- 30 Mayıs 2014
- 1.908
- 1.523
- 133
bakalım eğer 2 yıl sonra bu çabamın meyvesini toplarsam buraya uzun uzun anlatacağım inşallah neler yaptığımı
bakalım eğer 2 yıl sonra bu çabamın meyvesini toplarsam buraya uzun uzun anlatacağım inşallah neler yaptığımıSiz kurs açın n'olur.
Önerim yok söyleyeceğim var. Çocuğum olana kadar tıpkı senin gibiydim. Geçen oğluma doğumgünü yaptım tüm çocuklar salondan hole Holden oturma odasına kadar dağıtmışlar. Yani ona dağınıklık demek az kalır öyle böyle değil. Normalde oğlum dağıtmaz evi ama oda baktım elebaşı olmuş. Mutfağa girdim dedim oturma odası pert bir kahkaha attım. Eskiden olsa sinirden deliye dönerim. :)) ama ekleyim şunu başkasının evinde katti suretle müsade etmem. Oda yapmaz kuzumEvet hanımlar başlıkta görüldüğü üzere misafir deyince bana bi haller oluyor. Bizim misafirlerimiz genelde yakın akrabalarımız ve hepsinin küçük çocukları var. Kendimi kötü hissediyorum aslında sonuçta hepsi kuzenlerim ama nasıl desem bu küçük çocuklar hiç mi yerinde oturmazlar ya sürekli bi yerleri karıştırmak zorundalar mı ? Bi yeri dağınık görünce cinlerim tepeme çıkıyor. Yaşları 4-13 arası değişiyor ve inanılmaz fazlalar. Geldi mi de hepsi bir geliyorlar ben sinir krizleri geçiriyorum kendi kendime. Düşünün hepsi geldiğinde evde 9 çocuk oluyor. Bayramlar korkulu rüyam oldu artık annem ve babamda büyük oldukları için bize geliyorlar hep. Her misafir gelip gidişinde evde harp çıkmış gibi oluyor ve ben artık çocuklardan nefret etmeye başladım. Zaten genelde de çocuklara karşı bi sempatim yoktur. Annemde öyle düşünme seninde çocukların olur diyor ama elimde değil. Aşırı sinirim bozulmaya başladı misafir sonuçta deyip olabildiğince güleryüz göstermeye çalışıyorum ama eminim belli oluyor istemediğim. Var mı benim gibi olan yoksa ben mi abartıyorum? ve öneriniz varsa alabilirim çok iyi olur.
Benim annem de sizin gibiydi. Yatış saatlerim kesinmiş, asla şaşmazmış. Sallamak falan yok, ben hop yatakta, ister ağlarım ister ağlamam, almazmış; kendi kendime uyurmuşum.bakalım eğer 2 yıl sonra bu çabamın meyvesini toplarsam buraya uzun uzun anlatacağım inşallah neler yaptığımı
katılıyorum sana mesela yemeğimizi yedirir oyle götürür misafirliğe eğer meyveyi annem ye derse yerdim yoksa hayatta uzanmazdımBenim annem de sizin gibiydi. Yatış saatlerim kesinmiş, asla şaşmazmış. Sallamak falan yok, ben hop yatakta, ister ağlarım ister ağlamam, almazmış; kendi kendime uyurmuşum.
Biraz büyüyünce yine kesin sınırlar, şeker isterim diye ağlamak, çikolata diye tutturmak yok. Misafirlikte yaramazlık mümkün değil, hemen gözlerini açardı.Uzun uzun yazmayayım kaba taslak anlamışsınızdır.
Çok iyi hatırlıyorum, 5 yaşımdaydım ben; yüzme kursuna götürüyordu annem beni. O yaşta dahi kendine güvenen tek çocuk bendim. Atlama yerinden atlardım, benden büyük erkekler bile basamakla inerdi havuza.
Hayatımın her döneminde korkusuz ve kendine güvenen bir insan oldum. Sanırım bunun sebebi yetiştirilme şeklim.
Kendi kendime yetmeyi de çok iyi bilirim.
Karakterimden de olabilir, ama bizim ailedeki bütün çocuklar bu şekilde yetiştirilmiş (1i hariç). Hepimiz aynıyız bu tür özelliklerde.
Belki bazılarınız çok şaşıracak ama çocukların limitlerini öğrenmeye ihtiyacı vardır. Bakın ihtiyacı vardır diyorum. "Çocuk o, isterse kafamıza da mıçsın, çocukluğunu yaşamalı, istediği her şeyi yapabilir, uyarılamaz" diye bir şey yok. Şunu şunu yapabilir, şurada istediği gibi oynayabilir, ama buraya giremez, bununla oynanmaz diye eğiterek yetiştirilir çocuk. Bunu beceremeyenler, veya saldım çayıra mantığıyla rahatından ödün vermeyerek büyütenler ama çocuk psikolojisi vs diye anlamadıkları konularda ahkam keserler. Çevir kazı yanmasın. Hep derim. Hayattaki en büyük sanat bir insan yetiştirmektir bana göre. Yetiştirmek diyorum, yoksa doğurup büyütmek değil. O çocuğun annesi zaman harcayacak, emek verecek, çocuğuna terbiyeyi, ahlakı, doğruyu, yanlışı öğretecek. Doğduğundan itibaren ilmek ilmek işlenecek o çocuk. Güzel bir birey yetiştirebilmek için. Çocuk yetiştirmek budur. Kaç kişi yapabiliyor ki? Yapanı da görüyorum, ama istisna. Biz burada neyi tartışıyoruz ki. " çocuktur yapar, fanusa mı koyalım da, yetişkin gibi mi otursun da..." bunlar çok sığ geliyor bana.
