Lisans mezunuyum, hamileliğimle beraber işten ayrıldım.
Başlangıçta çok zorlandım, bir anda boşa çıkmış hissi, ne yapacağımı bilemedim...
Bebeğim oldu, loğusalıktı, yok depresyona girdimdi girmedimdi, anneliği öğrenmeye çalışmalar, onun sıkıntıları...
Şimdi bebek büyütüyorum ve uzun bir süre daha işe dönmeyi düşünmüyorum.
Ancak salt bebek bakımı değil, kendimi mutlu edecek, kendimi iyi hissettirecek şeylerle hayatımı dolduruyorum.
Fitnessa gidiyorum vücudumu forma sokuyorum. Resim yapıyor hedef koyduğum sergiye hazırlanıyorum. Saçlarımı ciddi ciddi uzatmaya karar verdim baya da uzadılar, mütemadiyen ona bakım yapıyorum. Bebişi de arabaya alıp evden eşimin iş yerine doğru uzun yürüyüşler yapıyorum. Bazı bazı annemlerin güne takılıyorum, teyzelerle muhabbet ediyorum. Akraba-arkadaş ziyaretlerinde bulunuyorum, havadan sudan ottan konuşuyorum, ilgimi çeken araştırıları okuyor, kırtasiyelerde kendimi şımartıyorum (Kırtasiye manyağıyım biraz). Bazen de kahvemi-çayımı elime alıp buralarda takılıyorum.
Zamanı dolduruyorum elimden geldiğince.
Çalışmaya ya da okulun temposuna alışmış biri, aniden eve oturunca bunalabilir, yaşam amacını kaybetmiş hissedebilir, kendini işe yaramaz görebilir. Baktınız olmuyor, çalışma hayatına başlayın yani "Evde oturacağım illa, buna alışacağım" diye sıkmayın kendinizi.