- 8 Mart 2015
- 25.149
- En iyi cevaplar
- 1
- 81.382
- 798
- Konu Sahibi cicekportresi
-
- #161
Bunu ben de çok yaparım .Sıfır makyajla dolaşan 35 yaşında 3 ,çocuklu bir hatunum sabah üzerimi giyinirken eşimde yanımdaydı şöyle bir aynaya baktım aşkım ben gittikçe güzelleşiyor muyum ne dedim. Eşimde eh yani dedi. Sadece kilo olayını kafama takarım şükür onunda çözdüm.
ya kuzenlerim var, 20li yaslarin basi, kizlari gorseniz o kadar guzeller ki,Bunu ben de çok yaparım .
Eşimin yanında giyinirken falan aynaya bakıp ben iyice taş gibi oldum farkında mısın derimAma öyle hissediyorum yani napıyım 30 dan sonra bir özgüven geliyor demek ki 35 yaş iki çocuk da benden gelsin bu arada
Bence cesaret edin ve makyajsız karşısına çıkın. Kendinizi böyle alistirin, ne olacaksa olsun. Seni sen olduğun için seven yanindaa kalır zatenBir önceki konumdan beni hatırlarsınız. Makyaj bağımlılığım ile ilgiliydi. Pazar günü maalesef nişanlımın korona testi pozitif çıktı. Ve gerçekten ağır geçiriyor. Bu sabah daha iyi hissettiği için beni görüntülü aradı. "Acil açabilir misin, telefonu bile zor tutuyorum 2 dk seni göreyim" yazmış ben açmayınca da. E kıyamayıp açtım mecbur görüntüyü. Yer yarılaydı da makyajsız dolaşmayaydım dışarılarda. Sadece siyah göz kalemi vardı. Ergenler gibi bir de yüzümün yarısıyla konuştum. "hasta mısın sen, eve gitsen iyi olur halsiz duruyorsun" dedi. Turp gibiyim aslında. Yani makyajla ilgili her şeyi kullanan birisi olarak çocuk şok geçirdi de galiba diyemedi. Bir de hastalıkla cebelleşiyor. Sonra akşam konuştuk. Ya bende sadece göz kalemi vardı bugün, fark etmedin mi dedim. Görüntü biraz bulanıktı ama yo normaldin dedi. Yani normal olmam imkansız, arada fark uçurum. Beni kırmamak için mi böyle dedi yoksa gerçekten puslu mu görünüyordum bilemiyorum.
Şimdi de içim içimi yiyor. Bu nasıl saçma bir psikoloji bende çözemedim. Tüm hayatımı işgal ediyor bu düşünceler, hiçbir şeye odaklanamıyorum. Kendimi güzel bulmuyorum. Gerçekten güzel kategorisinde değilim. Evet bakımlıyım ama sorun tamamen sima. Yani yüz hatları. Bunu da değiştirmem mümkün olmadığı için makyajsız kendimi daha da çirkin görüyorum. Şimdi Allah var herkesi güzel bulmuyoruz. Beni görseniz yüzde yüz beni de güzel bulmazsınız. Bu bende takıntı haline geldi. İnsanlar ne der diye değil nişanlım hep makyajla bir nebze daha güzel gördü silince de benden soğuyacakmış da evlenince arzulaması vs komple gidecekmiş gibi hissediyorum. Makyajsız yorguuuun bitkiiiin yataktan yeni çıkmış uykulu gibiyim. Cildim alerjik olduğu için dermatologumun verdiği kremleri kullanabiliyorum sadece. Diğer denediğim ürünler beni mahvediyor. Kısacası cilt bakımıma da önem veriyorum üstelik. Bol su içiyorum güzel uyuyorum. Değerlerim iyi. Ama gerçekten olmuyor o yorgun görüntüyü silemiyorum.
Sizce siz gerçekten güzel misiniz? Ya da güzel değilimdir belki ama kendimi güzel buluyorum diyenlerden misiniz? Sürekli makyajla kendinizi gördükten sonra makyajsız nasıl hissediyorsunuz?
