- 6 Eylül 2016
- 787
- 448
- 103
- Konu Sahibi Bayanhazine
-
- #1
Öncelikle merhabalar;
Bu biraz kişisel bir problem ama konuşmaya ihtiyacım var doğrusu..
Henüz 20 yaşındayım, bundan 16 yıl önce babam annemi aldattığı için boşanmışlar. Babam özgür-modern-mantıkla yaklaşan bir adamdır. Annem kısıtlanmış ve başkalarının elinde olan bir özgürlükte (özgürlük te denebilirse)-mahalle baskısı-geri görüşlü bir ailenin içinde yetişmiş bir kadındır. (Asla küçümsediğimden değil, tamamen olayın farkında olup, objektif tavsiyelerde bulunun diye yazıyorum)
Ben ailem ayrıldıktan bu yaşıma kadar babamla büyüdüm. Babam biraz rahat ve özel hayatına düşkündür ama ben onun için kıyaslanamayacak kadar özelimdir. En azından aksini hiç hissettirmedi. Eh babam şimdilerde 44 yaşında biri, hak verirsiniz ki o çağlarda ev geçindirmek için kadına ihtiyaç duyuyordu. Ev-iş-temizlik-yemek herşey babamdaydı. Mahkeme anneme vermişti bizi (biz 3 kardeşiz, tabii kişisel olarak konuşuyorum) ama babam annemin bizi doğru bir şekilde yetiştireceğine güvenmediğinden yanına almış. O zamanlar annem ayrıldıktan sonra annesinin evine geri dönmüş, 2+1 evde 7 kişi olmuşlardı. Geçim sıkıntısını düşünürsek ve dul bir kadın geri dönmüştü. Biz oraya fazla olurduk, bunu bu Zaman'larda anlıyorsunuz. Neyse, haliyle 3 çocukla bir evde kalan Ada'mın kadına ihtiyacı oluyor, sanırım benim babamın biraz fazla kadına ihtiyacı olmuş. Mübağala yapmıyorum ama babam her yaşında yakışıklı bir adamdı. Bizim eve gelen giden kadının haddi hesabı yoktu, tabii bize bir zararları yoktu, oyun ablası, yardımcı diye gelirler birkaç gün kalır giderlerdi. Böylece uzun Zaman geçti, babam bir kadında karar kıldı ve evlendiler, 4 yıl sonra bir bebekleri oldu, şimdi 2 yaşına basacak. Eh bizde Bebek Dünya'ya geldiğinde en küçüğümüz 18 yaşındaydı. Annemde şimdilerde 43'lü yaşlarında. Ve bunca Zaman ayrı yaşadığımız için daha fazla ailesiyle yaşamasın diye, belki de olması gereken Zaman'lar için annem ile ayrı bir eve çıkmaya karar aldık. Kararı aldık ve çıktık. Kardeşimin askerlik çağı geldi ve gitti. Ablam ise evlendi. Ben annem ile tek yaşıyorum..
Asıl problem şu ki, ne yazık ki ben annem ile anlaşamıyorum. Doğrusu annem beni babam yetiştirdi diye beğenemiyor. Aldatıldığımı için kızgın ve yıllar kızgınlığını hiç dindirmemiş. Bana "ne bekliyorum ki, orspların arasında büyüdün" diyor. Yutuyorum, ona "anne bu benim tercihim değildi" dediğimde " ne yani sizi ben mi terk ettim" deyip bir kaos ortamı yaratıyor. Onu anlıyorum ama inanın bacak bacak üstüne atma, askılı bluz giyme, kırmızı ruj sürme, neden saçlarını salıyorsun? Kime güzelleşiyorsun, hayır efendim kahve içmeye gidemezsin. Üniversiteyi okuyacaksan dışardan oku beni yalnız bırakamazsın.. Birkaç gün önce ufak ta olsa bir bunalım yaşadım, arkadaş çevrem neredeyse yok denecek kadar az, konuşacak pek kimsem yok. Beni anlıyor musunuz? Ben mi büyütüyorum bilemedim, ama ne yaparsam yapayım anneme kendimi sevdiremedim..
Ona Nasıl yaklaşmalıyım?
Onunla onu anladığımı belirten cümleler kuruyorum, çok bilmiş olduğumu söyleyip susturuyor, bu sefer konuşmuyorum dünyanın en aptal insanıymışım muamelesi yapıyor..
Nasıl davranmam gerektiğini bilemiyorum..
