babyloading87
ben 36 yaşındayım ve liseden beridir iş hayatım var, hem okudum hem çalıştım.
Yirmi yıldan sonra 6 aydır koronadan dolayı evdeyim. çok şükür biraz birikmisimiz vardı, devletten para geliyor.
Ama gelirim çok düştü, alışkın olduğum hayat standartlarından uzaklaşmak fikri beni çok geriyor.
Birşey almak istediğimde çalışmıyorum zaten diye iki kere düşünüyorum. İse devam etsem çok farklı planlarım vardı. Çalışmadığım için erteliyorum.
Evde zaman geçmiyor.
Siz de görüyorsunuz az çok tanıyanlar da var, bdvye kadar dalmış durumdayım sıkıntıdan ki normalde okumam bile.
Birkaç kere babam ekstra para verdi, kirada bir ev var. Kardeşlere bölüyor kirayı kimin ihtiyacı varsa. Ev aldigimdan beridir o paranın kuruşuna dokunmadım. Babam arada ekstra da verir hepsi annemde birikiyor.
Dün aradı ve kiracı evi boşaltıyor istersen iş bak sen de dedi.
O kadar zoruma gitti ki anlatamam, bu süreçte o paranın kuruşuna bile dokunmadigimi da bilir, sanki ona güvenip de calismiyormusum gibi hissettirdi bana. Şimdiye kadar da Allah razı olsun çok destek olmuşlardır ama hiç mevzuu edilmemiştir.
Yani diyecegim o ki, tırnağın varsa başını kasirsin.
Ailen bile olsa elden gelen öğün olmuyor.
Sen çalışırsan kendine ve çocuğuna daha faydalı olursun.
Üç sene sonra çocuk kreş yaşına gelince ise döneyim desen ülkede işsizlik durumu malum, elinde mesleğin varken kıymetini bil.
Gerekirse KV ile konuş ya da tam zamanlı calis ve bakici bak.
Ama insanlar senin çalışmandan rahatsız diye işinden asla çıkma.