O kuzenlerden bende de çok var. Üstelik çok daha küçükler, bebek gibiler ama aşırı takıntıları var malesef.ya kuzenlerim var, 20li yaslarin basi, kizlari gorseniz o kadar guzeller ki,
ama o kizlar bile ay kilo fazlam var, ay gozlerim soyle ay dudaklarim boyle derken beni bile darliyorlar uzaktan.
ben de aynen 2 cocuklu olarak iyiyim iyi diyorum bu aralar hep
Bir önceki konumdan beni hatırlarsınız. Makyaj bağımlılığım ile ilgiliydi. Pazar günü maalesef nişanlımın korona testi pozitif çıktı. Ve gerçekten ağır geçiriyor. Bu sabah daha iyi hissettiği için beni görüntülü aradı. "Acil açabilir misin, telefonu bile zor tutuyorum 2 dk seni göreyim" yazmış ben açmayınca da. E kıyamayıp açtım mecbur görüntüyü. Yer yarılaydı da makyajsız dolaşmayaydım dışarılarda. Sadece siyah göz kalemi vardı. Ergenler gibi bir de yüzümün yarısıyla konuştum. "hasta mısın sen, eve gitsen iyi olur halsiz duruyorsun" dedi. Turp gibiyim aslında. Yani makyajla ilgili her şeyi kullanan birisi olarak çocuk şok geçirdi de galiba diyemedi. Bir de hastalıkla cebelleşiyor. Sonra akşam konuştuk. Ya bende sadece göz kalemi vardı bugün, fark etmedin mi dedim. Görüntü biraz bulanıktı ama yo normaldin dedi. Yani normal olmam imkansız, arada fark uçurum. Beni kırmamak için mi böyle dedi yoksa gerçekten puslu mu görünüyordum bilemiyorum.
Şimdi de içim içimi yiyor. Bu nasıl saçma bir psikoloji bende çözemedim. Tüm hayatımı işgal ediyor bu düşünceler, hiçbir şeye odaklanamıyorum. Kendimi güzel bulmuyorum. Gerçekten güzel kategorisinde değilim. Evet bakımlıyım ama sorun tamamen sima. Yani yüz hatları. Bunu da değiştirmem mümkün olmadığı için makyajsız kendimi daha da çirkin görüyorum. Şimdi Allah var herkesi güzel bulmuyoruz. Beni görseniz yüzde yüz beni de güzel bulmazsınız. Bu bende takıntı haline geldi. İnsanlar ne der diye değil nişanlım hep makyajla bir nebze daha güzel gördü silince de benden soğuyacakmış da evlenince arzulaması vs komple gidecekmiş gibi hissediyorum. Makyajsız yorguuuun bitkiiiin yataktan yeni çıkmış uykulu gibiyim. Cildim alerjik olduğu için dermatologumun verdiği kremleri kullanabiliyorum sadece. Diğer denediğim ürünler beni mahvediyor. Kısacası cilt bakımıma da önem veriyorum üstelik. Bol su içiyorum güzel uyuyorum. Değerlerim iyi. Ama gerçekten olmuyor o yorgun görüntüyü silemiyorum.
Sizce siz gerçekten güzel misiniz? Ya da güzel değilimdir belki ama kendimi güzel buluyorum diyenlerden misiniz? Sürekli makyajla kendinizi gördükten sonra makyajsız nasıl hissediyorsunuz?
Benimde cildim hassas ama bakım için Janssen Kozmetik ampullerinden kullanıyorum dermaroller ile. Bir ara çok düzenli kullandım fark edenler oldu. Canlılık getiriyor ihtiyacın neyse ona göre alabilirsin istersen. Ama en az 3 ay düzenli kullanım gerekiyor ben ara vermiştim tekrar başladım :)Bir önceki konumdan beni hatırlarsınız. Makyaj bağımlılığım ile ilgiliydi. Pazar günü maalesef nişanlımın korona testi pozitif çıktı. Ve gerçekten ağır geçiriyor. Bu sabah daha iyi hissettiği için beni görüntülü aradı. "Acil açabilir misin, telefonu bile zor tutuyorum 2 dk seni göreyim" yazmış ben açmayınca da. E kıyamayıp açtım mecbur görüntüyü. Yer yarılaydı da makyajsız dolaşmayaydım dışarılarda. Sadece siyah göz kalemi vardı. Ergenler gibi bir de yüzümün yarısıyla konuştum. "hasta mısın sen, eve gitsen iyi olur halsiz duruyorsun" dedi. Turp gibiyim aslında. Yani makyajla ilgili her şeyi kullanan birisi olarak çocuk şok geçirdi de galiba diyemedi. Bir de hastalıkla cebelleşiyor. Sonra akşam konuştuk. Ya bende sadece göz kalemi vardı bugün, fark etmedin mi dedim. Görüntü biraz bulanıktı ama yo normaldin dedi. Yani normal olmam imkansız, arada fark uçurum. Beni kırmamak için mi böyle dedi yoksa gerçekten puslu mu görünüyordum bilemiyorum.
