Kursa gitmesi, geleceğimizle alakalı bi durum sadece öğlene kadar ama dönüşümlü uyanıyorduk hafta sonu o bile yalan oldu benim için. Ya çocuğa hemen ofluyor, pufluyor benim ondan yana değil oğlum üzülmesin diye tamam bırak ben ilgilenirim diyorum. Ama artık her akşam yürüyüşe çıkacağım. Böyle diyorum ama o kadar halim kalmıyor ki akşamları.Esinizi siz hazira alistiriyorsunuz bence sorumluluk verin aksamlari o ilgilensin.Ayrica tatil gunu ekstra kursa gitmek gibi o kendini her sorumluluktan kurtariyor.Bence ise donun,bakici bulun,seyahatlerde babasi ilgilensin aksamlari.Calismaya Cok ara verirseniz donusunuz zor olur.Sonradan pisman olursunuz.Ayrica merak etmeyin siz yaninda yok iken babasi da herseyi yapar,simdi size guveniyor yada kaytarmak icin rol yapiyor.Is basa dusunce hepsini yapar.
Mükemmel evlat mıyım tartışılır. Zaten konu sizsiniz, ben değilim ki? Kötü evlat olsam size faydam ne? O evreleri ben çoktan geçtim. Annemden ricacı da oldum yeri gelince. Ama hiç biri işe geri dönmekten daha çok dinlendirmedi beni.Evet gerçekten biraz ayrı nefes almam gerekiyor sanırım. Düzen kısmı nasıl olacak bilmiyorum.
Ya ne güzel yazmışsınız. Umarım oturtabilirim şu an gözüm korkuyor çünkü her şey benim üstümde zaten bi de iş çıkınca iyice çıkmaza girersem ya diye korkuyorum.
Ben zaten kocam evde olduğunda annem çocuğa baksın demiyorum ki ya hepiniz mükemmel evlatsınız. Ben ergenken dahi kardeşime baktım. Anneme her konuda destek oldum. Aile olduğumuz için haftada bir aynı desteği eşim evde yokken ondan bekliyorum bu kadar. Ayrıca elalemin çocuğuna bakmak için can atıyorsa kendi torununa bi kaç saat bakmak zor gelmemeli. Umarım annenize haftada bi kaç saat bırakmak zorunda kalacak kadar kötü hissetmezsiniz kendinizi.
Ee annenizden ricacı olmuşsunuz işte oluyor demek ki insan ben bu arada annemi hiç opsiyon olarak görmedim zaten huyunu bildiğim için, arada nefes almam için yer açsa öpüp başıma koyarım. Ben kendi çocuğuma bunaldığında sorumlulukları konusunda destek olmaya çalışırım yaşı kaç olursa olsun. Çünkü hayatta insanın ailesi dışında kimsesi olmadığına inanıyorum. Yarın bi gün çocuğum bana gelip de anne biz bunaldık, tatile gitcez torununa üç gün bakar mısın dese seve seve bakarım lafını dahi etmem. Tüm sorumluluğu büyükanne-büyükbabalara vermeseniz bile aynı şehirdeyseniz mutlaka işiniz düşebiliyor. Çocuğunuz evlenince çocuğunuz olmaktan çıkmıyor. 50 yaşına da gelse manevi desteğe ihtiyacı olduğunda elinizden geldiğince yardımcı olmaya çalışırsınız. Anneannem 80 yaşında annemle teyzem temizlikle uğraşmasınlar diye her ay temizlikçilerini gönderir. AmaMükemmel evlat mıyım tartışılır. Zaten konu sizsiniz, ben değilim ki? Kötü evlat olsam size faydam ne? O evreleri ben çoktan geötim. Annemden ricacı da oldum yeri gelinde. Ama hiç biri işe geri dönmekten daha çok dinlendirmedi beni.
Siz o kadar kendinizden verip kardeşinizle ilgilenmisken böyle yapması çok üzücü. Keşke siz de o kadar kendinizi yormak yerine onun annesi sensin sen ilgilen deseymişsiniz.Ya ben böyle düşünmüyorum başka anneannelerin olmayabilir ama annemin var. Benim küçük kardeşimle aramda 16 yaş var ve resmen ben büyüttüm. İlk okula başladığı gün annem çalışıyordu ben vardım, üniversiteye gidiyordum o zaman ders çıkışı veli toplantısına giderdim. Bütün yaz tatilinde arkadaşlarımla buluşmalarıma bile götürürdüm. Kardeşim ben lisedeyken bana anne diyordu.