Çok mu zor mesela çocuğuna " bak xcim, burası bizim evimiz değil, bunlar bizim eşyamız değil. Oyuncak da değiller zaten. Oynanmaz. Bak biz kendi oyuncaklarımızla burada oynayalım. Teyzenin eşyalarına zarar vermeyelim, çok ayıp" gibi bir konuşma yapmak, çocuğunu daha en baştan böyle eğitmek? Yav yoksa ben çok mu ütopik düşünüyorum anlamadım ki...
Yakın akraba çocukları olduğuna göre davranışlarına müdahale edebilirsin. Sen müdahale edersen anaları da totolarını kaldırır bir zahmet.
Valla aynı bende senin gibiyim.Yani bende cocuk oldum yaramazdımda ama baskasının evine gidince oturur yerimden kalkmazdım ki. Şimdiki cocuklar oyle mi beş dakika yerlerinde oturmuyolar uyarıncada dilleri pabuc gibi cevap veriyorlar cocuklarda utanma duygusu yok bi kere. Hepsinin ar damarı catlamıs. Fakat ben annelerde ve ya babalarda kabahat buluyorum cocuklarını iyi yetiştiremiyolar malesef simdi ki nesil fazlasıyla şımartılarak büyüyor ben bunları görünce annemin beni ne kadar salak yetiştirdiğini farkediyorum . Biz misafirliğe gittik mi biri bana bişey içer misin diye sordugunda direk annemin yüzüne bakardım annem hayır o bişey almaz derdi bende kapardım cenemi. Ben böyle gördüm yaramazsam kendi evimde yaramazdım baskasının evi karıştırılmazdı. Karıştırsamda annem beni oracıkta haşlayıverirdi valla. Benim yiğenlerim var yani ablamın cocukları gerçekten canavar gibiler ve her haftasonu bize geliyolar sırf bu yüzden evlenmeyi düşünüyorum evin dagalmasından sürekli toplamaktan bıktım cunku kurulu olan düzeni bozuyolar cocugum olmadan cocuktan bıktım. Seni cok iyi anlıyorum kader ortagım Ve boyle hissettiğimin için zamn zaman kızıyorum bencil oldugumu düşünüyorum ama bana bunları onlar hissetiriyor asıl suçlu gene onlar insanı bıktırmasalar keşke...
Çocuklar öyledir maalesef, kızım doğmadan önce bir arkadaşımızın oğlu, oturma odasının koltuklarını tükenmez kalemle boyamıştı,biblolarımı,şamdanlarımı kırmıştı,her geldiklerinde 1er,2şer. Yinede kızamadım,çocuk deyip geçtim genelde. Zira onun suçu değil,annesi onunla ilgilenmezse,başkaları ilgilenmezse illaki yaramazlık yapacak yani çocuk bu.
Kızım 3 yaşında şu an. Çocuksuz bir eve gitmem gerekiyorsa,sulu boyasız kalemini ve kitaplarını,lego, yapboz tarzı oyuncaklarını götürüyorum yanımda. Etrafı kirletmeden,evdeki eşyalara zarar vermeden oynuyor,bende muhabbet ederken onunla ilgileniyorum bir yandan ki zaten annemin evinde dahi izinsiz birşey almaz,karıştırmaz kızım,bilir başkalarının eşyalarına dokunulmaması gerektiğini.
Ailede bitiyor iş,anneleri ilgilenmiyorsa illaki yaramazlık yapacak çocuklar. Oturup sizinle,bizimle sohbet edecek halleri yok yani.
Sizin yerinizde olsam,illaki gelinecekse,uygun bir odada oynamalarına müsade ederdim. Kırılacak,dökülecek eşya olmayan bir odanız varsa orda oynayabilirler belki,tüm evi dağıtmak yerine. Benim bir odam sehpasız,biblosuz sadece koltuklar ve oyuncaklar var,oyun odası uzun zamadır orası,kırılan dökülen olmuyor,hemde sadece orası dağılıyor.
ben konuyu yanlış mı anladım acaba.
Konu sorumsuz ebeveynlere ne zaman döndü.
konu sahibinin bayramda seyranda evine 9 tane çocuk doluşuyormuş, çünkü anne baba ev büyüğüymüş. Bu durumda bu çocuklar yeğen kuzen falandır, yani çok yakın akraba, öyle güne getirmemiş anneleri, zorunlu bayram ziyareti.
