Muhtaç Olma Korkusu

LivreAmour .!.:

Kızlar selam, bu konuyu yeni evlat yetiştirmeye başlayan kızkardeşlerim için açmak istedim. Çünkü genç kızlığım ve genç kadınlığım hep bu mutaç olma korkusu ile geçti. Çalışan bir annenin çocuğuyum ve iki kardeşiz benden 14 yaş büyük bir ablam var ve o da ikinci annem gibi oldu. Çocukluğum gündüzleri anneannemde akşamları ve haftasonu kendi evimde geçti. Annemin yorucu ve yıpratıcı bir işi vardı, o dönemlere göre beyaz yaka bir işti ama üzerindeki psikolojik baskı çoktu zannediyorum. Tahammülsüz sürekli gergin bir kadındı, hala daha öyle. Ablama pek yetişemedi ama beni hep “kimseye muhtaç olmayacaksın, herşeyine kendin yeteceksin, kendine yaslanacaksın, ben sizler için çalışıyorum okuyacaksın” baskısıyla büyüttü. İyi bir üniversitenin kabul gören bir bölümünü dereceyle bitirdim, mühendisim, sosyal hayatı aktif gülen güldüren bir kadın oldum hep, ama içim o derece yıpranık ki; en ufak bir hata da , hastalıkta, tartışmada, kendimi inanılmaz kimsesiz hissediyorum. Kimseye müdana etmediğim için ve çocukluğumun buhranına sarılıyorum. Günlerce dua ettiriyordu bana annem, ‘allahım birine muhtaç olacaksam muhtaçlığım bir tek sana olsun’ diye. Başarı, seyahat, dostluk ve keyifle dolu bir yaşantım oldu ama arka planda hep bu var. Geç evlendim, neredeyse tüm dünyayı gezdim. Ama küçücük bir şehire tıkılıp kaldım. Evliliğimin hemen arkasından salgın başladı. 1.5 yıldır işsizim. Şuan da bu duruma takık vaziyetteyim. Sürekli tetikteyim, lütfen bunu çocuklarınıza yapmayın.
Güçlü çocuk, güçlü insan yetiştireceğim diye kızların içindeki o naif dişil enerjiyi yok etmeyin. Demir lady değiliz biz. Lütfen çocuk yetiştirirken buna dikkat edin...

Genişletmek için tıkla...

Alynabll .!.:

Ne olursa olsun istersen en iyi bölümleri oku istersen milyarder der ama ne olursa olsun insanız bu dünyada herkes birbirine muhtaç aslında bir bebek anneye Bir anne yanında ki eşin desteğine aynı şekilde karşılıklı muhtaç olmak demek sadece maddiyata çekilmemeli bence. Sende stres yapma biliyorum çok zor ama geçmişin ile yaşarsan mutlu olamazsın gerçekten birşeylerim iyi gideceğine inan umarım herşey gönlünce olur.

Genişletmek için tıkla...

Minel_ask .!.:

Nedense okurken bir garip oldum.. hüzünlendim.

Genişletmek için tıkla...

Merve .!.:

İnsanız unutmayalım inşallah.

Genişletmek için tıkla...

LivreAmour .!.:

