Yaz tatili boyunca bakıcımız bakıyor çocuklara. Resmen kadına eziyet ediyorlar. Diyor ki asla ev işi yapmama izin vermiyorlar, hep oyun istiyorlar, bir saniye bana izin vermiyorlar. Çoğu zaman öğlen yemeği bile yiyemediğini filan anlatıyor.
Diyorum abla, bu nasıl mümkün olabilir, yani sen yokken biz açlıktan pislikten ölmüyoruz? Ben evde temizlik de yapıyorum, yemek de yapıyorum, eşim uygun değilse alışverişi de çocuklarla yapıyorum, biz bir problem yaşamıyoruz.
Çocukların her istediklerini yerine getirmeye çalışıyor, haliyle hem kendi perişan oluyor hem çocukların şirazesi kayıyor. Abla bu kadar taviz verme, düzgünce anlat anlarlar zaten diyorum, kıyamıyorum diyor. En son, e çek o zaman abla kendin bilirsin dedim çıktım işin içinden. Bu fedakarlığı (!) ile kendince gurur duyuyor, karışmıyorum ben de napayım.