Anladığınız için teşekkürler, insanları gerçekten anlamıyorum ben eşim evdeyken annem niye çocuğumuza bakmıyor demiyorum ki. İnsan eşiyle bi yemeğe de çıkmak isteyebilir bu arada kime bırakcam çocuğu. Bunu istemek dünyanın en absürt şeyi gibi davranıyorlar gerçekten anlamıyorum. Parkta küçücük bebekleri bile büyükanne-büyükbabaları getirmiş oluyor. Sanki toplumumuzda hiç görülmeyen bi olay.Siz o kadar kendinizden verip kardeşinizle ilgilenmisken böyle yapması çok üzücü. Keşke siz de o kadar kendinizi yormak yerine onun annesi sensin sen ilgilen deseymişsiniz.
Ya bakmayın siz hanımefendi. Aile dediğin şey zor zamanlarda birbirine destek olmakla alakalı bana göre. Şimdi yarın bi gün annem hastalansa ben de ona bakarım. Çünkü bana ihtiyacı olmuş oluyor, benim de haftada bir, ayda bir anneme ihtiyacım olup güvendiğim için çocuk konusunda destek almak istemem nasıl bu kadar absürt geliyor ya komşudan mı bekliyorum annem o benim. Kendisi beni 2 aylıkken babaanneme bırakmış, kardeşimi ben büyüttüm. Ayda yılda bir torununa bakmasının nesi absürt. Ay lütfen anne falan olmayın ya Avrupada bile şöyle durumlarda büyükanne-büyükbabalar destek oluyor çocuklarına. Bilip bilmeden gelip saçmasapan yorum yapıyorsunuz. Ben 29 aydır her haltı tek başıma yaptım. Ev falan taşıdım, işimden vazgeçmek zorunda kaldım. Asla da pişman değilim. Oğlumu çok seviyorum. Ne kolay gelip ben torun bakmam demek. Ben bakarım çocuğumu dünyaya getiriyorsam elimden geldiğince ihtiyacı olduğu her anda yanında olcam. Çünkü ben onun annesiyim. Hayatta koşulsuz olarak güvenebileceği tek insanım.
Ricacı olabilirsiniz ama karşıdaki insan kabul ederse. Sizinki etmiyor. Opsiyon görüp görmemenizin bir önemi yok. Her insan bir olmaz ki. Zaten bir saatlik ricacı olmak size işe geri dönebilme kolaylığı sağlamaz. Bunu yapması gereken kişi eşinizdir. O size diyecek ki, “hanım işe dönmek istersen gel çocuğu kreşe yazdıralım,ben bırakırım sen alırsın veya başka bir yöntem buluruz sıkma canını”.Ee annenizden ricacı olmuşsunuz işte oluyor demek ki insan ben bu arada annemi hiç opsiyon olarak görmedim zaten huyunu bildiğim için, arada nefes almam için yer açsa öpüp başıma koyarım. Ben kendi çocuğuma bunaldığında sorumlulukları konusunda destek olmaya çalışırım yaşı kaç olursa olsun. Çünkü hayatta insanın ailesi dışında kimsesi olmadığına inanıyorum. Yarın bi gün çocuğum bana gelip de anne biz bunaldık, tatile gitcez torununa üç gün bakar mısın dese seve seve bakarım lafını dahi etmem. Tüm sorumluluğu büyükanne-büyükbabalara vermeseniz bile aynı şehirdeyseniz mutlaka işiniz düşebiliyor. Çocuğunuz evlenince çocuğunuz olmaktan çıkmıyor. 50 yaşına da gelse manevi desteğe ihtiyacı olduğunda elinizden geldiğince yardımcı olmaya çalışırsınız. Anneannem 80 yaşında annemle teyzem temizlikle uğraşmasınlar diye her ay temizlikçilerini gönderir. Ama
Anlattığımız şeyler ne kadar ben anne kısmı dışında çocuğuma bakmak için işi bıraktım ama psikolojik olarak çöktüm hiç gücüm kalmadı benim annem çalışıyor kendime ayircak beş dk bile olmuyor hergun basım ağrıyor yada karnımMerhabalar,