Kızlar selam, bu konuyu yeni evlat yetiştirmeye başlayan kızkardeşlerim için açmak istedim. Çünkü genç kızlığım ve genç kadınlığım hep bu mutaç olma korkusu ile geçti. Çalışan bir annenin çocuğuyum ve iki kardeşiz benden 14 yaş büyük bir ablam var ve o da ikinci annem gibi oldu. Çocukluğum gündüzleri anneannemde akşamları ve haftasonu kendi evimde geçti. Annemin yorucu ve yıpratıcı bir işi vardı, o dönemlere göre beyaz yaka bir işti ama üzerindeki psikolojik baskı çoktu zannediyorum. Tahammülsüz sürekli gergin bir kadındı, hala daha öyle. Ablama pek yetişemedi ama beni hep “kimseye muhtaç olmayacaksın, herşeyine kendin yeteceksin, kendine yaslanacaksın, ben sizler için çalışıyorum okuyacaksın” baskısıyla büyüttü. İyi bir üniversitenin kabul gören bir bölümünü dereceyle bitirdim, mühendisim, sosyal hayatı aktif gülen güldüren bir kadın oldum hep, ama içim o derece yıpranık ki; en ufak bir hata da , hastalıkta, tartışmada, kendimi inanılmaz kimsesiz hissediyorum. Kimseye müdana etmediğim için ve çocukluğumun buhranına sarılıyorum. Günlerce dua ettiriyordu bana annem, ‘allahım birine muhtaç olacaksam muhtaçlığım bir tek sana olsun’ diye. Başarı, seyahat, dostluk ve keyifle dolu bir yaşantım oldu ama arka planda hep bu var. Geç evlendim, neredeyse tüm dünyayı gezdim. Ama küçücük bir şehire tıkılıp kaldım. Evliliğimin hemen arkasından salgın başladı. 1.5 yıldır işsizim. Şuan da bu duruma takık vaziyetteyim. Sürekli tetikteyim, lütfen bunu çocuklarınıza yapmayın.
Güçlü çocuk, güçlü insan yetiştireceğim diye kızların içindeki o naif dişil enerjiyi yok etmeyin. Demir lady değiliz biz. Lütfen çocuk yetiştirirken buna dikkat edin...

Genişletmek için tıkla...

4justice .!.:

bende hep derim.. güçlü olcam, ağlamıcam diye diye osman amcaya döndü bünyem..

Genişletmek için tıkla...

LivreAmour .!.:

Kızlar selam, bu konuyu yeni evlat yetiştirmeye başlayan kızkardeşlerim için açmak istedim. Çünkü genç kızlığım ve genç kadınlığım hep bu mutaç olma korkusu ile geçti. Çalışan bir annenin çocuğuyum ve iki kardeşiz benden 14 yaş büyük bir ablam var ve o da ikinci annem gibi oldu. Çocukluğum gündüzleri anneannemde akşamları ve haftasonu kendi evimde geçti. Annemin yorucu ve yıpratıcı bir işi vardı, o dönemlere göre beyaz yaka bir işti ama üzerindeki psikolojik baskı çoktu zannediyorum. Tahammülsüz sürekli gergin bir kadındı, hala daha öyle. Ablama pek yetişemedi ama beni hep “kimseye muhtaç olmayacaksın, herşeyine kendin yeteceksin, kendine yaslanacaksın, ben sizler için çalışıyorum okuyacaksın” baskısıyla büyüttü. İyi bir üniversitenin kabul gören bir bölümünü dereceyle bitirdim, mühendisim, sosyal hayatı aktif gülen güldüren bir kadın oldum hep, ama içim o derece yıpranık ki; en ufak bir hata da , hastalıkta, tartışmada, kendimi inanılmaz kimsesiz hissediyorum. Kimseye müdana etmediğim için ve çocukluğumun buhranına sarılıyorum. Günlerce dua ettiriyordu bana annem, ‘allahım birine muhtaç olacaksam muhtaçlığım bir tek sana olsun’ diye. Başarı, seyahat, dostluk ve keyifle dolu bir yaşantım oldu ama arka planda hep bu var. Geç evlendim, neredeyse tüm dünyayı gezdim. Ama küçücük bir şehire tıkılıp kaldım. Evliliğimin hemen arkasından salgın başladı. 1.5 yıldır işsizim. Şuan da bu duruma takık vaziyetteyim. Sürekli tetikteyim, lütfen bunu çocuklarınıza yapmayın.
Güçlü çocuk, güçlü insan yetiştireceğim diye kızların içindeki o naif dişil enerjiyi yok etmeyin. Demir lady değiliz biz. Lütfen çocuk yetiştirirken buna dikkat edin...