9 çocuk bir araya gelince şu çocuğunu uslu yetiştiren anneler bir söylesin, oturtabilir misiniz çocuğunuzu.
Elbette bu çocuklar koşacak, atlayacak zıplayacak, yani gerçekten ne bekliyorsunuz.
Çocuğunu alıp gezmesin diyorsunuz, zorunlu bayram ziyareti de mi yapmasın.
Çocuğunun peşinden ayrılmasın diyorsunuz, konu sahibi sıkıntılı tamam ama belli ki annesi babası (ev sahipleri) rahat bırakın çocukları diyen kişiler.
ki konu sahibi evi kırıp döktüler demiyor, dağıttılar diyor. Buna da anormal diyorsanız gerçekten asıl ben sizin çocuklarınızı merak ettim. Anneleri babalarından bu kadar mı korksunlar yani, bu mudur istediğiniz.
bence konu sahibi biraz daha anlayışlı olmalı.
canım bize gelen var bitane 10 çocuk gücünde buzdolabımı karıştırıp şunu ver bu ver deyıp yemeyen beyenmeyen bir tip zıkkım ye diyesim varama diyemiyorumm
Her şey annede bitiyor, herkes çocuğuna dur demesini bilecek. Benim hiçbir samimiyetim olmayan bir misafirim geldi evime ilk gelişiydi. Benim misafirlerim için aldığım çelik çay tepsimi koydu çocuğun önüne, bi de metal kaşık verdi çocuk vurdu da vurdu çizikler içinde şu an tepsim. Sinir oldum
Bende hep dert yanardım aman anne gelsinler ne var keşke bana gelseler yurtdışında gelme gitme yoktur yalnızlık çekiyorum falan aman allahım geçen yıl anneme gidince tüm akrabalar halka açık plaj günüymüş gibi her gün ama hergün sabah gelip akşam bir daha geldi aman çok hoşuma gitti ikinci gün üçünçü gün derken bakdım gençeçik anneler bebeklerin elinde şekerler lolitop çıkarıp halıya sürüyorlar o şekerli çikolatı ellerini koltuklara sürmeler annemin içi gidiyor kadın o zamanlar rahatsızlık geçirdi yatalak haftada 1 gün birini çağırıyor temizletiyor yapma yapamıyor gözüde götürmüyor x çoçuğun elleri şekerli canım koltuklara sürüyor dedim diye hemen küsmeler bir afra tafralar eee dedirtene kadar gözün görmüyormu kalk yıka diğer kuzenin eşi salmış iki çoçuğunu annemin otomatik kapısını bozdular bide yaparız diye sökmüşler kadının kapısının tüm kablolarını zincirini biri tvyi düşürdü tüm dolapların içi bi elden geçti annemin kremlerini halılara bi güzel badana yaptılar anneleri bir durun demiyorlar şoklara girdim kii benimde 3 çoçuğum var anneannesi olsun alsın dedikleri halde yaptıklarınız yalnış burası bizim evimiz değil izinsiz hiçbir şey alınmayacak her yerede girip çıkmıyacaksınız dedim tamam dediler kiii konu sahibi 13 yaşındaki çoçuklar nasıl odanızı karıştırıyor şoklardayım benimde kızım geçen yıl 11 yaşındaydı teyzesi yatak odasına çağırmış sana birşey göstercem diye kızım koşa koşa yanıma geldi bana bile sordu anne gireyimmi teyzemin odasına diye çünkü daha küçüçük yaşta öğrettim onlara ben adım adım öğretip uyguladım anneler daha küçük yaşta öğretmeli çoçuklara neyin doğru neyin yalnış olduğunu yoksa baş etmesi çok zor çok kimse kimsenin kahrınıda çoçuğunuda çekmek zorunda değil
Ben cocuk sevmiyorum yalan yok. Esimin 3 aylik yegenine bile "off agliyo susturun sunu ya" demisligim var. Markette falan carlayan cocuklardan da hoslanmam.
Huyumu bildikleri icin insanlar bana gelirken cocuklarini getirmiyor.
Ciddi olarak nam saldim bu konuda yani.
Hic unutmam babamin kuzeninin 4 yasinda bir kizi var, bana geldiler. Cikardi boyama kitabini boya yapti, fotograf albumunu gordu ortada, bakabilir miyim diye sorup bakti aldi. Boyle cocuklara lafim yok.
Cok kinadim kimbilir ileride benim cocugum nasil bir sey olacak.
Yalnız olmadığımı biliyodum :) zaten benimle aynı fikirde olan bi sürü insan varmış ki bence bu toplumda küçük bi sorun değil. Çocuklar çok şımarık yetişiyor. Benimde yeğenlerim var kuzenlerimin çocukları 2 taneler ama bazen o 9 taneye bedel oluyorlar yeni nesil bu şekilde sanırım. Kuzenlerimde yerlerinden kalkıp hiç bakmıyorlar onlara da ayrı kızıyorum ama bişey desen alınıyorlar sen suçlu oluyorsun direk "Seninde çocuğun olacak" triplerine giriyorlar gına geldi bana
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?