Dertleşmek için yazıyorum çünkü şu an gerçekten nefes alamıyorum. Çocuğumun her şeyiyle ilgileniyorum. 29 aylık bi oğlum var ve gerçekten kendi anneme bırakmak bile bi yılan hikayesi meselesi. Şu sıralar 2 yaş sendromu, tuvalet eğitimi derken sürekli başım ağrıyor, hıçkıra hıçkıra ağlayasım geliyor sürekli. Geçen gün anneme bırakacaktım gece 5te mesaj atmış yeni uyuyoruz biz, geç getir diye. Annemin bu uyku sevdası yüzünden işe dahi başlayamıyorum. Çünkü çocuğu kreşe göndersem en ucuzu 13 bin bulunduğumuz yerde, bakıcı bulsam zaten yine aynı. Annem zaten iki gün arka arkaya bile bakmaz. Haftada bi gün bıraksam temizlik mi yapıyım, kendime mi vakit ayırayım, halletmem gereken işleri mi halledeyim yetişemiyorum. Ya bu şikayetlerimin hiç biri oğlumla ilgili değil bu arada. O çocuk ve çocuklara özgü istekleri oluyor. Eşim hafta içi işte, hafta sonu kariyeriyle ilgili sabahları kursa başladı. Sürekli bir şeylerden şikayet eder, canı isterse destek olur canı istemezse olmaz. Ciddi anlamda manevi destek görememekten çıldırcam. Ya eşim mesela aldı hafta sonu yemeğe götürdü ama çocuğu yedircem diye yine bir şey farketmedi. Kendimi çok özledim ve bana kendim olmam için zaman yaratmamda yardımcı olmayan herkese kırgınım. Ben kimse çocuğuma 7*24 baksın demiyorum. Çok iyi kariyerim vardı, bitti. Şimdi bi şirketle görüştüm ve bana çok iyi bi teklifte bulundular sorun şu ki şu an bile yetemiyorum, ne yapcam bilmiyorum. Anneme gelince kendisi babaannemin bize bakmasından dolayı yıllarca çalışıp, kendi ayakları üstünde durabildi. Geçen gün bana geldi sanki çalışıyorsun da bırakamıyorum diyorsun dedi. Eleştirecek olan varsa lütfen yazmasın, gerçekten çok bunaldım. Eşim, annem çalışmadığım sürece çocuğa bakmamın, ev işlerini halletmemin görevim gibi olduğunu ve şikayet etmemem gerektiğini düşünüyorlar. Ama çalışsam da sorumluluklarımı kimse bölüşmeyecek zaten. Ya şu sıralar deli gibi yorgunum ve eşim gelmiş az önce diyor ki pasta niye yapmadınız, otur da kendin yap dedim. Ay öyle kızlar işte ya. Gerçekten travmasız çocuk büyütmeye çalışmaktan, kendi travmalarımın sürekli tetiklenmesinden ve kendime vakit ayıramamaktan çok yoruldum.
Okuma konusunda sıkıntınız olmasaydı eşimi gayet de suçladığımı anlardınız. İkisinden destek beklediğim zamanlar çok Farklı bunu bi üyeyle konuştuk eşinin davranışlarında bahsetti, ben de eşimi anlattım. Annem tek başına büyütmediği için kendinizle özdeştirmeyin o zaman.19 yıldır tek başına çocuk büyüten bir insan olarak gayet BİLEREK yazdım
o kadar yoruldum ki bakamam arkadaş torun falan
zorla mı
anneliğinize bi şey dedik mi
bizi değil.annenizi değil,eşinizi sorgulayın bi zahmet
yerse
Onu kreş ve bakıcı dışında bi opsiyonum olmadığını belirtmek için yazdım. Şu aralar nefes alamama sebebim olması da geçen gerçekten ihtiyacım olduğunda annemin uyumak için evdesin işte bak demesinden dolayı sitem ettim. Benim evden çalıştığım bi dönem de oldu. Kimse en ufak bi yardımda bulunmadı. Yani annem için çalışmıyorsam bırakamam, evden çalışıyorsam da bırakamam. Nefes almak için bırakamam gibi bi sonuç çıkıyor.Ricacı olabilirsiniz ama karşıdaki insan kabul ederse. Sizinki etmiyor. Opsiyon görüp görmemenizin bir önemi yok. Her insan bir olmaz ki. Zaten bir saatlik ricacı olmak size işe geri dönebilme kolaylığı sağlamaz. Bunu yapması gereken kişi eşinizdir. O size diyecek ki, “hanım işe dönmek istersen gel çocuğu kreşe yazdıralım,ben bırakırım sen alırsın veya başka bir yöntem buluruz sıkma canını”.
Ben de kpden oğlumu okuldan almasını istemiştim mesela. Kabul etmedi. İşe ihtiyacı vardı,kalacak yeri yoktu. Dedim sana ev tutayım, maaş da vereyim, oğlumu okuldan al sadece. Kabul etmedi. Ardından anneme gittim,taksi ayarlayacağım,haftada 2 gün oğlumu okuldan alıp ben gelene kadar bekler misin dedim,kabul etti ve yaptı. Şimdi benim annem kabul etti diye daha fazla anne olmadı. Veya kp kabul etmedi diye daha az baba değil ki. Gönüllü olmak veya olmamak meselesi. Herkes mecbur değil,kişiye özel durumlar bunlar.