Genişletmek için tıkla...

denizaslim .!.:

Kadın yanlış birşey yapmamış ki... Siz daha onun size ettirdiği duanın anlamını anlamamışsınız.
Annenizin ne kadar doğru çocuk yetiştirdiğini ilerleyen yıllarınızda anlayacaksınız emin olun

Genişletmek için tıkla...

LivreAmour .!.:

Birine yaslanmak, ohhhh be sırtımı yasladım diyebilmek güzel bir duygu olsa gerek. Ben hep yaslanılan oldum, öyle de devam edecek gibi görünüyor :) Muhtaçlık maddiyatla ilgili değil, o en son konu. Her halukarda ben ekmeğimi taştan çıkarırım. En korktuğum birine yük olmak. O evreyi yaşamak istemiyor ruhum, onu reddediyor

Genişletmek için tıkla...

zeysmother .!.:

ben pek annenizi haksız bulmadım aslında dünya acımasız kimseye muhtaç olmayın diye tembihlemiş insanoğluna sırt yaslamamalıyız diye dusunuyorum

Genişletmek için tıkla...

LivreAmour .!.:

Daha ne ilerleyecek yıllarım, gayet yetişkin koca kadınım. Ben çocuğa bu derece güç yüklemenin doğru olmadığını düşünüyorum. Herşeyine kendi yetişen, hatta çevresinin herşeyine de koşan, bu minvalde ağlamayı bile güçsüzlük sayan yıllardan sonra oto püsüre ağlayan kadınlara dönüşüyorsunuz. Tecrübeyle sabit.

Genişletmek için tıkla...

LivreAmour .!.:

Birinin de, livreamour sen çabalama-bu iş bende demesine ihtiyaç duyuyorum. Sırt yaslamak manevi anlamda şuan en büyük ihtiyacım. Bence birine duygularımızla yaslanmalıyız. Çok zor oluyor sonra.

Genişletmek için tıkla...

MissCherryBlossom .!.:

Ablacim kadin kotu bir sey dememis ki, simdi ne guzel meslegin var, universite okumussun.

Yalniz korkunu yersiz buldum, issiz parasiz kalsan bile esin var calisir o evi gecindirir. Birlikten kuvvet dogar. Hayatta yapayalniz degilsin ki Manevi sirt yaslama ihtiyacin varsa da ona yaslanabilirsin, evlilik destek olmak ve destek gormek icin.

Ben bekarim, issiz kalirsam 1 ay calismama luksum yok, ailemden kalan para/mal da yok, ev kredisi tek basima oduyorum, yani senin su yazdigin korkuyu aslinda benim yasamam gerek degil mi, maddi olarak hayatta tutunacak tek dalim yok farkindaysanMuhtaclik bir duruma dusmezsin korma yani korkun yersiz

Genişletmek için tıkla...

Pinkflambe .!.:

Ben de çalışan bir annenin çocuğuyum ve annem beni hiç kimseye muhtaç olma diyerek yetiştirdi. Sizin anneniz gibi o da yoğun çalışma temposundan dolayı gergin ve tahammülsüz bir insandı ama ben sizin aksine anneme müteşekkirim. İyi ki öyle büyüdüm kendimi çok güçlü hissediyorum. Çok şükür kimseye yük olmadım, olmakta istemem, kimse de olmamalı bence. Bana göre hayat nahif dişil enerjiyle kolay yaşanacak bir yer değil. Ben annenizi hatalı bulmadım. Demem o ki bu konularda genelleme yapmak bence doğru değil. Size önerim hayatınızın arka planından hep bunu hissediyorsanız psikolojik destek almanız yönünde. Kendinizi hissettiğiniz duruma gerçekten üzüldüm, herkesin yapısı veya olaylar karşısında gösterdiği reaksiyon bir olmuyor. Yalnız değilsiniz en basiti burası var, birbirini hiç tanımayan insanlar birbirlerine destek oluyor burda yeri geliyor yıllardır tanıdığın insandan görmediğin desteği görüyorsun.

Genişletmek için tıkla...