Şimdi de içim içimi yiyor. Bu nasıl saçma bir psikoloji bende çözemedim. Tüm hayatımı işgal ediyor bu düşünceler, hiçbir şeye odaklanamıyorum. Kendimi güzel bulmuyorum. Gerçekten güzel kategorisinde değilim. Evet bakımlıyım ama sorun tamamen sima. Yani yüz hatları. Bunu da değiştirmem mümkün olmadığı için makyajsız kendimi daha da çirkin görüyorum. Şimdi Allah var herkesi güzel bulmuyoruz. Beni görseniz yüzde yüz beni de güzel bulmazsınız. Bu bende takıntı haline geldi. İnsanlar ne der diye değil nişanlım hep makyajla bir nebze daha güzel gördü silince de benden soğuyacakmış da evlenince arzulaması vs komple gidecekmiş gibi hissediyorum. Makyajsız yorguuuun bitkiiiin yataktan yeni çıkmış uykulu gibiyim. Cildim alerjik olduğu için dermatologumun verdiği kremleri kullanabiliyorum sadece. Diğer denediğim ürünler beni mahvediyor. Kısacası cilt bakımıma da önem veriyorum üstelik. Bol su içiyorum güzel uyuyorum. Değerlerim iyi. Ama gerçekten olmuyor o yorgun görüntüyü silemiyorum.
Sizce siz gerçekten güzel misiniz? Ya da güzel değilimdir belki ama kendimi güzel buluyorum diyenlerden misiniz? Sürekli makyajla kendinizi gördükten sonra makyajsız nasıl hissediyorsunuz?
Kendine güven kendini sev, ben böyleyim demeyi bil sen kendine nasıl bakarsan karşındakide öyle bakar , makyajı azalt aynada makyajsız görünce yadırgama ,bende burnumdan memnun değilim yüzüme göre büyük ve kemerli birde yüzümden zayıflayınca iyice gözüme batar hale geldi ,şimdiki nişanlımla sevgiliyken arabada yan otururken yönümü ya ona çevirir ya cama çevirir yüzümü saçımla kapatırdım burnum yandan kötü görünüyo diye inan hepsinin saçma olduğunu farkettim nişanlım arada kızdırmak için lakap takıp laf attığında napayım allah beni böyle yaratmış beni seven böyle sevsin sen kendine bak diyip gülüyorum napayım yani bi ara estetik olmayı düşündüm sonra korktum vazgeçtim ama allah beni böyle yaratmış , sende kendini sev her halinle... ve yüzümde siyah nokta yanaklarım ayva tüylü güneşte nasıl bellir olur tahmin edersin lekelerim var benlerim var kimse kusursuz değildir fondöteni düğünden özel güne anca sürerimBir önceki konumdan beni hatırlarsınız. Makyaj bağımlılığım ile ilgiliydi. Pazar günü maalesef nişanlımın korona testi pozitif çıktı. Ve gerçekten ağır geçiriyor. Bu sabah daha iyi hissettiği için beni görüntülü aradı. "Acil açabilir misin, telefonu bile zor tutuyorum 2 dk seni göreyim" yazmış ben açmayınca da. E kıyamayıp açtım mecbur görüntüyü. Yer yarılaydı da makyajsız dolaşmayaydım dışarılarda. Sadece siyah göz kalemi vardı. Ergenler gibi bir de yüzümün yarısıyla konuştum. "hasta mısın sen, eve gitsen iyi olur halsiz duruyorsun" dedi. Turp gibiyim aslında. Yani makyajla ilgili her şeyi kullanan birisi olarak çocuk şok geçirdi de galiba diyemedi. Bir de hastalıkla cebelleşiyor. Sonra akşam konuştuk. Ya bende sadece göz kalemi vardı bugün, fark etmedin mi dedim. Görüntü biraz bulanıktı ama yo normaldin dedi. Yani normal olmam imkansız, arada fark uçurum. Beni kırmamak için mi böyle dedi yoksa gerçekten puslu mu görünüyordum bilemiyorum.