Ben sizin gibi düşünmüyorum. İşinizin düşmesi ayrı bir konu. Sizin sıkıntınız işe geri dönememek. Bu iş düşmesi değil.
İstemiyor demek ki,zorlayamayız bu durumda.Onu kreş ve bakıcı dışında bi opsiyonum olmadığını belirtmek için yazdım. Şu aralar nefes alamama sebebim olması da geçen gerçekten ihtiyacım olduğunda annemin uyumak için evdesin işte bak demesinden dolayı sitem ettim. Benim evden çalıştığım bi dönem de oldu. Kimse en ufak bi yardımda bulunmadı. Yani annem için çalışmıyorsam bırakamam, evden çalışıyorsam da bırakamam. Nefes almak için bırakamam gibi bi sonuç çıkıyor.
Ya ben zaten farkındayım çocuğa komple bakmayacağını, bakmak zorunda değil diyorlar. Benim sitem ettiğim konu ihtiyacım olduğunda anne bırakayım diye sorduğumda önce tamam diyip sonra uyucam demesi en sonda da çalışmıyorsun zaten bırakma demesi. Onu suçlama da eşini suçla da. Sanki eşimi suçlamıyorum bugün tek bi kez dahi telefonla bile konuşmadım. Zaten canım burnumda saçmasapan faydası olmayıp, bilip bilmeden konuşan insanları dinliyorum bi de. Ya ben çocuğumla ilgili olan durumdan şikayet etmiyorum ama ben herkesi düşünürken biri de gelsin hadi bak şunu ben yapıyım hadi bi nefes al desin. Bu çok mu zor ya. Çevremde bakıyorum herkesin iyi kötü desteği var. Ben 29 aydır desteksiz çocuk büyütüyorum. Üstüne herkes evdesin zaten diyor, evdeyim de çocuğa günde yarım saat dışında tv bile açmıyorum. Erkek çocuğu bütün gün koşmak istiyor, top oynamak istiyor. Bunaldım artık gerçekten doktoru hep söyler sen ilgilendiğin için bu çocuk böyle diye, gerçekten konuşması, kendini, duygularını tanıması çok çok iyidir oğlumun. Ama ben o sırada kendimden çok şey kaybettim. Kendim için bir şey yapacak olsam vicdan azabı çekecek hale geldim.Anlattığımız şeyler ne kadar ben anne kısmı dışında çocuğuma bakmak için işi bıraktım ama psikolojik olarak çöktüm hiç gücüm kalmadı benim annem çalışıyor kendime ayircak beş dk bile olmuyor hergun basım ağrıyor yada karnımanneler babaneler bakmak zorunda değil evet ama en azından bir küçük desteğide esirgemesinler uzaktan sevmek ne Güzel torunu ahh
Ya ben zaten farkındayım çocuğa komple bakmayacağını, bakmak zorunda değil diyorlar. Benim sitem ettiğim konu ihtiyacım olduğunda anne bırakayım diye sorduğumda önce tamam diyip sonra uyucam demesi en sonda da çalışmıyorsun zaten bırakma demesi. Onu suçlama da eşini suçla da. Sanki eşimi suçlamıyorum bugün tek bi kez dahi telefonla bile konuşmadım. Zaten canım burnumda saçmasapan faydası olmayıp, bilip bilmeden konuşan insanları dinliyorum bi de. Ya ben çocuğumla ilgili olan durumdan şikayet etmiyorum ama ben herkesi düşünürken biri de gelsin hadi bak şunu ben yapıyım hadi bi nefes al desin. Bu çok mu zor ya. Çevremde bakıyorum herkesin iyi kötü desteği var. Ben 29 aydır desteksiz çocuk büyütüyorum. Üstüne herkes evdesin zaten diyor, evdeyim de çocuğa günde yarım saat dışında tv bile açmıyorum. Erkek çocuğu bütün gün koşmak istiyor, top oynamak istiyor. Bunaldım artık gerçekten doktoru hep söyler sen ilgilendiğin için bu çocuk böyle diye, gerçekten konuşması, kendini, duygularını tanıması çok çok iyidir oğlumun. Ama ben o sırada kendimden çok şey kaybettim. Kendim için bir şey yapacak olsam vicdan azabı çekecek hale geldim.