Lütfen biriniz bana yardım etsin..
Bu biraz kişisel bir problem ama konuşmaya ihtiyacım var doğrusu..
Henüz 20 yaşındayım, bundan 16 yıl önce babam annemi aldattığı için boşanmışlar. Babam özgür-modern-mantıkla yaklaşan bir adamdır. Annem kısıtlanmış ve başkalarının elinde olan bir özgürlükte (özgürlük te denebilirse)-mahalle baskısı-geri görüşlü bir ailenin içinde yetişmiş bir kadındır. (Asla küçümsediğimden değil, tamamen olayın farkında olup, objektif tavsiyelerde bulunun diye yazıyorum)
Ben ailem ayrıldıktan bu yaşıma kadar babamla büyüdüm. Babam biraz rahat ve özel hayatına düşkündür ama ben onun için kıyaslanamayacak kadar özelimdir. En azından aksini hiç hissettirmedi. Eh babam şimdilerde 44 yaşında biri, hak verirsiniz ki o çağlarda ev geçindirmek için kadına ihtiyaç duyuyordu. Ev-iş-temizlik-yemek herşey babamdaydı. Mahkeme anneme vermişti bizi (biz 3 kardeşiz, tabii kişisel olarak konuşuyorum) ama babam annemin bizi doğru bir şekilde yetiştireceğine güvenmediğinden yanına almış. O zamanlar annem ayrıldıktan sonra annesinin evine geri dönmüş, 2+1 evde 7 kişi olmuşlardı. Geçim sıkıntısını düşünürsek ve dul bir kadın geri dönmüştü. Biz oraya fazla olurduk, bunu bu Zaman'larda anlıyorsunuz. Neyse, haliyle 3 çocukla bir evde kalan Ada'mın kadına ihtiyacı oluyor, sanırım benim babamın biraz fazla kadına ihtiyacı olmuş. Mübağala yapmıyorum ama babam her yaşında yakışıklı bir adamdı. Bizim eve gelen giden kadının haddi hesabı yoktu, tabii bize bir zararları yoktu, oyun ablası, yardımcı diye gelirler birkaç gün kalır giderlerdi. Böylece uzun Zaman geçti, babam bir kadında karar kıldı ve evlendiler, 4 yıl sonra bir bebekleri oldu, şimdi 2 yaşına basacak. Eh bizde Bebek Dünya'ya geldiğinde en küçüğümüz 18 yaşındaydı. Annemde şimdilerde 43'lü yaşlarında. Ve bunca Zaman ayrı yaşadığımız için daha fazla ailesiyle yaşamasın diye, belki de olması gereken Zaman'lar için annem ile ayrı bir eve çıkmaya karar aldık. Kararı aldık ve çıktık. Kardeşimin askerlik çağı geldi ve gitti. Ablam ise evlendi. Ben annem ile tek yaşıyorum..
Asıl problem şu ki, ne yazık ki ben annem ile anlaşamıyorum. Doğrusu annem beni babam yetiştirdi diye beğenemiyor. Aldatıldığımı için kızgın ve yıllar kızgınlığını hiç dindirmemiş. Bana "ne bekliyorum ki, orspların arasında büyüdün" diyor. Yutuyorum, ona "anne bu benim tercihim değildi" dediğimde " ne yani sizi ben mi terk ettim" deyip bir kaos ortamı yaratıyor. Onu anlıyorum ama inanın bacak bacak üstüne atma, askılı bluz giyme, kırmızı ruj sürme, neden saçlarını salıyorsun? Kime güzelleşiyorsun, hayır efendim kahve içmeye gidemezsin. Üniversiteyi okuyacaksan dışardan oku beni yalnız bırakamazsın.. Birkaç gün önce ufak ta olsa bir bunalım yaşadım, arkadaş çevrem neredeyse yok denecek kadar az, konuşacak pek kimsem yok. Beni anlıyor musunuz? Ben mi büyütüyorum bilemedim, ama ne yaparsam yapayım anneme kendimi sevdiremedim..
Ona Nasıl yaklaşmalıyım?
Onunla onu anladığımı belirten cümleler kuruyorum, çok bilmiş olduğumu söyleyip susturuyor, bu sefer konuşmuyorum dünyanın en aptal insanıymışım muamelesi yapıyor..
Nasıl davranmam gerektiğini bilemiyorum..
Lütfen biriniz bana yardım etsin..