kayınvalidesine 1 saat bırakır sabah uyur vs, hiç yapmadım, yapamadım. Bakabilirler mi, kendini kötü hisseder mi diye diye bırakamadım. Ama bir araya geldiklerinde de kendi içimdeki bu dyyguyuı asla hissettirmem ne onlara ne kızıma. Zaten bu yoruyor beni maalesef. Ve tabii ki ileriyi hiç öngöremedim. Bugün belki de ilk kez bahsettiğiniz gerçeklerle yüzleştim biraz da bu beni etkiledi. Belki de yaşaya yaşaya öğreneceğim bilmiyorum ama onun asosyal ve özgüvensiz bir çocuk olmaması için ona bu durumu asla yansıtmayacağım ve çözmeye çalışıyorum
Haklısınız. Çok teşekkür ederim desteğiniz içinBence de çözmelisiniz.
İlk altı ay bende de olacaktı bu. Biri kucağımdan alsa sinirlenirdim. Beni az sevecek gibi de gelirdi.
Ama sonrasında kendimi de onu da yıprattığımı fark ettim. Herkesin yeri ayrı sevgisi ayrı. Elbette annesini, babasını seviyor ama bu babaannesini teyzesini de sevmesine engel değil. Onları da seviyor.
Sonra kendim bebeğimi bırakıp çıkmaya başladım. Önce anneme bırakıp eşimle çıkmaya başladık. Hepimize iyi geldi. Ben de bazen nefes almak istiyorum çünkü ve bu çok normal.
Şimdi ayda iki üç gece annesinde kalıyor biz kocamla çocuksuz gibi takılıyoruz bize iyi geliyor. 4-5 yaşından sonra da Ayda bir kere de kız arkadaşlarımla çıkmaya başladım. Ben çıkıyorum babasıyla yemek yiyorlar, babası uyutuyor. Ben mutlu ve enerjik dönüyorum onlar da baba oğul gecesi yaparak ilişkilerini geliştiriyorlar.
çevresinde sevileceği güvenle sarmalanacağı benden başka da insanların olması güzel bir şey.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?