Çok doğru bir yorum olmuş alni olsada alnından öpsem.Hiçbir anneannenin yok bence. Çok alakasız verdiğiniz örnek. Siz kardeşinize baktınız diye anneniz de sizin çocuğunuza mı bakmalı? Hayır bu mantıkla bakarsak anneniz kendi çocuğuna bakmayan biriymiş torununa nasıl baksın? Annenizin böyle bir isteği, becerisi olsa zaten kardeşinize o bakardı en başta. Kaç yaşına gelmiş çocukları büyümüşken torun bakmasını beklemek çokta gerçekçi bir istek değil bence.
Benim annem de torun bakmadı bu arada. Daha doğmadan ben bakamam diyordu. İkinci çocuğu bile bakamam diye yapmadı mesela. Ben de küçük yaşta kreşe başladım çalışan anne çocuğuyum. Gençken enerjisi yerindeyken kendi çocuğuna bakmamış birinin torun bakacağını zaten hiç beklemedim
Lütfen tamamını okuyun okumaya üşeniyorsanız da kıymetli yorumunuzu kendinize saklayın.Bu annelerin yıllarca çalıştıktan sonra bir de yaşını başını aldıktan sonra sabah uyuyacağım diye tutturmalarıda biraz şımarıklık bence. Tabi ki asla durmak yok torun bakacaklar ki sevgili eşiniz yan gelip yatabilsin.
Maaşınız kafa kafaya yetse bile kreşe verin çalışın derim zaten 30 aylık. Ona da kreşteki çocuklarla sosyalleşmek iyi gelir bi dünya etkinlik, boyamalar, uyku saati, sofra kuralları, şarkılar dünyaları öğrenip geliyorlar , ne kimseye minnet edersiniz ne kariyerinizden geri kalırsınız.Merhabalar,
Dertleşmek için yazıyorum çünkü şu an gerçekten nefes alamıyorum. Çocuğumun her şeyiyle ilgileniyorum. 29 aylık bi oğlum var ve gerçekten kendi anneme bırakmak bile bi yılan hikayesi meselesi. Şu sıralar 2 yaş sendromu, tuvalet eğitimi derken sürekli başım ağrıyor, hıçkıra hıçkıra ağlayasım geliyor sürekli. Geçen gün anneme bırakacaktım gece 5te mesaj atmış yeni uyuyoruz biz, geç getir diye. Annemin bu uyku sevdası yüzünden işe dahi başlayamıyorum. Çünkü çocuğu kreşe göndersem en ucuzu 13 bin bulunduğumuz yerde, bakıcı bulsam zaten yine aynı. Annem zaten iki gün arka arkaya bile bakmaz. Haftada bi gün bıraksam temizlik mi yapıyım, kendime mi vakit ayırayım, halletmem gereken işleri mi halledeyim yetişemiyorum. Ya bu şikayetlerimin hiç biri oğlumla ilgili değil bu arada. O çocuk ve çocuklara özgü istekleri oluyor. Eşim hafta içi işte, hafta sonu kariyeriyle ilgili sabahları kursa başladı. Sürekli bir şeylerden şikayet eder, canı isterse destek olur canı istemezse olmaz. Ciddi anlamda manevi destek görememekten çıldırcam. Ya eşim mesela aldı hafta sonu yemeğe götürdü ama çocuğu yedircem diye yine bir şey farketmedi. Kendimi çok özledim ve bana kendim olmam için zaman yaratmamda yardımcı olmayan herkese kırgınım. Ben kimse çocuğuma 7*24 baksın demiyorum. Çok iyi kariyerim vardı, bitti. Şimdi bi şirketle görüştüm ve bana çok iyi bi teklifte bulundular sorun şu ki şu an bile yetemiyorum, ne yapcam bilmiyorum. Anneme gelince kendisi babaannemin bize bakmasından dolayı yıllarca çalışıp, kendi ayakları üstünde durabildi. Geçen gün bana geldi sanki çalışıyorsun da bırakamıyorum diyorsun dedi. Eleştirecek olan varsa lütfen yazmasın, gerçekten çok bunaldım. Eşim, annem çalışmadığım sürece çocuğa bakmamın, ev işlerini halletmemin görevim gibi olduğunu ve şikayet etmemem gerektiğini düşünüyorlar. Ama çalışsam da sorumluluklarımı kimse bölüşmeyecek zaten. Ya şu sıralar deli gibi yorgunum ve eşim gelmiş az önce diyor ki pasta niye yapmadınız, otur da kendin yap dedim. Ay öyle kızlar işte ya. Gerçekten travmasız çocuk büyütmeye çalışmaktan, kendi travmalarımın sürekli tetiklenmesinden ve kendime vakit ayıramamaktan çok yoruldum.