Nedense hep böyle olur. Sen 9 ay karnında taşırsın, gelir isimlerini senin yerine başkaları düşünür ve koyar. Eş de ailesini kırmamak için pısırık pısırık kabul eder. Ben de oğlumun adını kendim koymak istedim ama eşim bana sormadan kendi koydu. Zaten soyadını veriyorsun, bırak da adını ben koyuyum, değil mi? İki ismli olmasını da istemediler. Sonunda onların dediği oldu. İktidar savaşına çevirdiler olayı ve kazandılar.
Evlilik de böyle maalesef. Erkek egemen bir toplumda yaşıyoruz maalesef. Zihniyet hep aynı. Susan hep kadın olmalı onlara göre, çünkü onlara göre yuvayı yapan dişi kuş olduğu için erkek ne yaparsa yapsın kadın sineye çekmeli.
Bu iş isim meselesi ile başlayor zaten. Gerisi de geliyor. Maalesef hep böyle. Ben çözüm bulamadım onların istediği ismi koydum oğluma. Aileleler karışmasa, herşeyi gençlere bıraksa bir sorun olmayacak ama nedense bir zamanlar kendilerinin muzdarip olduğu herşeyi çocukları evlenince unutup kendi yaşadıklarının hıncını almak ister gibi çocuklarına yapıyorlar.
Eşine ona bağırmadan üzüntünü dile getirebilirsin. Bu birşeyi değiştirmeyecek elbet ama en azından 9 ay karnında taşıdığın ve ilk yavrunun isim verme olayının hiç senin fikrin alınmadan başkalarınının emirvaki yapıp kendi beğendikleri isim koymaları olayına çok üzüldüğünü, eğer fikrini alsalardı ve sana sorsalardı bu kadar kırılmayacağını dile getirebilirsin. Hatta ben olsam sakin bir şekilde kimseyi kırmadan usturuplu bir şekilde bunu kayınvalidene de söylerdim. Belki bundan sonra en azından daha dikkatli davranırlar ve seni adam yerine koyarlar. Bu arada lohusasın, eminim sinirlerin de çok gergindir. Bunu hepimiz yaşadık. Dikkatli ol. Konuşurken kırmadan konuşmaya çalış. Sadece üzüldüğünü bilsinler.