Şimdi de içim içimi yiyor. Bu nasıl saçma bir psikoloji bende çözemedim. Tüm hayatımı işgal ediyor bu düşünceler, hiçbir şeye odaklanamıyorum. Kendimi güzel bulmuyorum. Gerçekten güzel kategorisinde değilim. Evet bakımlıyım ama sorun tamamen sima. Yani yüz hatları. Bunu da değiştirmem mümkün olmadığı için makyajsız kendimi daha da çirkin görüyorum. Şimdi Allah var herkesi güzel bulmuyoruz. Beni görseniz yüzde yüz beni de güzel bulmazsınız. Bu bende takıntı haline geldi. İnsanlar ne der diye değil nişanlım hep makyajla bir nebze daha güzel gördü silince de benden soğuyacakmış da evlenince arzulaması vs komple gidecekmiş gibi hissediyorum. Makyajsız yorguuuun bitkiiiin yataktan yeni çıkmış uykulu gibiyim. Cildim alerjik olduğu için dermatologumun verdiği kremleri kullanabiliyorum sadece. Diğer denediğim ürünler beni mahvediyor. Kısacası cilt bakımıma da önem veriyorum üstelik. Bol su içiyorum güzel uyuyorum. Değerlerim iyi. Ama gerçekten olmuyor o yorgun görüntüyü silemiyorum.
Sizce siz gerçekten güzel misiniz? Ya da güzel değilimdir belki ama kendimi güzel buluyorum diyenlerden misiniz? Sürekli makyajla kendinizi gördükten sonra makyajsız nasıl hissediyorsunuz?
Makyaj yapmama sebeplerimden birisi de sizin anlattığınız durum. Bir gün gözüme kalem çeksem ertesi gün kendimi hasta gibi görüyorum. Bu yüzden sadece cilt bakımı yapıyorum.Bir önceki konumdan beni hatırlarsınız. Makyaj bağımlılığım ile ilgiliydi. Pazar günü maalesef nişanlımın korona testi pozitif çıktı. Ve gerçekten ağır geçiriyor. Bu sabah daha iyi hissettiği için beni görüntülü aradı. "Acil açabilir misin, telefonu bile zor tutuyorum 2 dk seni göreyim" yazmış ben açmayınca da. E kıyamayıp açtım mecbur görüntüyü. Yer yarılaydı da makyajsız dolaşmayaydım dışarılarda. Sadece siyah göz kalemi vardı. Ergenler gibi bir de yüzümün yarısıyla konuştum. "hasta mısın sen, eve gitsen iyi olur halsiz duruyorsun" dedi. Turp gibiyim aslında. Yani makyajla ilgili her şeyi kullanan birisi olarak çocuk şok geçirdi de galiba diyemedi. Bir de hastalıkla cebelleşiyor. Sonra akşam konuştuk. Ya bende sadece göz kalemi vardı bugün, fark etmedin mi dedim. Görüntü biraz bulanıktı ama yo normaldin dedi. Yani normal olmam imkansız, arada fark uçurum. Beni kırmamak için mi böyle dedi yoksa gerçekten puslu mu görünüyordum bilemiyorum.
Şimdi de içim içimi yiyor. Bu nasıl saçma bir psikoloji bende çözemedim. Tüm hayatımı işgal ediyor bu düşünceler, hiçbir şeye odaklanamıyorum. Kendimi güzel bulmuyorum. Gerçekten güzel kategorisinde değilim. Evet bakımlıyım ama sorun tamamen sima. Yani yüz hatları. Bunu da değiştirmem mümkün olmadığı için makyajsız kendimi daha da çirkin görüyorum. Şimdi Allah var herkesi güzel bulmuyoruz. Beni görseniz yüzde yüz beni de güzel bulmazsınız. Bu bende takıntı haline geldi. İnsanlar ne der diye değil nişanlım hep makyajla bir nebze daha güzel gördü silince de benden soğuyacakmış da evlenince arzulaması vs komple gidecekmiş gibi hissediyorum. Makyajsız yorguuuun bitkiiiin yataktan yeni çıkmış uykulu gibiyim. Cildim alerjik olduğu için dermatologumun verdiği kremleri kullanabiliyorum sadece. Diğer denediğim ürünler beni mahvediyor. Kısacası cilt bakımıma da önem veriyorum üstelik. Bol su içiyorum güzel uyuyorum. Değerlerim iyi. Ama gerçekten olmuyor o yorgun görüntüyü silemiyorum.
Sizce siz gerçekten güzel misiniz? Ya da güzel değilimdir belki ama kendimi güzel buluyorum diyenlerden misiniz? Sürekli makyajla kendinizi gördükten sonra makyajsız nasıl hissediyorsunuz?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?